mijn kinderen vertellen...deel 1

24-08-2013
En dan is het weer zover dat mijn kinderen me hebben zien huilen.
Weer was ik zo verdrietig dat ik het moest laten gaan, terwijl ik dat niet gewend ben en het liefste alles opkrop en een lach op zet.
Vanavond lukte dat niet.
Mijn opvoeding zit me zo in de weg!
Dagelijks de confrontering alleen al dat ik nooit mezelf heb kunnen zijn.
Dat het niet goed was om te huilen..
De laatste dagen heb ik veel gehuild.. ben enorm in de war van alle gevoelens en gedachten wat er allemaal door mijn hoofdje spookt.
Ik wil zo graag de moeder zijn die ik zo gemist heb.
En zeker een moeder die ook huilen mag...maar de schaamte zal wel altijd blijven.
We eten straks taart, onze dochter is ongesteld geworden. Weer een stapje naar volwassen mens. Toen onze oudste ongesteld werd hebben we dat ook gedaan.
Het is tenslotte ook iets om te vieren, het vieren van vrouw zijn!
Gisteren was ik totaal niet in de stemming om een feestje te vieren...maar nu moet het gaan lukken!
Ongesteld geworden net een paar dagen voordat je naar het voortgezet onderwijs gaat is natuurlijk dubbel heftig. Er gebeurd natuurlijk heel wat in je hoofd.
Ik wet nog toen ik ongesteld werd..ik dacht minstens dat ik dood ging..ik wist van niks!
Ik heb alles zelf moeten uitzoeken. Nou dat zou mijn kinderen niet gebeuren. Vandaar dat het hier in ieder geval wel bespreekbaar is en er wel aandacht aan besteden.
Ook tussen mijn mannetje en mij loopt het erg stroefjes.. We hebben 2 geweldige weken gehad, na een heftige periode van vooral van mijn kant angst hem te verliezen.. Het voelde van mijn kant echt, het is nu of nooit!
Ik heb me gegeven, helemaal! Ja en daar komt natuurlijk achteraan dat je dan ook erg kwetsbaar bent! Ons sex leven heeft jaren op een erg laag pitje gestaan.
Mede doordat we elkaar kwijt waren door allerlei omstandigheden, financieel en door veel familieproblemen. Praten heb ik ook nooit geleerd...