een reis

Ik had mijn oortjes in gedaan en zette de muziek aan. Ik deed mijn telefoon in mijn jaszak en leunde met mijn rug tegen de rugleuning van een klein houten bankje. De verroeste delen van het bankje voelde in in mijn rug prikken ,terwijl ik naar de vele mensen keek die langs me liepen en naar de treinen die wegingen en aan kwamen. Hoe mensen net de trein haalde en met hun hete koffie die ze net hadden gekocht gehaast een plekje zochten. Het was hier nooit rustig. Er was altijd wel iemand die van plaats wilde veranderen. De voetstappen van de mensen veroorzaakte een echo tegen de muren van het perron en het geluid van de wind die met de lichamen speelde. Wachtend op hun trein stonden de mensen op het perron. Ik was net als hun. Ik zat rustig te wachten op de trein die me van deze plek weg zou brengen. Ergens waar het anders was dan hier. Waar ik me zelf kon zijn en nieuwe dingen kon ontdekken. Ergers waar ik echt kan gaan leven. Ik hoopte dat de trein me naar die plek heen kon brengen. Met veel geluid kwam de trein op het perron aan. Ik stond op van mijn bankje terwijl de deuren van de trein open gingen. Eerst stapte er mensen uit die verwart om hun heen keken alsof ze net wakker waren vanuit een prachtige droom. Ik stapte in en rook al gelijk de geur van bakjes koffie en schoonmaakmiddel. Ik volgde de andere mensen die ook een plekje zochten in de trein. Terwijl de anderen verder liepen zette ik mijn tas naast me neer en ging op een willekeurige plek zitten tegen over een oude mevrouw, die net probeerde een bladzijde van haar boek te lezen. Ze keek me aan en glimlachte, ik deed het zelfde . Ze zag er vriendelijk uit en achter haar brillenglazen zag ik twee lieve blauwe ogen verschijnen. Terwijl der haar er als een vogelnest uit zag, zag ze er gelukkig uit. Ze probeerde weer te lezen terwijl de trein het perron langzaam verliet. Ik keek naar buiten en zag dat er een prachtig landschap naast het perron lag waar de trein door heen reed. De bomen schoten voorbij terwijl de zon door het raam naar binnen scheen. De trein vloog over het landschap en leek steeds harder te gaan. Ik voelde me moe woorden en keek even de wagon in. Het was erg druk en alle mensen pratte door elkaar heen. De mevrouw legde haar boek weg en keek naar buiten . Ik volgde haar blik en zag dat de zon langzaam achter de wolken verdween en plaats maakte voor een donkere gloed die de trein in gleed. Mijn ogen werden nog zwaarder en ik probeerde ze open te houden. Maar het beeld voor mijn ogen werd wazig en langzaam ook zwart. Ik hoorde nog een paar mensen praten maar daarna viel alles weg. Ik sloot mijn ogen...