De Klas van Daniël H 8: Het Samenwerkingsverband

'Daniël, waar was je? Je vader en ik waren al ongerust,' vraagt Esther.
'O sorry, ik was in slaap gevallen in het bos. Mam, ik weet niet wat er met mij aan de hand is. Ik denk dat ik wat somber begin te worden.'

Esther is alleen in de kamer met Mark.
'Overmorgen heb we een afspraak met het samenwerkingsverband Basisscholen, laten we hopen dat er een oplossing gevonden kan worden. Het is goed dat we met zijn tweeën gaan,' zegt Mark.
'Inderdaad, want het gaat hoe langer hoe slechter met onze zoon,' zegt Esther bezorgd.

Joey loopt de kamer van Daniël binnen. Hij had laten merken dat hij niet echt geloofde dat het licht wat Daniël gezien had erg bijzonder was, maar toch is hij wel nieuwsgierig.
'Daniël, heb je dat licht, waar je het laatst over had, nog gezien?' vraagt Joey geïnteresseerd.
'Ja,' antwoordt Daniël wat onverschillig.
'Dan ga ik met je mee! Ik wil dat ook weleens zien. Vind je dat goed?'
'Mij best.'

De volgende dag op het eind van de middag, vraagt Joey aan Daniël of hij mee naar het bos wil gaan.
'Joey, vind je het leuk op school?' vraagt Daniël onderweg.
'Nee, hoezo?'
'En jouw klasgenoten, zijn die een beetje aardig voor je?'
'Wat bedoel je?'
'Maar je vond het niet leuk op school?'
'School is saai.'
'Heb je een lievelingsdier?' vraagt Daniël.
'Eens even denken... een tijger, maar wel een die gróót is, verder een grote
beer of een leeuw.'
'En welk dier zou je willen zien hier in het bos?'
'Een konijn.'
'Zullen we eens proberen of we er een kunnen vinden?'
'Zodra we er een zien gaan we hem proberen te vangen, en dan kunnen we hem mee naar huis toe nemen,' zegt Joey enthousiast.
'Als je dat gaat lukken, konijnen kunnen ontzettend hard lopen.'
Ongeveer een uur later hebben ze nog steeds geen konijn gezien. Dan stelt Daniël voor om eekhoorns te gaan zoeken. Daar heeft hij er al zeker drie van gezien, maar die beesten zijn onmogelijk te vangen, ze springen van de ene boom naar de andere.

'Zijn jullie samen naar het bos geweest? Was het leuk?' vraagt Esther belangstellend.
'Ja, we zijn naar het bos geweest en hebben geprobeerd een konijn te vangen, maar dat is niet gelukt,' zegt Daniël.
'Daniël, we zijn vergeten om naar dat licht van jou te gaan kijken! Waar was dat eigenlijk?' vraagt Joey wat teleurgesteld.
'Dat weet ik ook niet, hoor, en ik weet ook niet wanneer het komt.'
'Ik wil het eerst zien voordat ik jou geloof.'

Mark en Esther hebben een afspraak met een medewerker van het samenwerkingsverband basisscholen. Ze gaan een kamer binnen waar een onderwijsconsulent ze ontvangt.
'Goedemiddag, welkom,' zegt de onderwijsconsulent.
'Goedemiddag, Mark de Vries, en dit is mijn vrouw.'
'Esther de Vries, we hebben een afspraak, we komen in verband met de situatie van onze zoon.'
'Gaat u zitten, wilt u koffie? Ik zal ondertussen de papieren er even bijhalen.'

Even later komt de onderwijsconsulent weer binnen met de papieren in de hand.
'Zo daar ben ik weer. Als ik het goed had begrepen, gaat het over jullie zoon.'
'Wij zoeken een andere school voor hem. Het gaat niet goed met onze zoon op school,' zegt Esther bezorgd.
'Dus dat is de reden voor jullie bezoek?' vraagt de onderwijsconsulent.
'Exact,' antwoordt Mark.
De onderwijsconsulent pakt de formulieren erbij en begint te lezen.
'U mag mij op de volgende vragen antwoord geven. 'Eens kijken, zijn naam is Daniël de Vries?'
'Klopt,' antwoordt Esther.
'Zijn leeftijd is 11 jaar?'
'Inderdaad,' antwoordt Esther.
'Hebben jullie het idee dat hij liever met zijn handen werkt dan dat hij studeert?'
'Hij knutselt graag, maar het leren gaat hem ook goed af,' antwoordt Mark.
'Hoe zijn de resultaten op school?'
'Goed,' antwoordt Esther.
'Hebben jullie het idee dat het niveau te makkelijk is voor hem?'
'Hij is intelligent, dat is waar, hij heeft altijd goede cijfers,' antwoordt Mark.
'De laatste tijd gaan zijn cijfers hard achteruit,' vult Esther aan.
'Zijn er vakken waarbij hij niet mee kan komen, waar hij erg veel moeite mee heeft?'
'Nee, niet echt,' antwoordt Esther.
'Oké dat is duidelijk. De volgende vraag: Blinkt hij uit in een sport, waar hij eventueel meer tijd voor zou willen vrijmaken?'
'Nee,' antwoordt Esther.
Vervolgens vraagt de onderwijsconsulent wat eigenlijk het probleem is, waarom ze voor Daniël een verzoek willen indienen voor overplaatsing naar een andere school.
'Onze zoon wordt gepest op school, het leven is ontzettend zwaar voor hem en het gaat hoe langer hoe slechter met hem, en dit terwijl hij een goede, hulpvaardige en vrolijke jongen is,' antwoordt Esther.
'Gepest op school..., waar kan ik dat invullen?' vraagt de onderwijsconsulent, hardop in zichzelf, terwijl hij het hele formulier nog eens doorkijkt.
'Ik zal er voor u een notitie van maken op de achterzijde. Zijn er verder nog andere punten die u zou willen vermelden?'
'Nee, dat was het,' antwoordt Mark.
'Het dossier zal normaal gesproken binnen een paar werkdagen in behandeling genomen worden, en dan hoort u van ons,' antwoordt de onderwijsconsulent.

De volgende dag tijdens de pauze zijn Lars, Sem, Teun, Tim en Bram aan het voetballen. Pepijn en Ruben komen er aan.
'Kunnen wij meedoen?' vraagt Ruben.
Ruben is een jongen die wat dromerig is. Vaak is hij afwezig met zijn gedachten. Dit komt omdat hij dan gewoon aan andere dingen denkt.
'Ja, jullie kunnen meedoen,' zegt Tim.
'Sem, daar is Daniël, zeg tegen hem dat hij ook meedoet met voetballen,' beveelt Bram.
'Daniël, wil jij met ons meedoen met voetballen?' vraagt Sem.
'Willen jullie dat echt?' vraagt Daniël wat verbaasd.
'Sta daar nou niet zo te staan, vlug, ga in het doel staan. Jij bent de keeper,' zegt Bram.
Ruben heeft de bal en schiet in het doel.
'Doelpunt!'
'Goed gedaan, Ruben, 1 – 0 voor ons,' roept Tim verheugd.
'Mooie bal, Ruben!' juicht Lars.
'Daniël, dat is jouw schuld, opletten!' roept Bram boos.
'Sorry,' antwoordt Daniël.
Lars heeft de bal en schiet op het doel.
Zo, dat was een harde bal, maar Daniël heeft hem tenminste tegengehouden.
'Goed zo, Lars, dat was hard op Daniël,' zegt Tim.
Daniël schiet de bal uit, Bram en Lars gaan allebei op de bal af. Bram schiet hem tegen Lars op en de bal rolt langzaam naar het doel van Daniël. Tim rent er hard op af, maar het lukt Daniël om eerder bij de bal te zijn dan Tim.
Tim gaat door, hij stormt recht op Daniël af en raakt hem met een gestrekt been.
'Au, je raakt mij!' roept Daniël. Hij heeft pijn en is geblesseerd, hij kan niet meer verder spelen.
'Oké, een vrij trap voor ons. Daniël, sta op!' roept Bram.
'Sorry, maar het lukt mij niet, ik stop,' antwoordt Daniël. Hij loopt mank, maar hij is vooral triest omdat hij zag dat Tim hem opzettelijk geblesseerd heeft.
'Ik heb hem goed geraakt!' zegt Tim. Hij kijkt naar Daniël die wegloopt. Hij grinnikt en de anderen met hem.

Een paar dagen later, komt Mark terug van zijn werk. Hij heeft een stapel post in zijn hand en vindt de brief van het samenwerkingsverband ertussen.
'Esther, ik heb hier de brief van het samenwerkingsverband basisscholen.'
'Zo, dat is snel. Ik ben benieuwd, lees hem maar hardop,' vraagt Esther.
'Het is niet te geloven, het verzoek is afgewezen!' zegt Mark verontwaardigd. Hij leest het laatste stuk van de brief hardop.

“Uw verzoek voor overplaatsing van uw zoon naar basisschool de Regenboog is afgewezen, gezien het feit, u bekend, dat er momenteel een leerlingenstop op deze school van kracht is. Voor uw zoon kan daarvoor geen uitzondering gemaakt worden. Er zijn geen bijzondere redenen om uw verzoek in verdere behandeling te nemen. Wel bent u natuurlijk vrij om zelf actie te ondernemen en contact met de school van uw zoon op te nemen, om samen te zoeken naar een oplossing. Verder raden wij u aan om voor uw zoon een psycholoog in te schakelen.

Met vriendelijke groet,

D.J. Jaspers,
Regionaal afdelingshoofd v/h samenwerkingsverband basisscholen.”



'Hier staat: “U bent vrij om zelf actie te ondernemen.” Moet ik dan zelf in de klas gaan zitten? Het is niet te geloven. En deze mensen zijn verantwoordelijk voor de scholen! Esther, voor het moment weet ik even niet wat we verder kunnen ondernemen,' antwoordt Mark radeloos.

Daniël komt de kamer binnen, hij loopt wat moeilijk.
'Wat is er met je been?' vraagt Esther bezorgd.
'Oh, dat is niks, gebeurd met voetballen.'

Het is vrijdagochtend. Jayden, Tim, Bram, Lars, Pepijn, Liam, Sem en Teun staan bij elkaar op het schoolplein.
'Ik heb zin om een streek met Daniël uit te halen,' zegt Tim.
'Wat dan?' vraagt Bram.
'Dat weet ik nog niet,' antwoordt Tim.
'Ik weet wel iets,' zegt Sem.
'Wat dan, Sem?' vraagt Bram.
'We kunnen hem met zijn allen opwachten en hem zeggen dat hij voor ieder van ons een reep chocola moet kopen,' zegt Sem.
'En als hij dat niet wil doen?' vraagt Lars.
'Ik vind het een heel goed idee,' onderbreekt Tim. 'En als hij dat niet wil doen, dan geef ik hem een paar rake klappen.'
'Maar dan krijgen we straf,' merkt Pepijn verontrust op.
'We zeggen gewoon dat ik met Daniël ruzie heb gekregen tijdens het voetballen,' zegt Tim.
'En wat zeg je dan?' vraagt Pepijn door.
'Nou gewoon, dat Daniël mij hard geraakt had met voetballen.'
'Dat is aardig van jou, Tim, want dat betekent dat dan alleen jij straf krijgt,' merkt Teun op.
'Nee, dan krijgen we allemaal straf. We moeten zorgen dat er geen leraar is die ons ziet. Maar Tim, ik ben het niet met je eens! Als Daniël dat niet wil doen, dan pakken we hem met zijn allen,' zegt Bram.
'Daar is hij!' roept Sem.
De groep gaat om Daniël heen staan.
'Zo Daniël, jij mag voor iedereen van ons hier een reep chocolade kopen,' zegt Tim dreigend.
'Dan beloven we je dat we je verder met rust zullen laten,' zegt Bram.
'Waarom moet ik dat doen?' vraagt Daniël.
'We vragen alleen dat van je Daniël,' zegt Jayden.
Daniël en de groep lopen uit elkaar. Daniël gelooft niet echt dat ze hun gedrag zullen veranderen als hij hen allemaal een reep chocolade zal geven.

