Jacht Op De Leugenaar ...

Stilte. Een grijze wolf sloop tussen de bomen door.
De zon wierp een paar lichte vlekken tussen de bladeren van de bomen door op de grond.
Een muis krabbelde snel weg voor de klauwen van de wolf.
Het dikke lijfje van het muisje bewoog langzamer als de muis wou.
De wolf zetten zijn poot over het muisje heen. Zijn veel te lange nagels vormde een kooi rond het dik lijfje.
In enkele happen at de wolf de muis op.
Die wolf was Agros. Met duisternis in zijn ogen liep Agros verder.
Zijn hart was voor een deel zwart. Zwart van haat.
Nog steeds. Als twee jaar vreselijke haat in zijn hart.
Hij was uit zijn roedel verdreven. Allemaal door die leugenaar.
Tanka. Er waren een paar jagers. En ze hadden hun kamp ontdekt.
De jagers hadden een kwart van de wolven vermoord.
Ze probeerden ook Agros te vermoorden.
Omdat hij de grootste en sterkste was.
Maar hij was weggedoken.
En alsof het nog niet erg genoeg was, had Tanka, Agros’ ‘maat’, hem ervan beschuldigd de jagers te leiden.
En hun leider had het geloofd. Dus was Agros verbannen.
Wat haatte hij Tanka. Dat ze ooit vrienden waren …
Dus zwerfde Agros nu eenzaam tussen de bomen door.
Gegrom welde op vanuit zijn buik. Hij brulde het uit.
“Als ik je ooit nog eens zie, Tanka, dan sterf je”, gromde Agros tegen de stilte.
Zijn gegrom schalde door het bos. Weeral die stilte.
Agros jaagde zich op. Hij sprong op en begon te rennen. Zijn grijze poten roffelde over de donkere aarde. Bomen en struiken flitste aan hem voorbij.
Hij hoorde ergens iets ritselen, dus stopte hij abrupt. Hij gleed nog een halve meter door.
Zijn klauwen trokken sporen in de zwarte grond. Het ritselde opnieuw.
“Kom uit die struiken”, grauwde Agros. Hij hoorde gegrom in de struiken.
Agros zetten dreigend een poot vooruit.
“Ik kom al, klein grijs muisje”, spotte het dier in de struik.
Langzaam kwam een zwart wolvenlijf tussen de struiken uit.
Eerst kwam een poot tussen de struiken uit, toen een neus en de rest van het lijf.
Agros gromde twijfelend. De zwarte wolf ging voor Agros zitten.
“Waarom bespied je me?” vroeg Agros kwaad.
De wolf sprong op en drukte Agros tegen de grond.
Agros kreeg een benauwd gevoel en probeerde onder de zwarte wolf uit te raken.
Een piepend geluid welde op uit zijn keel. “Ik stel hier de vragen”, melde de wolf.
“Wie .. Hoe .. Hoe heet je?”, wist Agros uit te brengen onder gewicht van de wolf.
“Ik dacht dat ik de vragen stelde”, zei de wolf.
“Maar ik zal beleefd zijn”. “Doe dat”, mompelde Agros.
De wolf negeerde zijn sarcasme.