Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

de ergste dag van mijn leven

Ik zat op school. In een klas die ik niet mocht. Bij mensen die ik niet mocht. Een beetje alleen te zijn. Vroeg me af waarom ik nog geen berichtje van je had gehad.
Dat was raar. Tijdens het weekend was er wel veel gebeurd. maar je was toch niet boos.

Ik lig naast je in bed, een fles wodka tussen ons in. Je vertelt me dat je het eigenlijk altijd gemeend heb. Alle dingen die we deden, het onschuldige kusjes geven elkaar uitproberen. Ik lach en zeg': Mens je bent dronken kom neem nog een slok." Je neemt nog een slok en zegt :'Waarom pesten ze me dat mama zelfmoord heeft gepleegd. Er worden weleens mensen gepest omdat ze rare kleding dragen of gewoon raar zijn. Maar waarom omdat ze dood is. Ze bedoelde het toch alleen maar goed zussie toch?!' Je zet de wodka op de vloer neer en kruipt tegen me aan. we zoenen elkaar weltruste en je kruipt op mn borst als ik iets wil gaan zeggen hoor ik je al snurken. Dus ik sta op dek je toe en ga uit het raam staan staren. De volgende ochtend sta je op en doe je of er niets aan de hand is. Je vader word boos en slaat je. Ik kijk vol pijn toe en we lopen samen weg. Je vraagt als we ons weer goed vol gegoten hebben '; zou het niet fijner zijn als ik weg ben.' Ik kijk je aan en lach je uit ik zeg 'mafketel je weet toch dat ik je nodig heb.'


In de pauze krijg ik een berichtje van je. Sorry voor de pijn die ik je doe X vriendjes voor altijd ik stuur terug Pijn hoort erbij praat niet meer zo raar graag <3 k hou van je X

ik word ongeveer een uur later gebeld. In mijn schermpje zie ik je vader zijn lachende gezicht verschijnen. Er klonk fluisterend, smekend door de telefoon 'ziekenhuis nu alsjeblieft.'

Heb mijn fiets gepakt naar het ziekenhuis gefietst als een gek. daar aangekomen mijn fiets neergegooid en naar binnen gerend. Zag hem al staan een traan over zijn wang. Nog nooit had ik hem zien huilen. Wilde die lach op dat moment zo graag zien. Geen knuffel niets. Hij pakte mn arm en trok me mee.

Kwamen bij de eerst hulp aan. Nog niets durven vragen of zeggen. Bang dat je echt weg was gegaan. Bang dat mijn ergste nachtmerrie uitgekomen was. we liepen binnen, zag je liggen, tranen sprongen in mijn ogen. Door mijn hoofd schoot vanalles. Het is allemaal mijn schuld ze zei het waarom heb je niets gedaan, waarom lachte je, waarom heb je dr niet serieus genomen, waarom lachte ze toen ze het zei, waarom deed ze het, waarom, waarom, waarom. de enige woorden die uit mijn mond gepiept kwamen waren gaat ze dood kijkend naar je bebloede lichaam.

De doktoren vroegen het elkaar maar konden geen antwoorden geven. Je werd naar een kamer gebracht. Tussen de oude mensen want waar jij moest liggen was geen plek meer. de mensen waren grappig. Ze waren lief en vertelde verhalen over gister alsof het jaren geleden was. Ik was telkens bij je elke dag weer ik sliep bij je en elke nacht zei de zuster dit is de laatste dag hé.

Goed nieuws kregen we op 28 januari eindelijk. Je zou het overleven na 3 dagen in het ziekenhuis eindelijk dat gene waar we op hoopte. Na momenten dat je het infuus eruit trok, in je kussen lag te krijsen of tegen me aan kroop en m'n shirt nat huilde. Die nacht mocht ik toch nog blijven van de zusters. Ik kroop bij je in bed we zoende elkaar in slaap en heb je in slaap geneuried zoals ik wel vaker deed.

De volgende ochtend werk ik wakker van gepiep er stonden doktoren en zusters om je heen en toen was je weg. Ik kon je niet nog doei zeggen ik kon je niet nog kussen of vertellen hoeveel ik van je hou. je was gewoon weg.

Ik begon te schreeuwen, te huilen, heb de dokter uitgescholden die vertelde dat je het zou redden en je vader uitgescholden omdat hij aan de drank ging en omdat hij je sloeg. Maar niets hielp meer, niets liet me beter voelen, het gevoel van eenzaamheid ebde niet weg maar het bleef aanhouden, het bleef me overvallen als ik wakker werd of als ik mensen samen zag.

Want ik wist maar 1 ding mijn beste vriendin is gestorven in mijn armen en ik had er alles aan willen doen, om dit te kunnen veranderen

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Gekke-ikke

Geplaatst op

17-06-2013

Geef uw waardering

Er is 6 keer gestemd.

Social Media

Tags

Melodie

Reacties op ‘de ergste dag van mijn leven’

  • mooi verhaal, ik krijg er kippenvel van. Is het echt gebeurt??

    merel14 - 26-06-2013 om 20:13

  • Wauw! Dat is een tien tons zware last die je jezelf op je schouders geladen hebt. Schrijven over de dood van iemand is nooit gemakkelijk. Ik kan merken dat het recht uit je hart komt, daarom wil ik niet zeuren, maar qua schrijfstijl moet er een boel aangepast worden. Daar wil ik wel wat tips voor geven, maar daar moet je wel open voor staan. sterkte met het verwerken van je verlies. Pehamo.

    Pehamo - 26-11-2014 om 08:44

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd