Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

Acua

‘Wacht..’ fluisterde Florine, ‘wat als ze ons zien? Dan nemen ze ons mee en dan is het voorbij. Dan komen we nooit meer binnen.’
Pelle draaide zich om, hurkte naast haar neer en zei zachtjes: ‘we moeten het er toch een keer op wagen? Ik weet het niet, we hebben het nu al zo vaak uitgedacht, en het loopt elke keer anders. We kunnen niet voorspellen wat er gaat gebeuren, dit moet de juiste plek zijn’.
‘Maar, kunnen we niet nog een keer het plan doornemen?’.
Pelle schudde toen vastberaden zijn hoofd ‘Nee. Het is nu of nooit.’
Hij stond op en begon te lopen richting de poort. Er is geen weg meer terug, dacht Florine, haar benen voelden als lood toen ze zichzelf omhoog duwde uit haar schuilplaats. Eindelijk hadden ze het dan toch gevonden. Ze dacht terug aan de afgelopen maanden waarin ze samen hadden rond gezworven door het land op zoek naar aanwijzingen. Ze had veel nagedacht over hoe het zou zijn als ze Nora voor het eerst zou weerzien. Het was al bijna twintig jaar geleden dat ze haar zusje voor het laatst had gezien. Eigenlijk herinnerde ze zich er bijna niets meer van. Ze was weg gehaald uit het weeshuis, en meegenomen naar het Acua, en daarna hadden ze elkaar nooit meer gezien. Ze dacht aan Acua, een paradijselijk land, op de bodem van de oceaan. Wat zal het er mooi zijn, om te leven tussen de zeedieren en een eindeloos uitgestrekte ruimte van blauw. Het zou zo veel beter zijn als hier, met de weinige kansen die er waren. Nora zal wel willen horen van de wonderbaarlijke reis die ze samen met Pelle had afgelegd om bij haar te komen. Nu stonden ze hier voor de poort, die er helemaal niet uit zag zoals ze verwacht had. Hij was relatief klein, maximaal drie mensen zouden er tegelijkertijd doorheen passen. De inhoud, daarentegen was iets wat ze nog nooit eerder gezien had. Als een rechtopstaande waterspiegel danste water als gas in de poort. Ze hadden vaak gekeken hoe acuazoekers moeiteloos door de poort heen stapten alsof deze alleen uit rook bestond, en waren verdwenen achter het waterachtige gordijn. Ze hadden met geen mogelijkheid kunnen zien wat er zich achter de poort plaatsvond en moesten het er dus maar op wagen.
‘Pelle’ zei ze, pakte zijn hand, en liep samen met hem op de spookachtige poort af. Nog maar een paar grote stappen voordat ze de voor haar bekende wereld zou verlaten. Ze keek nog een laatste keer om, naar het zanderige land dat zich uitstrekte zo ver het oog reikte. De felle zon die haar huid voor de laatste keer in lange tijd streelde. Ze voelde haar voeten wegzakken in het zand toen ze de laatste stap zette. Florine kneep haar ogen dicht, en stapte tegelijkertijd met Pelle door het waterachtige gordijn. Ze voelde de grond onder haar voeten verdwijnen, haar maag in haar keel te schieten en haar oren klapten dicht. Ze vielen. Alles om haar heen was pikzwart terwijl ze dieper en dieper naar beneden vielen. Net toen ze dacht dat er geen einde meer zou komen zag Florine ver onder haar een zwak licht schijnen. Het leek snel te bewegen of te knipperen alsof het iets wilde zeggen. Ze zouden toch niet te pletter vallen? Ze kon niks uitbrengen en keek naar Pelle die naast haar zweefde die nu langzaam een beetje zichtbaar werd en net zo bang leek te zijn als haar. Het leek uren te duren voordat ze de grond bereikten. Als het knipperende lampje alleen al op de grond zou staan. Opeens knalde het lampje tot een enorme lichtflits en Florine