De Droom Die Geen Droom Was.

Er zijn zo van die dagen dat het lijkt alsof je nog steeds aan het dromen bent. Vandaag was zulke dag voor mij. Het was wel raar want de dag begon zoals alle andere dagen; met wakker worden. Het is echt raar om wakker te worden met het gevoel dat je nog steeds aan het slapen bent. Mijn hersenactiviteit seinde daarom niet direct naar mijn zenuwen door om recht te staan waardoor mijn bewustzijn wel klaar was maar de spieren niet. Toen mijn lip begon te bloeden van het smakken tegen de grond wist ik al genoeg, ik was wakker want ik bloedde en de pijn was heel reëel. Ik was blij dat ik met men gezicht tegen de grond was gegaan en dit daardoor realiseerde alvorens ik van het dak van men huis was gesprongen, wat ik eigenlijk net wilde gaan doen. Levensgered stond ik recht en vervolgde daarna men weg richting badkamer.

Toen ik daaraan kwam en in de spiegel keek leek het alsof ik mijn ogen nog halfdicht had; hierdoor schakelde mijn brein in illusie functie en informeerde me met de naar de gelegenheid juiste informatie: ik was nog aan het slapen. De twijfel sloeg me terug in het hart waardoor het harder begon te pompen en ik van angst voor een hart aanval in mijn broek begon te plassen. De warme druppels ochtend dauw bewezen (alweer) dat ik niet aan het slapen was en ik was blij. Omdat ik zeker was dat ik wakker was ging ik dan maar vlug naar het toilet voor deel 2 van Jurassic Park. En daar was ik blij om...

Na mijn dagelijkse dino behoefte te hebben gedaan begaf ik me naar de keuken van mijn woonst. Ik nam het brood uit de broodtrommel en maakte me klaar om lekker te ontbijten. Na 5 minuten stond op het tafel een flesje Jupiler en brood. Ik vond het flesje Jupiler eerst niet daarom dat het zolang had geduurd. Doordat ik achterop het tijd schema was geraakt, had ik me voorgenomen om de rest van de Jupiler onder het tafel te zetten en tijdens het ontbijt 1/4de van mijn dagelijkse hoeveelheid alcohol achterover te slaan zodat de tijd aan dat was uitgespaard. Na één botherham, 24 flesjes Jupiler en 22 minuten had ik alreeds genoeg gouden vocht in mijn lijf om tot de middag toe te komen. Gelukkig was het al middag binnen een uur.

Ik vertrok vol goeie moed naar buiten, en alweer leek het alsof ik nog aan het dromen was. Ik realiseerde me opeens dat ik nog naakt was en ik alleen realiseerde dat niet. De hele buurt was van het zelfde gedacht. Ervan overtuigt dat dit niet meer dan een sensationele droom kon zijn (wie wil er nu niet naakt over straat lopen, toch?) deed ik er nog een schepje bovenop door terug binnen te gaan en men kousen en schoenen aan te trekken. Nog altijd zeker dat ik eigenlijk aan het dromen was begaf ik me terug naar buiten en jogde ik een stukje rond in de buurt. Toen mijn zweine gedrocht tussen de deur van een auto kwam te zitten (vraag me niet hoe dat kwam...) realiseerde ik me plotseling dat ik niet aan het dromen was. Met een blauwe visdraad tussen de benen droop ik dan ook maar af omdat ik besefte dat aan een draadje niets sensationeel is. Ons leven hangt aan een draadje, ik vind dat niet zo sensationeel. Zeker niet als je weet dat er iemand rondloopt met een schaartje om dat draadje door te knippen. Bang voor
mijn draadje liep ik terug naar huis waarna veel liefde (en K3 video's) het draadje weer veranderde in een zweine gedrocht. Blij overtuigde ik mezelf dat dit nu echt wel geen droom was.

Nadat de schaamte uit mijn lichaam was (ongeveer 0,00000000001 seconde later) kleedde ik me aan en begaf ik mezelf wederom naar buiten toe. Er was niemand meer te zien en hoe blij ik op dat moment ook was ergens verontruste het me een beetje. Stel je voor dat de mensen enkel het kleine draadje hadden gezien, wat zouden hun kinderen daar dan van denken. Ik zou ze niet willen traumatiseren met het idee dat hun edele dele ooit op een dag ook zo schriel en dun konden zijn. Dat zou een leugen zijn. Ik pepte mezelf op dat ze heus wel het zweine gedrocht eerst hadden gezien en nadat ik gerechtigheid daarin vond trok ik mijn broek nog is naar omlaag om zeker te zijn dat iedereen het had gezien. Omdat er niemand op straat rondliep heb ik er een opname van gemaakt en in elke brievenbus gedropt om er zeker van te zijn dat de waarheid geweten is. Ik zou de laatste persoon willen zijn die een ander zijn kind bij de psychiater laat terecht komen. Of het moest het kind van een psychiater zijn, zo kunnen ze elkaar wat beter leren kennen.

Nadat ik dat had gedaan was het middag en dronk ik de volgende bak Jupiler leeg waarna ik een uur ging siësta houden in de zetel. Alvorens ik men ogen sloot herinnerde ik mij dat ik nooit een siësta houd normaal. Achterdochtig viel ik in slaap denkend dat ik misschien nu echt wakker zou worden in mijn bed. Na een uurtje dromen werd ik dan ook wakker maar niet in het bed. Ik werd wakker in dezelfde zetel en dat baarde me zorgen. De Spaanse stierenvechter in de andere zetel baarde me nog meer zorgen, maar na vele malen met men ogen te knipperen leek deze vanzelf te verdwijnen. Ik stak het dan ook maarop de alcohol en blij dat dit zijn goede werk deed sprong ik recht uit de zetel. Ik was toch nog een beetje dronken. En dat, dat maakte mij blij.