De tattooshop

De tattooshop.

Sinds kort ben ik de trotse eigenaar van een tattooshop.
De vorige eigenaar, mijn neef Rob, moest om gezondheidsredenen stoppen.
Hij heeft een lui oog.
Neef Rob heeft het ideale gewicht bereikt van honderdtweeënveertig kilo, zodat alles een beetje lui aan hem geworden is.
Ik heb de bedrijfsnaam van Tattoo Rob veranderd in The Ink Shop.
Ik heb eerst een aantal cursussen over tatoeëren en piercen gevolgd, dus ben nu helemaal klaar voor het echte werk.
De cursus piercing bestaat uit twee delen, deel één gaat over het plaatsen van piercings boven de broekriem en in deel twee worden ze onder de broekriem geplaatst.
Tijdens deel twee ben ik gewaarschuwd voor klanten met zeer laaghangende broeken.
De broekriem hangt dan onder de billen.
Ze denken dan dat ze een piercing in hun bilnaad, of waar dan ook, kunnen laten plaatsen voor de prijs van een piercing bóven de broekriem. De piercings onder de broekriem zijn namelijk twee keer zo duur.
Logisch, want het vergt heel wat concentratievermogen van je.
Aan klandizie heb ik geen gebrek, want ik heb alle lopende afspraken van neef Rob overgenomen.
In mijn eerste week had ik al gelijk een megaklus te pakken.
Een dag lang ben ik bezig geweest met Peter.
Peter heeft een hoveniersbedrijf en wilde wat groens op zijn lijf.
Ik heb hem geadviseerd om vanaf de onderkant van zijn voet een klimplant te laten tatoeëren die langs de zijkant van zijn lijf uiteindelijk uitkwam in zijn hals.
Een tattoo van een meter vijfentachtig dus.
Peter is er erg blij mee.
Als bonus heb ik net onder zijn navel een ventieltje getatoeëerd. Bedoeld als ontluchting voor zijn enorme buikomvang. Hij vond het wel grappig.
In de eerste week heb ik ook nog een piercing boven de broekriem geplaatst.
Een bekende Nederlander ( ik mag hier zijn naam niet noemen) wilde een ketting laten plaatsen tussen zijn twee tepels in.
In mijn vak mag je nooit vragen naar de bedoeling van iets, dus heb ik het idee toegejuicht.
Als je binnenkort een bekende Nederlander ergens hoort zingen, en er rammelt iets aan zijn optreden, dan is hij dat dus.
Op dit moment zit ik te wachten op de komst van Nico.
Hij heeft een afspraak voor een tatoeage én een piercing.
Nico komt binnen en verontschuldigt zich voor het feit dat hij vijf minuten te laat is. Hij geeft mij een vochtige hand en is duidelijk zeer nerveus.
'Doet het veel pijn, meneer?'wil hij weten.
'Dat hangt er een beetje van af wat je allemaal wilt, Nico,' is mijn antwoord.
Nico begint te fluisteren en legt uit dat hij vanaf zijn borstkas een grote rode pijl wil laten tatoeëren. De punt van de pijl moet naar beneden wijzen.
'Daarbeneden' wil hij dan een piercing door zijn pielemuis.
Hij heeft op mijn website een ring met twee balletjes gezien.
'Die wil ik ook, en dan door de voorhuid'.
Nico legt uit dat hij zich bij de vrouwtjes erg onzeker voelt en hij hoopt dat wanneer ze zijn rode pijl gezien hebben, ze vanzelf de weg wel naar beneden weten te vinden.
Soort van schat zoeken dus.
Ik heb daar zo mijn bedenkingen bij, want bij Nico denk je niet direct: zijn schat zou ik wel eens willen zoeken.
Hij is graatmager, heeft een gezicht vol puistjes en is in het bezit van diverse tics.
Hij trekt vrijwel doorlopend aan zijn rechteroorlel, knarst opvallen met zijn tanden en krabt op een plek waar je normaal gesproken een wc-papiertje langs zou halen.
Maar de klant is koning en ik begin met de rode pijl.
Dat is commercieel gezien verstandiger, want stel je voor dat hij bij het plaatsen van het ringetje direct wegrent van de pijn.
Nadat ik de pijl heb geplaatst verzoek ik hem om achter in de shop even zijn pieleding schoon te willen maken.
Als hij weer in de stoel zit, schrik ik van de omvang.
Om die reden besluit ik mijn tuinhandschoenen aan te trekken.
Tijdens het plaatsen van de piercing gilt hij onafgebroken.
Ik zet mijn iPod maar op.
Hij overleeft de klus en is apetrots op zijn schat.
weer een tevreden klant.
De laatste klant van vandaag zit al te wachten.
Hij stelt zich voor als Herman. Herman is een boom van een kerel en hij heeft een slagersschort voor.
'Wat kan ik voor je doen, Herman ?' vraag ik hem.
"Ik ben slager van beroep, meneer Ink, en ik wil graag in mijn schouderbladen twee vleeshaken gemonteerd hebben'.
'Het lijkt mij leuk om af en toe eens ter ontspanning in de koelcel tussen de stukken vlees te gaan hangen. Ik ben nogal een heetgebakerd type', zegt hij nog ter verduidelijking.
Het wordt een bijzonder pijnlijke behandeling, maar Herman geeft geen krimp.
Hij rekent af en keert met hoog opgetrokken schouders huiswaarts.
Tegen sluitingstijd komt er nog een man van een jaar of veertig binnen gewaggeld.
Hij kijkt schichtig om zich heen en wil weten of ik nog een 'spoedklusje' wil doen.
Normaal gesproken werk ik alleen op afspraak, maar deze klant heeft duidelijk haast en ik besluit hem ter wille te zijn.
Hij stelt zich voor als Cor en wil graag nog snel een tatoeage laten plaatsen.
Zijn vrouw is vandaag jarig en hij wil zijn liefde voor haar vast laten leggen door middel van een tatoeage.
Ik ruik duidelijk dat hij uit de kroeg komt gewaggeld.
Hij wil op zijn buik een 'lovebird' laten tatoeëren.
Het vogeltje moet op een takje zitten.
Ik laat hem wat vogeltjes zien en hij kiest voor de tureluur.
Omdat ze graag een strandwandeling maakt.
Uiteraard moet haar naam erbij geplaatst worden.
Ze heet Yvette.
Hij is zeer tevreden met het resultaat en waggelt huiswaarts.
Mijn lange dag zit erop en ik ben tevreden met al die tevreden klanten.
's Avonds laat word ik gebeld door Cor.
Cor is duidelijk erg boos.
'Waarom heb je Yvette bij de tureluur gezet?' wil hij weten.
"Omdat je deze naam hebt opgegeven, Cor', antwoord ik.
'Gelul, dat kan niet, mijn ex heet Yvette, nu ben ik getrouwd met Yvonne'.
'Die naam heb je mij niet genoemd, Cor'.
'Hield Yvette toevallig ook van strandwandelingen?' vraag ik quasi-nonchalant.
Hij verbreekt het gesprek abrupt.
Yvette, Yvonne, Yvette, Yvonne, ik kan mij wel voorstellen dat Cor er tureluurs van is geworden.