Conjurist Rituals (Eravon werd verbannen uit het Geraamtenerf)

Een samenzweerder ben je en blijf je, het is aangeboren,

Eenmaal ontwaakt lag ik nog in mijn graf, maar nog slaapdronken keek ik toe hoe de havik zijn veren schudde. Terwijl ik overwinningsstof in zat te ademen door een rietenpijp gevuld met de uitgedroogde tongen van het tijgerkonijn ook wel de gouden panterhaas genoemd. Ik nam een slok van de golvende nevel van de rivier uit de schedel van een otter. En ging daarna rechtstreeks naar de onderwereld naar Geraamtenerf (het erf der geraamtes) om mijn fantoom te verbannen en een nieuwe op te roepen in het moeras bij de lage velden, zoals zo vaak, ik wist niet waarom ik altijd de drang had om steeds dingen te vernieuwen.
Bij het licht van de bliksem zag ik de fantoom van Gadon Boswortel; de samenzweerder die mij ooit had betoverd, maar nu is bezeten door boze geesten omdat ik onder de betovering van Eravon was en onder invloed van die betovering een afwijzingsspreuk heb uitgeroepen op Gadon Boswortel. Ik riep de slangentong op om de Visioenbeuk van Gadon Boswortel op te sporen, en toen ben ik het spoor van de slangentong gevolgd naar het Visioenbeukenwoud, en zo vond ik zijn Visioenbeuk, ik werd verwelkomt met het geluid van de denderende donder, ik stond bij de wetende boom van Gadon Boswortel en was omringt door een dikke rode mist. Zijn Visioenbeuk stond er nog, maar het zag er verlaten uit. De visioenbeuk van Gadon Boswortel herkende mij nog, dat voorteken was meer dan genoeg voor mij.
Het was nog steeds dezelfde fantoom als vierentwintigduizend jaar geleden, die rond de visioenbeuk waarde.
Na gezien te hebben wat ik wilde zien, keerde ik weer terug,
Eravon werd wakker, en zijn longen stootte twee liefdesspreuken uit die mijn richting in werden gedragen door de lucht van roze adem, de kracht van de liefdesspreuken verzwakte mij, maar ik wilde ze niet laten doordringen tot mijn geest. Ik probeerde ze af te wenden, maar het enige wat ik kon uitroepen was een toestemmingsspreuk.
Later hoorde ik van Eravon Klaverwortelerf dat een donkere samenzweerder tegen hem zei dat hij van Heeron Vlo heeft gehoord dat Eravon over hem had gezegd dat hij een weerwolf is. Dat soort kwade spreuken duldde hij niet. Hij wilde dat Eravon zijn naam uit zijn mond haalde en dat hij er niets aan kan doen dat de weerwolfvloek rust op de samenzweerders die hem hadden vervloekt.
Bij het denderen van de donder riep de donkere bezweerder boze ogergeesten af op Eravon, de ogergeesten namen de gedaante van wilde honden aan en besprongen het ongewapende lichaam van Eravon; waardoor hij bezeten werd door de boze geesten, en hij zichzelf poogde te verdedigen met de ontkenningsspreuk, waardoor de donkere bezweerder geen enkele verbinding kon leggen tussen Eravon Klaverwortelerf en Heeron Vlo, de ontkenningspreuk van Eravon riep een draaikolk op die de gedaante van de donkere bezweerder in zich opzoog en hem uitspuugde in een dal van de duistere woestijn. Even later zag ik hoe Eravon demonstratief zijn geraamte in het meer gooide en boos weg liep. Toen ik Eravon later wilde vragen wat er was gebeurd; toverde hij de mist tevoorschijn, de mist die mijn zicht belemmerde als een rookgordijn. Toen de mist was weggetrokken zag ik hoe Eravon het terrein van Geraamtenerf verliet met zijn fantoom achter zich aan. ‘’Het was Heeron Vlo die dit heeft veroorzaakt, ik had je toch verteld dat ik al lang wist hoe Heeron in elkaar zit’’ riep Eravon nog voordat hij helemaal uit het zicht was verdwenen. Maar ik wist wel hoe het zat, Heeron Vlo kon het niet hebben dat ik bezeten was door de betoveringen van Eravon, en niet onder de betovering was van Heeron, Heeron’s voeten waren nog steeds bevroren onder een laag ijs, en zijn keel was nog steeds verbrand door de uitwerking die de betovering van Eravon op hem had. En dat gebeurde ongeveer twintigduizend jaar geleden. Moet je na gaan.