voelde een enorme druk van buitenaf, alsof al haar ingewanden fijn geknepen werden. Ze kneep haar ogen dicht tegen het felle licht en probeerde te schreeuwen, maar alle lucht werd uit haar longen geperst. Opeens viel alle druk weg en stond ze stil op de grond. Ook het felle licht was ineens weg en alles was weer donker. Zijn we geland dacht ze? Ze had niks gevoeld. Toen ging een lamp geleidelijk aan en een stem zei luid: ‘Teleportatie voltooid’. Ze stonden, nog hand in hand, in een ronde, helderwitte kamer met één deur die voor hen openzwaaide. Florine was verstijfd en kon niet bewegen, wat was er net in hemelsnaam gebeurd. Pelle trok haar mee door de deur de kamer uit ‘kom, in beweging blijven’.
‘Waar zijn we en hoe moeten we nu het water in?’ vroeg ze zich hardop af.
‘Ik denk dat we al in het water zijn..’ antwoorde Pelle.
Florine voelde zich licht in haar hoofd worden en haar benen voelden trillerig aan. Ze snapte niet wat er aan de hand was, het zag er helemaal niet paradijselijk uit.
Het einde van de gang kwam in zicht, er was een deur waar op stond: ‘Werk ruimte – 23 uur’. Pelle duwde de deur een klein stukje open en stond abrupt stil toen hij naar binnen keek.
‘Wat is er?’ fluisterde Florine, ze zouden toch niet tegengehouden worden. Ze probeerde om en heen te kijken, ze zag mensen zitten, heel veel mensen in een grote, wederom helderwitte ruimte. Er waren geen ramen, of deuren, enkel de mensen die in lange rijen achter elkaar zaten. Ze hadden allemaal een zelfde helm op een hoofd waar draden uit kwamen. De draden kwamen samen in een apparaat dat leek te bestaan uit lichtblauw licht. ‘Wat gebeurd hier in vredesnaam..?’.
‘Ze zijn aan het werken’ zei Pelle mat, ‘zo te zien zijn alle hersenen aangesloten op een bepaalde controler. Ik heb het idee dat er hier iets heel erg mis is’.
‘We moeten Nora zoeken’ zei Florine toen vastberaden.
Ze begon tussen de mensen door te lopen, maar het leek niemand op te merken en met lege ogen voor bleef iedereen voor zich uit staren. Ze zag dat alle mensen twee letters en vier cijfers op de helm hadden staan.
‘Het is de eerste letter van voor en achternaam en het geboortejaar’ riep ze naar Pelle, ‘snel, NT2886!’ en ze rende de mensen langs. Nora zou hier tussen kunnen zitten, wat gebeurde er met haar. Florine lette er niet meer op of ze ontdekt werden, ze voelde de adrenaline door haar lijf stromen. Dit was niet hoe ze had verwacht haar zusje te moeten vinden.
‘Hier!’ hoorde ze Pelle toen roepen, ze draaide zich om en ze rende naar hem toe. Hij stond naast een jonge vrouw, ze had glanzende lange bruine haren en een maan witte huid. Daar zat ze dan. Nora. Als een pop in de leegte te staren.

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Sarah Aryam

Geplaatst op

03-04-2015

Geef uw waardering

Er is 3 keer gestemd.

Social Media

Tags

Spanning

Reacties op ‘Acua’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!

Laatste nieuwsberichten

  • 21-02 - Spanning voelen bij online spelen

    Als online casino liefhebber, wil ik graag mijn ervaringen delen van het online spelen en andere spelers ook tips geven. Het is van belang dat je gaat kijken naar De beste online poker strategieën

    In Nederland mogen we sinds 1 oktober 2021 legaal online gokken. Dit betekent dat de Nederlandse Kansspelautoriteit vergunning verleend aan gokbedrijven die voldoen aan alle eisen...

Bekijk oudere nieuwsberichten »


Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd