De Klas van Daniël H 2: De Belofte

'Lieve zus, weet je wat voor een bijzondere dag het binnenkort is?' vraagt Daniël.
'Ja, dat weet ik! Nog vijftien nachtjes slapen en dan is het mijn verjaardag, dan word ik al zes.'
'Je wordt dan zes jaar, maar je blijft altijd mijn kleine zusje,' zegt Joey.
'Niet waar,' antwoordt Saar boos.
Joey gaat door: 'Wel waar, ik blijf altijd groter dan jij.'
'Weet je wat apart is? Zij is kleiner, maar ook intelligenter dan jij,' zegt Daniël.
'Dat is niet waar! Ik ben meer intelligent dan haar.'
Daniël corrigeert zijn broertje.
'Joey, je zegt het fout, het is: Ik ben intelligenter dan haar.'
Boos loopt Joey naar zijn kamer en hij stampt met zijn voeten op de trap, terwijl Ester zegt: 'Als je het echt goed wilt zeggen dan is het: Ik ben intelligenter dan zij.'

Mark komt thuis van zijn werk. Hij begroet Esther en zij vraagt hem hoe het was op zijn werk.
'Goed, alleen wel wat druk, maar dat is beter dan dat we niks te doen hebben.'
'Saar, roep je Joey even, we gaan eten,' vraagt Esther.
Even later komt Saar terug en laat weten dat Joey niet van plan is te komen omdat hij boos is.
'Ik geloof dat dat mijn fout is, ik ga wel even naar hem toe,' zegt Daniël.
Hij gaat de kamer van Joey binnen en vraagt aan hem of hij nog boos is.
'Ja, dat weet je goed.'
'Het was niet mijn bedoeling om je boos te maken. Weet je, misschien was die grap voor jou niet zo leuk maar zo bedoelde ik het niet. Ik vind het vervelend dat ik je boos gemaakt heb.'
'Dan moet je de volgende keer niet meer zeggen dat ik niet intelligent ben.'
'Dat is goed, dat zal ik niet meer zeggen. Kom je eten?'
'Ik kom zo.'

De volgende dag is Daniël samen met Kevin in het bos. Ze zien dat de muur van de hut is ingestort.
'Dat komt door de storm van afgelopen nacht,' merkt Daniël op.
'We moeten weer opnieuw beginnen. Als we nou eerst zorgen dat de hoekpalen stevig vast zitten, dan kunnen we daaraan de dwarsbalken vastmaken voor de muren,' zegt Kevin.
'Komt Mike nog?' vraagt Daniël.
'Nee vandaag niet, hij ging liever een computerspel spelen.'
'Geen punt, dan gaan we gewoon verder zonder hem.'
Kevin houdt niet van computerspellen. Hij is een avontuurlijke jongen. Als hij te lang binnen zit, dan wil hij naar buiten. Hij moet iets te doen hebben.
Kevin klimt met een touw de boom in, en bindt de hoekpaal stevig aan een grote tak vast.

Ester is in de keuken en roept dat het eten klaar is. Daniël is een bijzonder kind, althans om het zo maar te zeggen. Hij loopt al een lange tijd met een idee rond en deze avond, tijdens de maaltijd, spreekt hij het uit.
De familie zit inmiddels aan tafel en er valt een lange stilte, wat in de familie van Daniël niet zo heel vaak voorkomt.
Daniël verbreekt de stilte en zegt alsof er iets diep vanuit zijn hart komt:
'Mam, pap, ik zat te denken... als... .'
'Waar zat je aan te denken?' vraagt Esther.
'Het is... als iedereen nou eens zou besluiten om goed te zijn voor elkaar, dan zou de wereld er heel anders uit zien, denk ik. Voor mijzelf heb ik deze belofte gedaan om van nu af aan altijd voor iedereen goed te willen zijn.'
'Dat is een hele mooie belofte,' zegt Esther.
'Als iedereen dat zou doen dan zouden er in ieder geval geen oorlogen meer zijn,' stelt Mark.
'Het zou heel leuk zijn als iedereen mijn vriendinnetje of vriendje zou willen zijn, dan zou ik met iedereen kunnen spelen,' reageert Saar enthousiast. Ook Joey ontgaat niet wat Daniël gezegd heeft, en hij geeft hem het advies om hiermee gelijk te beginnen door voor hem de chocoladevla uit de koelkast te pakken.

Een paar dagen later zijn Daniël en Kevin in het bos druk bezig met de hut. Inmiddels zijn de muren klaar en er wordt hard aan het dak gewerkt.
'Komt Mike nog?' vraagt Daniël.
'Ja volgens mij wel.'
Ze werken zwijgend door en een klein uur later is het dak af.

'Hij is mooi, onze boomhut!' roept Daniël.
Mike komt eraan gelopen. Hij was bezig met een computerspel maar besloot om naar zijn vrienden te gaan.
'Hoi Mike,' zegt Daniël.
Mike klimt naar boven in de hut. 'Ik was met een spel bezig om een wereldstad te bouwen van inmiddels 850.000 inwoners, maar toen besloot ik naar jullie te gaan en mee te helpen om deze... tja... uhm... hut..., te maken.'
'Waren jouw onderdanen dan niet tevreden?' vraagt Kevin met een grijns op zijn gezicht.
'Vaak hebben ze wel wat te zeuren, ja. Toevallig waren ze nu allemaal tevreden... maar...,'
'Maar wat?' vraagt Kevin.
'Ze bestaan niet echt,' antwoordt Mike.
'O, je bent weer terug op aarde.'
'Leuk, Mike, dat je er bent, zegt Daniël.
'We zitten hier veilig,' zegt Mike. 'Als er roofdieren komen, dan kunnen ze ons niet aanvallen.'
'Maar er zijn helemaal geen roofdieren in dit bos,' merkt Kevin op.
'Mocht er toevallig een keer een agressieve loslopende hond langskomen, dan zijn we in ieder geval veilig in onze hut', zegt Mike.
Inmiddels is het bijna donker geworden. Daniël zegt dat hij naar huis moet. Ook voor de anderen is het tijd om te gaan.

's Avonds vraagt Daniël aan zijn vader, die net van zijn werk komt, of hij morgen mee wil komen naar het bos, om te gaan kijken naar de boomhut. Mark reageert niet, hij heeft een wat somber gezicht.
'Esther, kinderen, ik heb slecht nieuws, ons bedrijf is een grote klant kwijtgeraakt en ik weet niet hoe het nou verder moet,' spreekt Mark half in zichzelf.
'O wat erg, denk je dat je je baan kan behouden?' vraagt Esther.
'Ik weet het niet, maar zoals het er nu uitziet, denk ik van niet.'
Esther staat met een bezorgd gezicht bij het aanrecht, terwijl ze de sla wast.

Een paar dagen later zit Daniël met zijn vrienden in de boomhut.
'Wanneer we heel stil zijn, dan komen er misschien wel wat wilde dieren,' zegt Kevin. 'Ik hoop een beer of zo te zien, maar die zie je jammer genoeg alleen in de dierentuin.'
'Ik denk daar wat anders over, ik hoop helemaal geen beer tegen te komen,' zegt Mike. 'Beren klimmen makkelijk in een boom en ik denk niet dat ik het ga winnen van zo'n beest.'

'We kunnen ook naar de vogels gaan kijken,' brengt Daniël in, 'die zijn er hier genoeg.'
'Ik zou ook wel een vogel willen zijn en dan hoog in de hemel vliegen,' zegt Mike.
'Ja, dat lijkt me best leuk om te kunnen vliegen,' zegt Daniël.
'Ik zou weleens willen weten wat er achter die wolken allemaal te zien is,' zegt Mike terwijl hij tussen de boomtoppen door naar de hemel staart.
'Gewoon lucht, toch...?' antwoordt Kevin.
'Zullen we gaan doen wie het vreemdste beest ziet?' stelt Daniël voor.
Mike en Kevin vinden het een goed idee van Daniël.
'In dat geval kunnen we misschien nog een paar gaten extra maken in de muur, als kleine ramen,' zegt Daniël.
Ze gaan meteen met de zaag aan de slag, en het zaagsel dwarrelt naar beneden.
'Zo, die ramen zijn goed gelukt. De gaten zijn nog wel klein, maar groot genoeg, zodat we alle kanten op kunnen kijken,' zegt Daniël tevreden.
'Wie komt daaraan?' roept Kevin.
Mike en Daniël haasten zich naar het kleine raampje aan de kant van Kevin.
'Dat is Joey!' roept Daniël.
'Daniël,' roept Joey, 'je moet onmiddellijk naar huis komen!'
'Oké, ik kom eraan.'
Onderweg vertelt Joey aan Daniël dat hun vader al thuis is.
'Waarom?' vraagt Daniël verbaasd.
'Hij hoeft niet meer te werken'.
'Ik begrijp er niets van.'
Daniël en Joey lopen in stilte naar huis.

Ondertussen praten Esther en Mark met elkaar.
Esther is een verstandige, en nuchtere vrouw.
'Mark, we hebben een tijd gehad dat we geld genoeg hadden, dan is het nu tijd om op een wat sobere manier te leven, in ieder geval totdat je weer ander werk vindt. Ik denk dat het ook weleens goed is te leren om met wat minder tevreden te zijn.'
Mark legt zijn hand op de schouder van Esther.
'Dank je Esther, in ieder geval zal ik zo snel mogelijk een nieuwe baan proberen te vinden.'
Daniël en Joey komen binnen.
'Kinderen, ik heb geen goed nieuws, ik ben mijn baan kwijt,' zegt Mark met een wat bedrukt gezicht.
'Is dat erg?' vraagt Joey.
'Als ik niet snel ander werk vind, dan kan het betekenen dat we dit jaar niet meer op vakantie kunnen.'
'O nee, dan kan ik niet meer gaan zwemmen!' zegt Saar bedroefd.
'We kunnen hier naar het zwembad gaan,' troost Esther.
'Maar op de camping kon ik zó naar het zwembad lopen,' werpt Saar tegen.
'Ik vind het ook niet leuk als we niet meer op vakantie kunnen gaan,' zegt Joey.
'Het is jammer genoeg niet anders, kinderen,' zucht Mark. 'Pas als ik weer werk heb gevonden, kunnen we misschien komende zomer toch op vakantie gaan, maar zoals het er nu uitziet niet.'

Even later is Daniël alleen met zijn vader.
'Wat jammer, pap, dat je je baan kwijt bent. Trouwens, als je minder geld hebt, dan hoef je mij ook minder zakgeld te geven. Dat zal wel niet zo heel veel helpen, maar toch.'
Mark klopt Daniël op zijn rug en zegt met een glimlach:
'Dank je Daniël, dat is aardig van je.'

Een paar dagen later hebben Mike, Kevin en Daniël afgesproken om 's nachts in de boomhut te blijven. Ze willen ontdekken wat voor een bijzondere dieren er 's nachts allemaal leven.
'Mam, pap, we willen vannacht in de boomhut slapen,' zegt Daniël.
'Zorgen jullie wel dat jullie warme dekens meenemen, het kan koud worden 's nachts,' zegt Esther.

Even later wordt er aan de deur gebeld.
Saar vindt het sinds kort leuk om de deur open te doen en ze rent naar de deur.
'Daniël, Mike is er,' roept ze.
Mike komt met een volgepakte rugzak binnen.
'Hoi Daniël, ben je er klaar voor?' En hij laat Daniël zien wat hij allemaal denkt nodig te hebben voor de nacht.
Esther heeft snel nog wat melk opgewarmd en in een thermoskan gedaan, die ze de jongens in de handen drukt.
'Dank u wel, moeder van Daniël.'
'Tot morgenvroeg,' roept Daniël.
Ze nemen hun rugzakken op hun rug, en lopen richting het bos.
De zon is al aan het zakken.

Als Mike en Daniël aankomen bij de boomhut zien ze dat Kevin er al is.
Met zijn drieën klimmen ze met hun rugtassen de trap op.
Boven aangekomen rollen ze de slaapzakken uit en installeren zich in de hut.
'Ik ben benieuwd wat voor vreemde dieren we allemaal zullen zien,' zegt Kevin.
'Of alleen horen,' antwoordt Mike, 'want misschien kunnen we niet veel meer zien als het straks donker is.'
'Ik heb weleens gehoord dat er 's nachts allemaal andere dieren leven dan overdag,' zegt Daniël, terwijl hij zich verheugt op dit avontuur.
'Dat zullen we straks dan wel zien,' antwoordt Kevin.

De zon is ondergegaan.
'Nu is het echt donker, horen jullie al iets? Mike, Mike, slaap je?' vraagt Kevin.
'Uh... wat?' schrikt Mike op.
'Ik heb al veel vogels gehoord,' zegt Daniël.
'Vogels heb ik ook gehoord. Als we heel stil zijn, dan horen we misschien nog andere dieren,' zegt Kevin.
Een hele tijd blijven ze alle drie muisstil en dan plotseling...
'Ik hoor iets in de verte,' zegt Kevin. 'Hij maakt veel geluid, het is een grote vogel!'
'Ja, ik hoor hem ook.' Wat is dat voor een vogel?' vraagt Mike verontrust.
Het beest komt dichterbij.
'WHOO... !' schrikken ze alle drie op.
'Wat was dat voor een geluid?' roept Daniël.
Nu is de vogel erg dichtbij gekomen, ze horen geritsel tussen de bomen.
'Normaal gesproken ben ik niet bang,' reageert Kevin, 'maar nu voel ik mij toch niet zo op mijn gemak.'
'We zitten in ieder geval veilig in onze hut,' zegt Daniël.
'Maar we kunnen er ook niet meer uit,' werpt Mike tegen.
'Nou moet je even niet zo raar doen, Mike,' reageert Kevin, 'dieren zijn veel banger voor mensen, dan wij voor dieren.'
'We kunnen wat geluid maken en kijken wat hij doet,' stelt Daniël voor.
Mike en Kevin vinden dat een goed plan.
Ze wachten even, halen diep adem. 'Een... twee... en, 'WHAAAAA...,' schreeuwen ze alle drie.
De grote vogel vliegt weg.
'Volgens mij was dat een uil,' zegt Kevin.
'Ja, dat dacht ik ook,' antwoordt Daniël.
'Dat beest lijkt 's nachts veel groter dan overdag,' zegt Mike.
'Ik weet niet waarom, maar die indruk had ik ook,' zegt Kevin.

Een tijdje later vraagt Mike of ze nog dieren gezien of gehoord hebben.
'Hè, wat...?' schrikt Daniël wakker.
'Hebben jullie nog iets gehoord?' vraagt Mike nogmaals.
'Ik denk dat de meeste dieren slapen, net als wij, denk je ook niet, Kevin?' vraagt Daniël.
'Uh..., zei iemand wat?'
'Ik vroeg of je dacht dat de meeste dieren net als wij slapen?'
'Uh..., Ja. Het wordt al bijna licht en het is best fris eigenlijk; fijn dat we warme dekens bij ons hebben.'
'Ik heb ook nog wat warme melk, als die tenminste nog warm is. Wil iemand wat?' vraagt Daniël.
'Ja graag,' antwoordt Kevin. 'Dank je, de melk is nog best warm.'
'O, doe mij dan ook maar een beker,' zegt Mike.
'Weet je wat we ook eens een keer kunnen doen?' stelt Kevin voor terwijl hij zijn handen aan de beker warmt. 'We kunnen een dag in het bos blijven, en dan proberen zelf onze maaltijd te zoeken door te gaan jagen en daarna te gaan barbecueën.'
'Een leuk idee, maar ik denk niet dat we dan veel te eten zullen hebben,' zegt Mike.
'Nee dat denk ik ook niet, ik denk dat we dan eerder op zoek kunnen gaan naar braambessen,' zegt Daniël.

De zon komt langzaam op, de nacht is voorbij. Daniël komt het huis binnen en Esther vraagt hoe het was geweest in het bos.
'Ja het was best leuk, maar we zijn na een tijdje toch alle drie in slaap gevallen.
Het enige grote dier dat we gezien hebben was een uil. Wat een geluid kan zo'n beest wel niet maken, we werden er bijna bang van.'

's Avonds is Saar op haar kamer, ze kijkt uit het raam naar de sterren. Ze kan niet slapen. Morgen is het een speciale dag, het is dan haar verjaardag.

De volgende dag zijn Daniël en Joey al terug van school als Saar eraan komt. Op het moment dat ze binnen komt, beginnen ze met zijn allen voor haar te zingen.
'Lang zal ze leven, lang zal ze leven...'
Esther geeft Saar als eerste een cadeau.
'Alsjeblieft Saar, voor jouw zesde verjaardag.'
'Een pop die kan praten! Dank je wel mama.'
Mark heeft ook een cadeau voor Saar.
'Een mooie nieuwe jas, dank je wel papa.'
'Alsjeblieft Saar,' zegt Daniël.
'Een zak snoep, dank je wel Daniël.'
'Hier dit mag jij geven.' Esther drukt een cadeautje in de handen van Joey.
'Nieuwe kleurpotloden! Nu kan ik weer allemaal nieuwe tekeningen maken. Dank je wel Joey.'
'Waar blijft nou de taart? Bij een verjaardag hoort nou eenmaal een taart,' merkt Joey op.
Esther serveert een taart met zes kaarsjes.
'Saar, nu mag je eerst al de kaarsjes uitblazen.'
De bel gaat. De eerste gasten melden zich al, het zijn de buren.
Saar komt van tijd tot tijd even bij de buren langs om de hond te aaien.
De buurvrouw is erg gesteld op haar buurmeisje.
Met haar oprechte lieve glimlach, die ze voor iedereen heeft, en haar vriendelijke kinderlijke uitstraling, weet Saar de mensen om haar heen op een speciale manier te raken.
'Saar, hoe oud ben jij nu geworden?' vraagt de buurvrouw.
'Zes jaar al.'
'Zo, dan ben je al een grote meid,' zegt de buurman. 'Hier we hebben ook een kleinigheidje voor je meegenomen.'
'Speculaas, dank jullie wel.'
Dan komen opa en oma, en ook een oom en tante binnen met twee grote neven.
Saar neemt de cadeautjes in ontvangst.
'Dank jullie wel opa en oma voor de lekkere chocolaatjes en het knutselpakket.'
'Maar wel goed je tanden poetsen hoor,' zegt oma.
Niet veel later stroomt het hele huis vol met mensen.
'Wat heb je veel cadeaus gekregen Saar,' zegt Esther.
Saar is erg blij met alles wat ze gekregen heeft.

'Mark, hoe is het er mee, lukt het je al om een andere baan te vinden?' vraagt Rob, de broer van Mark.
'Om eerlijk te zijn ziet het er niet zo goed uit. Ik denk dat ik veel verder moet gaan kijken, hier in deze regio is er niks te vinden op mijn vakgebied.'
'Als het je lukt om in het westen een baan te vinden is dat misschien niet onvoordelig. De lonen liggen daar over het algemeen een stuk hoger dan hier.'
'Van de andere kant is alles daar ook een stuk duurder,' zegt Mark.

Het is al laat op de avond en langzamerhand gaan de bezoekers weer naar huis.
'Waarom ben ik maar een keer per jaar jarig?' vraagt Saar. 'Ik zou best wel vaker jarig willen zijn.'





18 september 2017