Menselijk
Menselijk
Hij zag mij niet, maar ik hem wel.
Hij stond naast het tramhuisje aan de overkant van mij.
Als er niemand naar je kijkt, dan verraad je veel van jezelf.
Als je je onbespied waant, peuter je rustig in je neus of je krabt je eens aan de billen. Zou je nooit doen als je wist dat er iemand keek.
Gek genoeg is het ook zo, als er teveel mensen naar je kijken, dan kan het je ook niet meer schelen. Er zijn artiesten, die op het toneel dingen durven doen, die ze in het echt nooit zouden doen.
Dus ook in een stad als Amsterdam, de krioelende mierenhoop tussen stenen uitlaatgassen, durven de mensen meer van die ongegeneerdheden te doen dan op het platteland.
Want rekening houden met al die mensen in de grote stad is geen beginnen aan.
Naast de veel te smalle overkapping van het tramhuisje van lijn elf in de Wibautstraat staat de man, die ik in het vizier had.
Hij is klein van postuur en draagt een vale lange regenjas, die betere tijden had gekend.
Een te grote zwarte hoed hangt laag op zijn voorhoofd. Als hij zijn hoofd wat opricht komt de ongeschoren kin te voorschijn.
Naast hem, met de rug naar mij toegedraaid, staat een vrouw.
Zo aan de achterkant te zien is zij een stuk jonger dan hij.
Het is me niet duidelijk of ze bij elkaar horen. Dat wordt het wel, als hij iets tegen haar zegt.
Ze draait zich naar hem toe en meteen constateer ik, dat ze helemaal niet meer zo jong is als de achterkant deed vermoeden. Daar kun je je soms lelijk in vergissen. Aan de achterkant lyceum en aan de voorkant museum, zei mijn oma altijd in zo'n geval.
Maar de tram kwam en nam hen beiden uit het zicht. Toen het openbaar vervoer weer verder reed, waren ze verdwenen. Opgegeten door lijn elf.
Lijn elf gaat ook langs het ziekenhuis, dacht ik. Misschien gaan ze...
Op dat moment echter arriveerde ook mijn tram. Met blijdschap zag ik het vervoermiddel tegemoet, want de druilregen begon me danig te irriteren.
Mijn lijn elf was tot uitpuilens toe gevuld met, met natte haren beplakte, ochtendzieke lijven op weg naar ergens in de stad. De lucht in het voertuig was bezwangerd van de dampende kleding.
Ik perste me een plaatsje tegen de rug van een bejaarde dame, die een zwartkanten stola over een wollen vest droeg.
De regendruppels lagen er als kleine diamantjes bovenop.
Ik probeerde enige afstand tot haar rug in te bouwen, maar een wat te onstuimige passagier gaf het hele rijtje zo'n zet, dat ik tegen haar aanbotste en het handvat van mijn paraplu onzacht in haar truitje prikte.
"Kan het wat voorzichtiger!" riep ik luid achterom, om daarmee aan te tonen, dat ik niet de schuldige was van deze botsing," Er staat hier een bejaarde dame!"
Op dat moment draaide de bejaarde dame zich om en ik voelde me verstrakken. Ze was hooguit achttien en droeg een getatoeëerde vlinder in haar hals. Ze kijkt me vuil aan en zegt zo dat de hele tram mocht meegenieten:" Bedoel je mijn soms, fossiel?"
De ogen van de passagiers waren zonder uitzondering op mij gevestigd.
Ik kreeg het gevoel, dat heel Amsterdam naar me keek.
Ik stotterde wat van...sorry...ik dacht...lyceum en zo...
De bejaarde tiener kijkt triomfantelijk de tram rond of iedereen mijn gestuntel wel goeg heeft gezien. Ik begin te zweten onder mijn sjaal.
"As je moe wordt van het staan, opa, mag je wel effe op m'n rug zitten."
U begrijpt, de tram had plezier en ik probeerde een Stan Laurelachtige mimiek op mijn gezicht te toveren, maar voor schut sta je.
Gek he?
Ik bedoel, je denkt toch goed te doen, dat je je zo kan vergissen en wel twee keer op een dag.
Reacties op ‘Menselijk’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!
Reageren
Laatste berichten op het forum
- 14/08 verhaal van de dag
- 18/06 [s]hooi[/s] hoi
- 08/03 Goedkeuring verhaal
- 15/11 Eerste stuk van Dreambender
- 15/11 VERHALEN WEDSTRIJD!!!
- 31/10 Dit ben ik....
- 21/07 Vraag aan iedereen hier!
- 03/07 Wie kent het verhaal Jumbo
- 20/06 Hallo
- Naar het forum »
Laatste nieuwsberichten
Spanning voelen bij online spelen
De beste online poker strategieën
Zij zijn duurzaam van zichzelf
Het ongelooflijke verhaal van Louis Zamperini
Liever vrolijk rondrijden in je Peugeot dan huilen in je Ferrari
Het wonder van Cesena: The Rockin’1000
Ik wilde op vakantie: ideeën om te besparen
Reis naar Zuid-Amerika; geweldig ervaring
Die keer dat mijn klimvakantie met de auto faliekant mis ging