De school is uit en de hele groep staat buiten.
'Laten we verderop gaan staan en niet hier, want hier kan iedereen ons zien,' stelt Bram voor. De groep loopt een eindje weg van school.
'Zo, ik blijf hier met Bram,' zegt Tim. 'Jayden, jij gaat een eindje verder staan en je komt er gelijk aan als Daniël eraan komt, en jullie verspreiden je.'
Niet veel later komt Daniël eraan gelopen. Tim houdt hem tegen.
'We hebben nog iets van jou te goed,' zegt Tim beslist.
Daniël reageert niet.
'Nou, komt er nog wat van?' vraagt Tim dreigend.
'Daniël, wil je voor ieder van ons een reep chocolade kopen of niet?' vraagt Bram.
'Nee,' antwoordt Daniël beslist.
'Dan moet je het zelf maar weten,' zegt Bram. Tim slaat Daniël in zijn buik. Jayden komt eraan gelopen en trapt tegen hem aan. Niet veel later komt ook de rest van de groep eraan gelopen, en ieder op zijn beurt begint hem te slaan of te schoppen.
Daniël ligt op de grond.
'Zo, dit is wel genoeg jongens,' zegt Tim.
De groep rent weg. Daniël blijft liggen, hij heeft niet de kracht om op te staan. Dan sluit hij zijn ogen.

Een tijdje later voelt hij een hand op zijn schouder en hoort een stem.
'Jij bloedt.'
Daniël zit onder het bloed en zijn lichaam is bedekt met blauwe plekken.
Daniël draait zich voorzichtig om en ziet een klein meisje staan.
Hij vraagt wie zij is.
'Ik heet Veronique.'
Veronique pakt een pakje met papieren zakdoekjes uit haar jas en veegt het bloed van het gezicht van Daniël af.
'Bedankt Veronique!
Hoe oud ben jij?' vraagt Daniël nog met een wat gebroken stem.
'Zes jaar.'
'Dan zit jij misschien bij mijn zusje Saar in de klas.'
'Ja dat klopt.'
Dan vraagt Veronique aan Daniël of hij pijn heeft.
'Ja,' antwoordt Daniël.
'Heb je heel veel pijn?'
'Ja.'
'Zal ik het tegen iemand gaan zeggen?'
'Nee dat hoeft niet, ik ga naar huis.'

Onderweg praat Daniël wat in zichzelf en hij besluit om gelijk naar het bos te gaan, hij wil niet dat ze hem thuis zo zien. Hij loopt de kortste weg van school naar het bos.
Het is vreemd om Daniël zo te zien lopen. Joey vond dat hij een zombie aan het worden is. Elk teken van leven gaat langzaam uit hem weg.
Hij loopt, maar is totaal in zichzelf gekeerd. Hij heeft geen glimlach meer op zijn gezicht, ook is er geen enkele andere uitdrukking meer te zien. Hij heeft pijn, veel pijn, maar vooral is hij triest.
'Waarom doen ze dit toch? Ik heb toch niks gedaan?' vraagt hij zich af.
Het wordt nu wel heel erg zwaar op school. Hij weet het niet meer.
'Hoe kan ik nu nog verder gaan?' denkt hij. Voorovergebogen slentert hij vooruit. In het bos aangekomen gaat hij in het gras liggen en valt in slaap.









19 maart 2018