De man in mijn vader's kleren

Mijn vader en ik stonden in het midden van een groot plein ergens in Praag.
De zon scheen vel en warm, en overal liepen mensen.
Deze dag was erg gezellig geweest, en we wilden net een terrasje pakken om wat te drinken.

Tot iemand achter ons gilde.
Ik keek achterom en zag een grote groep mannen in gewaden op ons af rennen. Hun hoofden waren ingepakt in doeken, en ze hadden allemaal een wapen vast.
Ik hielt mijn adem in en sperde mijn ogen ver open net voordat ik handen mijn armen en hoofd mij aan de kant voelde trekken.
Het laatste wat ik zag was mijn vader die op precies dezelfde manier stond als dat ik heb gestaan, een paar seconden geleden, verlamd en met zijn open wijd open.
Ik hoorde schoten en het geluid van messen op steen.
Mijn hoofd wilde hier weg, maar mijn ogen wilden niets liever dan alles zien.
De mensen die mij aan de kant hebben getrokken probeerde mij nu af te lijden, en scheeuwden dingen naar me in een taal die ik niet kon verstaan.
Ik probeerde me los te rukken om naar mijn vader te rennen omdat ik wist dat het om hem ging.

Na wat voor mij voelde als uren werd het eindelijk stil.
Maar niet goed stil.
Akelig stil.
Na wat zeuren lieten de mensen mij ook los.
Ik draaide me om, en wat ik zag, zie ik nog elke keer als ik mijn ogen probeer te sluiten.
Wat ik zag was een hoopje kleding, een man, een lichaam, een plas bloed wat steeds groter werd.
Wat ik zag was iets waarvan ik tot de dag van vandaag niet kon geloven dat dat mijn vader was.

Ik keek naar de man met mijn vaders kleding aan, maar kwam niet dichterbij.
Ik keek alleen maar.
Misschien omdat ik in shock was.
Misschien omdat ik dacht dat dit allemaal een droom was.
Of misschien omdat dit een ziekelijke grap moest zijn.

Ik zakte in elkaar op de stenen