‘Alzo’,sprak weer Zarathustra.

In de hoge bergen sliep hij, honderd jaar.
Diep was zijn grot.
Dieper nog dan de grot, zijn slaap
zijn duister sluimeren.
Over verre dromen
verder nog dan het vergeten
dwaalde Zarathustra.

De sneeuw van de ijle bergtoppen schoof in jaren aan zijn rust voorbij en in de laagten verwerd de wereld honderd jaar.
Dat hij ontwaakte in de bergen.

Zarathustra opende de ogen en zag de grote zaal waarin hij dwaalde, honderd jaren lang, hij zag de machtige zuilen, waartussen hij vergat, ze dropen nog immer uit de gewelven, altijd groeiend nooit veranderend. Het druppelde water speelde voor hem in zachte klanken het altijddurend ingehouden toch immer aanzwellende crescendo dat bij de geboorte van de wereld al klonk.
Uit de grote poort stroomde het witte licht over de kristallen. De stralen van de Zon spatte daar in duizenden kleuren uiteen en zette de hele zaal in een helder ochtendlicht.
Geen vorst kende ooit zo een ontwaken.
Zarathustra richtte zich moeizaam op en zijn hoest kraakte door de galerijen en resoneerde tot in de verste nissen en stierf maar langzaam weg en weer scheurde een longexplosie door de onderaardse stilte. Alles rinkelde en schudde onder het geweld, het geluid was overal en schijnbaar oneindig.
Geen oude man verbraak zo ooit honderd jaar van rust.

Zarathustra stond op, pakte zijn stok en verliet de grot.
Daar, op een bergrand toonde hij zich aan de nevels die voor hem, laag, door het dal kropen, daar groette hij de ongenaakbare wachters die boven hem uitkeken over de mensenwereld, hij knikte naar het water dat zich spoedde naar de diepten van de zeeën en daar sprak hij tot de wind, ‘Zeg de wereld dat ik komen zal’.
De zon verwarmde hem.
Zarathustra daalde uit de hoogten, ging langs paden en landwegen, liep door dorpen en steden en overal wist hij niets dan te zwijgen. Eindelijk vond hij een onbetreden plek. Zarathustra knielde neer en huilde om de Aarde.
Toen sprak de wijsgeer,

‘De vlinder nadert de vlam,
doden zal hem het vuur,
doven zal het wezen.
De dag zal gloren
over de koude dood.’

Zarathustra richtte zich op,droogde zijn tranen en aanvaarde de terugweg. Hij liep weer door de dorpen en de steden, een gekte van haast raasde aan hem voorbij, alle waanzin vloog langs hem heen, niets zag hem, niemand schonk hem een gedachte, nergens was denken.
De geest in Zarathustra leed honger, zwierf door een dor land, overal zag de geest onmenselijke maat, droogte en dood, somber in een donkergrijze duisternis, kil en volkomen liefdeloos was die wereld. Het lichaam zocht de bergen en hield het stervende fantoom, zijn geest, in de armen.
Zarathustra vluchtte terug naar de hoogten.
Als een oude zwerver, mompelend en geestdood, strompelde hij door de Poort.
Groots en overweldigend opende zich voor Zarathustra de zaal, het marmer glansde, het goud schitterde, de kristallen fonkelden, de muziek was altijd alom en in alles.
Toen sprak de wijsgeer,

‘De vlinder is verbrand
het vuur heeft gedoofd
er is geen mensenleven
Ik verkondig U, de mens is dood.
Ik vervloek U, gij voorbedachte slaaf
Ik wil zwijgen’

En daar legde Zarathustra zich te slapen. Het licht kroop uit de zaal, de zuilen verdwenen in het duister, het kristal doofde uit en tussen de druppels trad een eindeloosheid.

Diep is de slaap
dieper dan de droom
is het vergeten
het eeuwig vergeten
laat de wereld er aan voorbij gaan
in de nacht
brengt de dood het eeuwig zwart

Guido van Geel