Een eigen tuin

Hij liep sloffend door zijn tuin, kijkende naar de prachtige bloemen en planten die hij vol liefde al jaar na jaar verzorgde. Zijn vrouw kon dat niet meer en hij had de taak op zich genomen om dit dan maar voor haar te doen. De reuma had haar lichamelijk en ook geestelijk gesloopt op het laatst.
Met een glimlach liep hij naar de Camelia toe en haalde de oude blaadjes uit de al geopende bloemen, knipte hier en daar wat takken weg en ging verder met zijn inspectie.

Hij had totaal geen verstand van tuinieren, maar met wat boeken uit de bibliotheek was hij toch wel een eind verder gekomen. Zelfs de ruimte voor een moestuin had hij erbij gecreëerd. Hoewel hij zich elk jaar afvroeg wat hij met al die kroppen sla moest, die peentjes, die radijsjes. De hele buurt gaf hij gratis de verse groentes uit zijn tuintje, dat welig tierde op zijn eigen aangelegde paadje dat nog over was in de grote tuin.

Het zat er toch niet in dat hij ooit nog zou gaan verhuizen na het verlies van zijn vrouw. Een oude boom moet je niet verplanten. Met die gedachte voor zich en lopende naar zijn tafeltje waar de zelfgemaakte ijsthee op hem stond te wachten, ging hij zitten en keek tevreden voor zich uit.

Hij had het toch maar mooi geflikt. Geen haan die er naar kraaide. Een stille uitvaart, zonder gedoe, geen familie, geen gezang of andere onzin. Nee, gewoon vanuit het ziekenhuis weer naar huis en na een vredig inslapen gewoon gecremeerd.

Zo had hij het gebracht voor de buurt. Hij keek nog eens naar zijn moestuintje en sprak toen zacht voor zich uit: “Je hebt het dit jaar weer goed gedaan lieve Jans, volgend jaar graag wat meer tomaten en iets groter, kan dat?”

©
Leny kruis