Jij & Ik (5)

Verslagen zit ik op mijn stoel. Doodstil. ‘Valerie kom nou’, smeekt Anne. ‘Kom we gaan naar de wc.’ Ze sleurt me bijna mee. Ik weet niet meer hoe ik moet lopen. Mijn benen willen niet meer mee werken. Ik weet niet hoe ik er gekomen ben maar opeens staan we in de wc’s. ‘Valerie gaat het wel?’ Vraagt Anne bezorgd. ‘Je ziet witter dan dat ik je ooit gezien heb….’ ‘Ja het gaat’, zeg ik. Maar mijn stem klinkt niet zoals mijn stem. ‘Valerie, hij keek je niet aan omdat hij net zo bang is als jij. Het komt goed. Kom. We gaan naar ze toe. Dan zul je het zien.’ Langzaam loop ik achter haar aan. Voor mij hoeft het niet. Ik heb genoeg gezien, hij hoeft mij helemaal niet. Voor de tweede keer vanavond lopen we de zaal in. ‘Valerie! Anne!’ Hoor ik opeens vanaf de tribunes. ‘Hier!’ Een gezamenlijke vriend, speelt net als wij in het orkest, Xander heet hij. Jouw zus, die ook een van mijn vriendinnen is, ik ken haar omdat we samen fluit les hebben, Silvie is haar naam. En nog een vriendin van me, zij speelt ook al bij ons in het orkest dus jij kent haar ook, haar naam is Lizie. Ze zwaaien naar me en gebaren dat ik bij hen moet gaan zitten. Ik wil net mijn hoofd schudden als Anne al naar voren loopt en roept: ‘we komen!’ ‘Kom nou’, zegt ze zacht. Ik loop achter haar aan, klim op het podium en laat me tussen mijn vrienden op het bankje zakken. Ik tover een onbezorgde glimlach op mijn gezicht. ‘Het was goed he?’ Vraagt Xander aan me. ‘Ja’, zeg ik: ‘echt heel goed!’ Dan draai ik me om om de zaal in te kijken en de deur aan de andere kant van de zaal gaat open. JIJ komt naar buiten lopen en we kijken elkaar een seconden strak aan. Mijn hart stopt en bonk daarna zoals hij nog nooit gebonkt heeft. Even is het alleen hij en ik op de wereld, en het is prachtig. Dan verbreekt Silvie de verbinding. ‘Sander hier!’ Schreeuwt ze. Hij lacht en komt naar ons toe lopen. Hij klimt langs me heen het podium op en gaat achter me zitten. Mijn hart bonst in mijn keel en het bloed suist door mijn oren. Dan kijk ik omhoog, naar hem en hij kijkt terug. Damm ik vind jou leuk! Denk ik. Zo heel heel erg leuk! Zachtjes laat ik me achterover vallen totdat ik met mijn rug tegen zijn benen aanzit. Ik schrik als ik zijn benen voel en schiet terug naar voren. ‘Nee het is goed’, zegt hij zacht: ‘ik vind het goed.’ Zacht ga ik terug zitten. Ik hoor of zie niets meer. Ik voel alleen de warmte die jou benen uitstralen door mijn shirt mijn rug verwarmen. Ik krijg automatisch een glimlach op mijn gezicht. ‘Wat zit je te grijnzen?’ Vraagt Silvie vragend aan me, ook Lizie zit me vragend aan te kijken. Ze is jou zus en een van mijn beste vriendinnen. En Lizie? Dat is ook een goede vriendin, maar ik kan niets anders dan naar hen lachen, omkijken, jou aankijken, terug naar hen kijken en ‘er is niets zeggen’. De hele avond gaat in een roes aan me voorbij. Ik zag alleen jou, voelde alleen jou, hoorde alleen jou. en dan moet je weg. Je bent net thuis en mag niet te lang blijven. We kijken elkaar aan en ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik vind het vreselijk, je staat daar en ik sta hier. Beide hebben geen woorden voor wat dit afscheid met ons doet. Dus steek je je hand maar op. ‘Doei’, zeg je: ‘spreek ik je nog?’ Vraag je. ‘Tuurlijk!’ Zeg ik snel en dan loop je de deur door en ik heb het gevoel dat je met je vertrek mijn hart met je meeneemt… Maar ik hou van je en ik weet, jij ook van mij. Dus we komen er wel. Samen komen we er wel, dat weet ik. Ik hou van je…

vertel me of er een vervolg moet komen!!!?