Jacht Op De Leugenaar ... [2]

“Ik ben Kazan. Maar nu is het mijn beurt. Waarom zwerf je rond in mijn gebied?”.
“Ga eerst .. Van mij nek .. af”, hijgde Agros.
“Oja, ook goed”, zei de wolf.
Agros ademde diep in toen de wolf van hem af ging.
“Ik ben Agros, en ik zwerf hier rond want ik ben verbannen door mijn roedel”, zei hij.
Kazan keek verbaast en vroeg om het verhaal.
Agros legde het uit.
Dat ze een vredig leven hadden, totdat er jagers waren gekomen.
Met hun bonte jassen, leren veters en bogen, messen, zwaarden en dolken waren ze hun kamp binnengestormd.
Iedereen had moedig gevochten, zelf de kleinste, die zes maanden oud waren.
Maar toch hadden een kwart van de wolven het niet overleefd.
De jagers hadden hun lijken meegenomen om hun vacht te gebruiken.
En toen had Tanka de leider voorgelogen door te zeggen dat Agros de jagers geleid had. Agros begon spottend en scheldend over hun leider.
“Hij is een domme wolf met muizen als hersens!” grauwde hij.
“Dus dat stuk mislukte wolf geloofde die leugenaar, dus ik mocht gaan”.
Kazan leek niet onder de indruk.
“Mijn verhaal is veel erger”, meende hij.
“Tuurlijk, alles zal bij jou wel erger zijn”, spotte Agros.
Kazan tilde zijn klauw op en met uitgestrekte klauwen raakte hij Agros vol op zijn snuit. “Verdomme, Tanka !” riep Agros, het bloed oplikkend. “Tanka?” vroeg Kazan.
“Zie je me aan als een leugenaar?” “Sorry, o heilige Kazan !” riep Agros uit, met zijn stem vol van sarcasme. Kazan had er genoeg van en klauwde Agros zo hard, dat deze moest smeken om los te komen. Kazan klauwde nog éénmaal met zijn bebloede nagels over Agros neus. “Gast, ik hang helemaal onder het bloed!” riep Agros uit.
De wind zoch een weg door de bomen, en er klonk een spookachtig gefluit.
Kazan sprong op een steen. Doordat de ondergaande zon achter hem stond zag Agros enkel en zwarte vlek. De wolken pakten samen en er viel een motregen neer
“Agros, vriend, niemand spot met de leider van de Dode Wolven !”
Na deze woorden kwam een bliksemflits tevoorschijn, en Agros zag Kazan’s skelet door zijn vacht heen. Kazan ging zitten, zijn botten knarsten. Agros maakte zich groot.
“Dus, als ik het goed begrijp ..” begon Agros. “Ja, ik ben dood”, onderbrak Kazan hem.
Ook al was het niet koud, Agros kreeg een rilling.
De regen verergerde en de bliksem werd feller. Kazan’s ogen lichtte wit op, en zijn vacht was heel onnatuurlijk, zoals een geest. Agros kromp in elkaar, maar Kazan knikte hem bemoedigend toe. “Kalm, al ben ik dood, ik zal altijd je vriend blijven, en de reden dat mijn klauwen zo scherp zijn, is omdat ik dit als geschenk kreeg, van De Dode. Iedereen in mijn roedel is dood, maar ze zijn zoals mij. Maar ik ben nog eens gestorven. Als een dode wolf vecht tegen een levende wolf, en de dode wolf geeft op of verliest, zal deze nogmaals sterven. Dit gebeurde dus bij mij”, zei Kazan met een grimas.