Black Out

Het is een regenachtige dag. De regen tikt tegen het raam. Op het bed zit een slanke jonge dame in zwarte kleren. Haar slaapkamer is opgeruimd en zwart. De wind fluit en een enkele windvlaag schiet de kamer binnen door een raam dat op een kier staat. Even was het stil. De lucht van een verse zoete rode appel komt voorbij. Kirsten kijkt naar de appel dat op haar nachtkastje staat. Even valt haar blik op haar wekker. Het is pas 12:00. De tijd ging erg langzaam net zo langzaam als het opklaren van de regenbui.
Dan trekt de zon even door. Een enkele zonnestraal valt kirstens kamer binnen door haar raam. Kirsten kijkt na het raam en volgt met haar ogen de zonnestraal. De zonnestraal valt op de glanzende appel. Kirsten pakt de appel knijpt erin en gooit hem weg. De appel klapt tegen de muur en klapt uit elkaar. “kut leven heb ik!” schreeuwt ze uit. Ze valt neer in een hoekje. Ze trekt hurken naar zich toe en bekijkt zich zelf in de spiegel. En ze fluistert zacht : “waarom zeggen mensen dat ik te dik ben?”. In eens hoort ze een stemmetje in haar hoofd. “meisje tocht, je weet dat ze gelijk hebben? Je bent ook wel een beetje te dik. Maar als je minder zal gaan eten dan zal dat toch wel weg gaan toch? Kom we doen het samen…” Kirsten denkt er niet aan. Ze heeft honger en gaat naar beneden. Ze gooit een worstenbroodje in de oven. Nog geen 8 minuten later piept de oven. Kirsten pakt een broodje en legt het op een mooi bord. Maar dan komt het stemmetje weer terug “niet doen, niet doen! Daar word je dik van. Dikker en dikker en dikker en….” Kirsten denkt na. Haar hond zit met een lief gezichtje te kijken. Ze kijkt nog eens goed na het worstenbroodje pakt hem op en gooit hem naar de hond. De tijd strijkt voor bij. Kirsten ligt op haar bed. Te staren naar het witte plafond. Dan wordt er heel hard geroepen : “het eten is klaar”. Eten ? Nou al? Ze heeft nog helemaal geen honger ze kijkt op haar wekker. Het is toch al wel 18:00 uur. Met veel moeite en tegenzin staat ze op en loopt ze de trap af. En met veel moeite gaan de happen spinazie naar binnen. Ze wordt er kotsmisselijk van. Tijdens het eten staat ze op. Haar ouders vragen haar om te blijven zitten. Ze begint te huilen en pakt haar skateboard die in de gang staat. Ze loopt na buiten en gooit de deur met een harde klap dicht. Eenmaal aangekomen bij het skate parkje gaat ze zitten. Weer hoort ze een stemmetje : “maar Kirsten toch, nu heb je gegeten. Nu word je dik. Meisje dit kan toch niet…. Spuug het uit. Nu kan het nog meisje, spuug het uit. Alleen dan zal je mooi en dun worden.” Ze kijkt om zich heen. Er is helemaal niemand op straat. Ze loopt richting de bosjes. En steekt ze haar vinger in haar keel. Dan in eens tikt iemand op haar schouder. Kirsten schrikt en draait om. Het was haar klasgenootje. Hij was het zelfde als Kirsten. Hij hield van zwart en skateboarden. Hij vroeg of alles goed ging met Kirsten. Kirsten vertelde dat ze gewoon wat ziekjes was. Ze gingen samen zitten. Kirsten staarde voor zich uit. Kijkend naar de skate baan tot dat er in eens een hand voor haar ogen op en neer ging. “Kirsten ? ben je er wel bij, volgens mij heb je niks gehoord van mijn verhaal. Ben je er wel bij ? het gaat niet zo goed met je he? Kirsten schrok. “wat, wat, wat, wat is er. Ik volg je wel… je was gevallen vandaag van je fiets. Heb je, je niet pijn gedaan? Dylan staat op en kijkt nog eens naar Kirsten die zich zelf heel sterk houd om niet te gaan huilen. “Kirsten ik wil dat je zegt was er is. Je bent nooit zo. Pleas vertel het me.” Hij pakt haar arm vast en per ongeluk gaat haar mouw van haar vest omhoog. Hij schrikt : “Kirsten ! wat doe je, je zelf aan.” Dylan begint te huilen. Nee alsjeblieft niet. Niet jij ook al. “Hoezo ik ook al !? wat mis ik hier?” Kirsten kijkt boos en verbaast naar Dylan. Dylan begint te huilen. “Luister, ik heb veel problemen. Ik wordt gepest omdat ik een hipser ben. Mensen doen raar tegen mij. Ze doen als of ik besmettelijk ben. Ze kiezen me nooit, praten nooit met me omdat ze zeggen dat ik geen ziel heb. Ik twijfel wel eens aan het feit dat ik hier wel thuis hoor. Soms denk ik wel eens, wat zouden mensen toch gelukkig zijn zonder mij….” Kirsten kan haar tranen niet meer beheersen en breekt. Dylan gaat weer zitten. Ze kijken elkaar aan en ze geven elkaar een kus. Dan zegt Dylan “Kirsten ik hou van je. Geloof me dat mijn laatste dag een dag wordt met jou. En ik hoop dat we elkaar nooit meer gaan vergeten.” Kirsten kijkt naar boven en vraagt zich af hoe wanneer het afgelopen zal zijn. Dylan staat op pakt zijn skateboard en gaat weg. Kirsten ziet dat hij gaat. Ze stapt snel op en gaat er achteraan met haar skateboard. “wacht! Waar ga je heen!? Dylan stop” ze droogt haar tranen. Maar het heeft geen nut. Ze huilt weer. Waarom wil Dylan niet stoppen? Wat is hij van plan? Kirsten komt iets dichter in de buurt. Maar hij ging te snel voor haar. De afstand tussen haar en Dylan was meer als 10 meter. Dylan ging onder het spoor viaduct door. Maar Kirsten durfde dit niet. Ze sprong van haar skateboard af pakte het op en zette het op het rennen. Ze was niet veel sneller. Het boeide haar eigenlijk nog maar weinig wat er zou gebeuren en hoe. Ze gooide haar skateboard weer op de grond en ging gewoon op het skateboard. Heel voorzichtig kwam er vaart in. Maar ze was Dylan kwijt. Waar is hij ? Dan ziet ze een jongen met een lang zwart vest de trap op rennen. Kirsten geeft meer gas. Eenmaal bij de trap aangekomen rent ze als een speer naar boven toe. Dylan loopt langs het perron. “schat wat is !?” Kirsten begint te huilen. “je weet dat ik van je hou toch? En dat ik mijn laatste dag zal door brengen met jou? Het was kort. Maar onthoud een ding er zijn vier woorden op deze wereld die ik alleen aan jou toe vertrouw. Vier kleine woordjes : ik hou van jou. Misschien straks uit het oog maar niet uit het hart” Hij drukte zijn hand tegen Kirstens hart. Kirsten sloot haar ogen. Ze had niet in de gaten dat hij al weg was gelopen. Ze hoorde een hele harde toeter. Ze schrok en deed haar ogen open en zag dat Dylan sprong. “NEEE!!! Dylan !!” ze besefte dat het klaar was. Ze rende naar hem toe. Ze huilde en huilde ze wist niet dat ze zo hard kon huilen. “Dylan !? ik hou van jou, je bent nu echt uit het oog maar niet uit mijn hart” Een enkele traan rolt over haar wang wanneer er een zachte warme hand op haar schouder wordt gelegd. Kirsten werd mee genomen maar kon haar ogen niet weg houden van Dylan. Dan zegt een hele lieve stem “meisje alles komt goed, wees goed voor jezelf. Ik breng je naar je huis toe.” Als Kirsten thuis komt is het al erg laat. Het was al bijna 22:00 uur. Iedereen ligt al op bed. Ze loopt zachtjes naar haar kamer toe. Ze sluit de deur zacht haar dicht en gaat zitten op haar bed. Ze pakt haar telefoon en bekijkt haar foto’s. Er komen veel foto’s voorbij van haar en Dylan. Ze bekeek de laatste foto heel nauwkeurig. En zei tegen zich zelf “waar jij bent ben ik….” Ze pakte een mesje en kraste op haar armen : op mijn bed ligt een briefje. Ze pakte een briefje en een pen en schreef…
Lieve mama en papa,
Ik kon er niet meer tegen. Het spijt me. Het is beter zo voor ons allemaal. Het is beter als daar kan zijn waar mijn maatje is. En het is beter als ik jullie niet meer tot last ben. Want zeg eerlijk. Wie wil er nou zo’n kind hebben als mij? Ik ben een probleem kind. Maar wat doet dit er toe !? het is klaar ik ben er niet meer. Ik heb rust. Ik ben uit het oog maar niet uit het hart.
Ik hou van jullie –xxx- Kirsten