The beauty or the witch

'Oh mam! Ik wil er naartoe! Pendule gaat ook!' Riep ik door de hal. 'Luister naar Mrs. Potts, bengeltje!' Zei Lumière. 'Je moet ze wat privacy geven. En bovendien weet Pendule wel wat hij moet doen.' Hij keek me streng aan. Ik wist heus wel dat ze gelijk hadden, maar ik wilde er naartoe! Eindelijk zou ik weten of ik weer mezelf kon worden, of dat mijn ziel voor altijd opgesloten zou blijven in dit theekopje. Mam knikte me geruststellend toe. 'Monsieur Lumière heeft gelijk, liefje. Het is nu aan Adam. Wij kunnen alleen nog maar afwachten en hopen dat alles goedkomt.' Ik zuchtte. Ik mocht nooit zulke dingen, en Pendule wel, alleen maar omdat hij wijzer was.' Ik moest mijn kalmte bewaren, dus ik begon te tellen, zoals mam me leerde. Het werkte maar half, maar goed genoeg voor mij. 'Mam? Alsjeblieft?' Smeekte ik haar een laatste keer. 'Oh Barstje... vooruit dan.' Glimlachend keek ze me aan. 'Maar Lumière gaat mee.'

Snel hopten we naar Belle en Adam toe, en verstopten ons achter een kast. Ons uitzicht was goed en we zagen Pendule aan de andere kant van de ruimte zitten. Het leek haast voorbestemd, het maanlicht scheen zacht op Belle en liet haar gezicht en haar glanzen. Haar jurk was ook gemaakt van een glanzende stof met pareltjes. Ineens zag ik rechts van ons een vrouw gehurkt zitten staren naar Adam. 'Lumière.' Fluisterde ik zacht. 'Kijk daar. Wie is dat?' Een verbaasde blik verscheen op zijn gezicht. 'Agathe? Wat doet zij hier?' Ik had geen idee wie Agathe was, dus ik vroeg het. 'Agathe was verliefd geworden op Adam, maar hij hield niet van haar. Wat later bedacht ze een plan, om te zien of het echt niets zou kunnen worden tussen hen. Ze toverde zichzelf om tot een oude, lelijke bedelares en vroeg of ze binnen mocht in het kasteel. Het was haar ultieme test. Als de jonge Adam haar binnen zou laten wist ze dat hij genoeg empathie had om van haar te kunnen houden. Maar dat deed hij niet. Ze betoverde hem en zijn bediendes. En ook gaf ze hem een geheugenwis, zodat hij niet wist wie ze was en wat ze gedaan had. Alleen ik wist daarvan. Het was gewoon pech dat jij die dag in het kasteel was. Je kent het verhaal toch?'

'Jawel... maar ben je dan niet boos op haar?' Lachend antwoordde hij. 'Oh Barstje toch. Je moet nog veel leren. Echte liefde herken je direct. Daar kun je niet boos op worden, mon garçon. Het gebeurt vanzelf. Beiden waren nog jong. Ik sprak Agathe nog weleens na de betovering, ik heb haar altijd gemogen. Ze houdt nog steeds van hem.' Hij zei het met een verdrietige blik in zijn ogen. Hij had er echt spijt van dat het gebeurd was. Als hij gewoon de deur open had gedaan in plaats van Adam...

Lumière liet zijn blik nu weer vallen op Belle, die iets tegen Adam leek te zeggen. Haar lippen vormden de woorden die hij maar al te graag wilde horen. Misschien zou het hem nu lukken om weer mens te worden. Ik hoorde een zacht geluid vanuit Agathe's richting. Ze leek druk bezig met iets. Haar gezicht was gefronst en ze bewoog haar handen. Ik vroeg me af wat ze deed, maar toen wist ik het. Ze was de betovering aan het verbreken. Belle had de zin gezegd die daarvoor nodig was. Adam veranderde, maar ik ook! Ik voelde het door mijn hele lijf gieren, de adrenaline. Was de betovering verbroken? Had het gewerkt? Maar een korte, witte lichtflits stopte het gevoel abrupt. Aan de overkant zag ik pendule als versteend staan. Naast me gebeurde hetzelfde met Lumière. Langzaam draaide hij zijn hoofd in mijn richting en met moeite kwam er uit zijn mond: 'Barstje... het heeft niet gewerkt ben ik bang... de betovering... hij is te sterk... ik... ik weet niet of we het redden...' Ik voelde me niet goed meer, maar het voelde niet alsof ik dood ging vanbinnen. Ik moest altijd positief blijven van mijn moeder, zelfs in de lastigste situaties. 'Wat moet ik doen?' Vroeg ik aan hem, maar het antwoord was onverstaanbaar. Hij was helemaal versteend, een simpele kandelaar geworden. Dit zou mij ook kunnen gebeuren, elk moment. Agathe zag er vreselijk verdrietig uit en toen ik naar Belle en Adam keek, zag ik iets vreselijks. Adam had Belle in een hoek gedreven, onbewust van wat hij deed. Hij was het monster geworden dat Agathe zich voorgesteld had tijdens die avond. Hij was een echt beest. Hij gromde naar Belle, en ze schreeuwde om hulp. Ik probeerde naar hen toe te hoppen, maar het was alsof ik in stroop stond. Alles ging lastig. Mijn zicht ging achteruit en mijn gehoor werd minder, wat ik eigenlijk niet heel erg vond. Ik wilde niet horen hoe Adam Belle afmaakte. Ik wilde niet meer luisteren. Ik wilde gewoon dat dit alles stopte. Agathe keek me verslagen aan. Op haar gezicht stond de vraag waarop ik ook het antwoord wilde te lezen: Wat moeten we in godsnaam doen? Mijn hoofd werd licht en mijn maag draaide zich om. Ja, wat zouden we nou eens kunnen doen?

〄

Veel herinner ik me niet van het moment daarna, als ik eerlijk moet zijn. Ik ken het verhaal alleen maar omdat Agathe me het achteraf verteld heeft. Ze moest nadat ik bijna compleet in servies veranderd was aan Belle gedacht hebben, want de oplossing lag voor de hand. Iemand moest Adam de liefde verklaren, voordat het laatste blaadje viel. Maar ze was niet sterk genoeg om de betovering ongedaan te maken terwijl Belle dat deed. Die dappere Agathe was daarna naar het beest toe gelopen en het beest stopte toen hij haar zag, waarschijnlijk met een vlaag van herkenning, ondanks de geheugenwis. Hij aarzelde even, precies lang genoeg voor Agathe om te doen wat ze bedacht had. Zachtjes fluisterde ze de woorden die Belle een paar minuten daarvoor ook uitsprak.

Ik hou van je.

En toen viel laatste blaadje.

Het had niet gewerkt.

Voor altijd zou Adam een beest blijven. En ik altijd servies. Pendule een klok, mam een theepot en Lumière een kandelaar. Alle hoop was vervlogen.

Maar toen gaf Agathe het beest een kus op zijn mond, ze sprak de betovering uit, en het felle licht gloeide weer op. Een kus. De uiting van ware liefde. Belle had dat niet gedaan. Haar liefde moest sterk zijn, sterker dan de liefde die Belle gegeven had. Lumière had gelijk, zoals altijd. Echte liefde herken je direct.

A tale as old as time, maar dus niet altijd met dezelfde afloop. Adam was weer een mens geworden, net als ik. Hij was verschrikkelijk blij met wat Agathe gedaan had. Mijn barstje is gebleven. Ik heb een groot litteken op mijn schouder, maar wie kan dat wat schelen? Ware schoonheid zit immers vanbinnen. Het is de liefde die ervoor gezorgd heeft dat ik nu nog leef, en die ik nu zelf ook gevonden heb. Robin. Nooit had ik gedacht dat ook ik me zo gelukkig kon voelen met mijn liefde, net als Adam met de zijne...