zijn naam was benjamin

(1942 3 Juni) Hee david,
Ik wil jou mijn levensverhaal tot nu toe vertellen. Vandaag was weer zo’n verschrikkelijke dag. ‘ Schnell laufen’ de duitse soldaat duwde mij weg met de kruiwagen waar ik mee bezig was, ik gehoorzaamde en liep zo snel als ik kon naar de zandheuvel om de kruiwagen vol te scheppen. Één ding wist ik wel, dit is geen leuk vakantiepark waar je twee weken naar toe gaat in de zomervakantie. Dit is gewoon een strafkamp! En dan ook nog zo’n domme naam: ‘’Auswitsch’’, terwijl ik even was gestopt met graven om na te denken werd ik ineens in mijn kraag gepakt, een duitse soldaat schreeuwde ‘’ Arbeits dreckiger Jude’’. Oh ja, daarom zit ik hier, ik ben een vuile jood en niemand mag mij elke duitster haat mij daarom ben ik opgepakt. Ik herinner het me als de dag van gisteren, ik staarde uit het raam naar de voorbij lopende mensen. Ik moest denken aan mijn nieuwe school waar ik met allemaal joodse kinderen zat die allemaal een davidster droegen en aan papa die zijn baan was verloren, papa zei dat het van de duitsers moest en dat het maar beter was zo. Toen stopte er ineens een leger auto met duitse soldaten voor de deur, ik staarde nog steeds naar buiten maar toen werd er op de deur gebonsd en iets van ‘’Öffnen Sie die Tür’’ werd er geschreeuwd, ik schrok en rende naar beneden waar ik mijn moeder bibberend in de keuken zag zitten. Mijn vader liep naar de deur en deed open,ik was dicht tegen mijn moeder aan gaan zitten. Ik hoorde dat er over en weer wat Duits werd gepraat. Maar toen stopte het gepraat en ik hoorde dat mijn vader heel hard nee riep, ik en mijn moeder liepen snel naar de deur en we zagen dat papa vast was gebonden en in de auto was gezet. Toen zagen de duitse soldaten mama en mij ook. We werden ruw beet gepakt en we werden strak vastgebonden, de touwen deden erg pijn en sneden in mijn polsen. Waarschijnlijk zo’n vuile NSB’er die ons veraden heeft. En ja, nu zit ik hier in Auswitsch en moet ik elke dag werken en doet niemand aardig tegen me. Toen ik naar de grond keek zag ik een verfrommeld papiertje liggen ik bukte en raapte het op op het papiertje stond een rennend jongentje het was een tekening van een kind. Vorige week probeerden we met een paar andere joden te ontsnappen (Holocaust), bij een paar lukte het maar bij een paar ook niet. Ik werd omver geduwd en keek naar de mensen die wegrenden. Er rende een vrouw voor mij weg van het strafkamp. Ineens hoorde ik een keihard geweerschot, ik keek naar de vrouw voor me die met een smak op de grond viel. Toen keek ik naar de andere kant waar nog veel meer doden waren. Het leek wel of ik was bevroren maar de traan die over mijn wang gleed liet me ontdooien. Waarom...... waaroom moeten wij joden zo gehaat worden en accepteert niemand ons? Die avond bleef het niet bij één traan en lag ik in mijn kussen te snikken. Ik mis mama en papa. Waar zouden ze zijn? Morgen mag ik douchen daar word ik wel een stuk blijer van. Hoelang is het eigenlijk geleden dat ik kon douchen? Een maand, een jaar? Morgen vertel ik hoe het was nu ga ik slapen, weltrusten! Oh ja, en ik zie steeds rook uit torens komen, en dat stinkt heel erg ik weet echt niet wat dat is. Weltrusten! Helaas kon Benjamin dit niet na vertellen want hij is samen met tientallen andere joden vergast in de gaskamer. Hij verteld zijn verhaal aan David en die naam betekend vriend of geliefde. Benjamin had helemaal niemand in het kamp, hij stond er helemaal alleen voor. Wat Benjamin niet weet is dat zijn ouders gelijk zijn vergast in kamp Sobibor wat ook een vernieteginskamp is. Benjamin zegt dat hij rook uit torens zag komen en dat het stonk hij weet niet dat het vergaste joden zijn. Benjamin is dus omgekomen en het is niet alleen bij die tientallen joden gebleven, in totaal zijn er miljoenen joden neergeschoten of vergast in de gaskamers.
Einde