Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

Dora

Dora

Drie huizen verderop woonde de doodgraver, op nummer vijf. Naast de voordeur prijkte met ingetogen trots een zwart marmeren plaat, waarin met gouden letters stond gegraveerd: J van Mollen, begrafenisondernemer.
Elke week op maandagmorgen werd dat bord gepoetst tot de zon zich er in kon spiegelen.
Trouwens de hele voorgevel van dat huis deed denken aan een pasgewassen grafzerk. De stenen van de pui waren overtrokken met een leverkleurige muurverf en de kozijnen waren donkerbruin. Somber genoeg om een doodgraver te herbergen. Ook de kleine voortuin voldeed aan die verwachtingen. Als een perk voor een zerk stonden de afrikaantjes en geraniums keurig netjes naar rechts gericht.
Wij hadden in die tijd een clownesk jachthondje, die Dora heette. Dora was als puppy aan ons verkocht zijnde een Friese Stabij, maar met het klimmen der jaren waren de uiterlijke raskenmerken uitgedrocht tot wat karikaturale bijzonderheden. Wat overbleef was een geweldig ondeugende en dwaze hond, waar alle kinderen uit de buurt dol op waren. Met Dora kon je lachen. Ze groef onmetelijke gaten in de grond. Achtervolgde elke kat en stoof ook gerust op veel grotere honden af, om weer na een grauw van de tegenpartij met de zelfde snelle gang terug te stuiven.
In springen was ze een meesteres. Dat ontdekten we, toen ze meende luid blaffend een fietser de straat uit te jagen. Daartoe moest ze over een hek van een meter twintig springen. Juist die combinatie van springen en graven bracht ons in ernstige botsing met de doodgraver.
Op een van die Hollands zomerse dagen, waarop de slagregens, bij een temperatuur van zestien graden de straten striemen, was onze Dora, weer of geen weer, de tuin uit gevlucht en had de vrije straat opgezocht, om bij allerlei bewoners in de tuinen kattenkwaad uit te halen. Ditmaal was de tuin van van Mollen aan de beurt.
Eerst moest een deel van de Afrikaantjes het ontgelden en vervolgens werd een diepe kuil gegraven vlak voor het eentegelige stoepje voor de voordeur.
Door het bittere zomerweer, waarbij de regendruppels als tranen van een verzwegen zomer langs de beslagen ruiten daalden, was de vers gegraven put volgelopen met hemelwater.
Juist toen Dora de tweede geranium wilde gaan uitgraven, werd de voordeur geopend en stapte de heer van Mollen, gekleed in werktenue en overkoepeld, hoe kan het ook anders, door een grote zwarte paraplu, de natte wereld in.
Nu zijn begrafenisondernemers altijd bijzonder keurig gekleed, omdat ze eigenlijk voortdurend op officiële gelegenheden aanwezig zijn. Constant laatste eren bewijzen aan onbekenden met een in begrijpende meelij getrokken gezicht. Als je dat werk al zo lang doet als de heer J.van Mollen, dan gaat zelfs 's avond voor de televisie die grimas en niet meer af. Zou zijn pyama ook zwart zijn?
Deze keurig geklede en gegrimaste heer komt dus, na nog een zoen achterom, de regen ingestapt. Door die zoen achterom zag hij niet waar hij zijn voet zette. U raadt het, precies in de zojuist gegraven en volgestroomde kuil.
Nu is twintig centimeter niet zo diep voor een kuil, zeker niet voor een doodgraver, maar voor een hondje als Dora was het toch een knappe prestatie. In een fractie van een seconde was de doodgraver twee decimeter kleiner geworden, een gordijn van water, modder en verwensingen om zich heen strooiend.
Het keurige was van het laagste gedeelte van zijn kleding geheel geweken. Modderklieders zaten tot boven de knie. Ook was de grimas van zijn gezicht verdwenen. Voor het eerst zagen de echte Jan van Mollen.
Dora wachtte niet op het vervolg en stoof de tuin uit om verderop in de straat terug te gaan staan schelden. De gevolgen bleven niet uit, want enkele tellen later ging bij ons de deurbel en een blaffende doodgraver stond op de stoep vies te wezen.
Dora, die de vijand op eigen terrein wel meende baas te kunnen hapte naar de besmeurde broekspijpen. Op de luidkeelse verwijten van het slachtoffer kwamen mijn vrouw en Rob, een goede vriend, die altijd meent met alles de draak te moeten steken, naar de hal gesneld.
"Uw hond heeft in mijn tuin een kuil gegraven!!" spetterde van Mollen," zo'n kuil!" Zijn stem sloeg over bij het woordt ‘zo’n’. Met wijd gespreide armen overdreef hij de kuil drie keer.
"Dan is hij aan het goede adres," meende Rob te moeten opmerken.
"Mijn kleding is vernield en de planten zijn uitgegraven!" brieste van Mollen verder. "Ja," zei ik, en ik probeerde met kalmte in mijn stem de man wat rustiger te maken, " Ja, Dora is dol op graven.."
"Hij ook," zei Rob.
Mijn vrouw gaf Rob een elleboog in zijn rug.
"Ik ben d'r middenin gestapt!" schreeuwde van Mollen.
"Sta je met een been in het graf," zei Rob en vouwde zijn handen voor de borst. Van Mollen werd rood als een overrijpe tomaat.
"Ik wil niet dat Uw hond in mijn tuin komt!!" gilde hij.
"Je moet hem in dienst nemen," zei Rob, die geen spier vertrok.
"Je hoeft hem niet eens te betalen. Gewoon een kluif per dag. Nou, daar heb je d'r ook zat van...." De rest van zijn verhaal ging verloren, omdat mijn vrouw hem schielijk de kamer in trok en de deur sloot. Slechts een ingehouden geschater klonk nog door de kamerdeur heen.
De ietwat corpulente heer van Mollen stond nu echt op doorbreken.
"Wacht maar," siste hij, want hij begon al aardig hees te worden," wacht maar. Nou heb ik geen tijd, maar wacht maar eens..."
Hij verbruikte zoveel speeksel bij deze opmerking, dat hij met bemodderde hand zijn kin afveegde. Even was het of er een rouwband over zijn kin liep. Ook ik kon mij niet langer meer goedhouden. De eerste snikkende lach welde in mijn keel naar boven.
"Eens ja.." zei ik,"maar voorlopig niet, want wie een kuil graaft voor een ander......."
De heer van Mollen beende woest het tuinhek uit, nageblaft door Dora.
Die regenachtige dag werd er iemand begraven door een ondernemer in grijze broek, want zijn zwarte was bij de stomerij.

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

iakon

Geplaatst op

23-01-2016

Over dit verhaal

een lastig hondje en een lastige buurman brengen je in een lastig parket

Geef uw waardering

Er is 7 keer gestemd.

Social Media

Tags

Burenruzie Spanning Stoutehond

Reacties op ‘Dora’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!

Laatste nieuwsberichten

  • 21-02 - Spanning voelen bij online spelen

    Als online casino liefhebber, wil ik graag mijn ervaringen delen van het online spelen en andere spelers ook tips geven. Het is van belang dat je gaat kijken naar De beste online poker strategieën

    In Nederland mogen we sinds 1 oktober 2021 legaal online gokken. Dit betekent dat de Nederlandse Kansspelautoriteit vergunning verleend aan gokbedrijven die voldoen aan alle eisen...

Bekijk oudere nieuwsberichten »


Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd