BEN IK EEN SCHRIJVER?

BEN IK EEN SCHRIJVER?

Heel diep van binnen, heel, heel, héél erg diep van binnen schuilde er een schrijver in mij. Dat wist ik zeker. Of bijna zeker. Of eigenlijk wist ik het helemaal niet zeker. Het probleem was dat ik niet wist waarover ik zou moeten schrijven. Romans vielen af. Ik lees geen romans dus waarom zou ik ze dan schrijven? Nou schijnt die redenatie niet helemaal op te gaan omdat er nogal wat romanschrijvers zijn die óók geen romans van andere schrijvers lezen. Maar hoe dit ook zij, romans gingen het niet worden.
Maar wat dan?

Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in geschiedenis. Dus ik zou een mooi boek kunnen gaan schrijven over een intrigerend historisch onderwerp. Dat zou inderdaad kunnen. Maar dat zou dan weer conflicteren met een slechte eigenschap van mij: mijn luiheid. Voor zo’n boek moet je toch al gauw rekenen op een paar jaar werk: archieven bezoeken, boeken lezen over het onderwerp, misschien zelfs historisch belangrijke plekken bezoeken (Waterloo of Lochem of zo) enz. enz. Allemaal niet zo aantrekkelijk. En al die tijd ben je met dat ene boek bezig dat je na een paar weken al geen hol meer interesseert. Met bovendien het risico dat je na verloop van anderhalf jaar tot de ontdekking komt dat het boek dat je aan het schrijven bent allang door iemand anders geschreven is. En dat is, vrees ik, al vaker voorgekomen dan wij denken. Dus een doorwrochte historische pil ging het ook niet worden.

Een reisverhaal dan misschien? Ja ik ben gek op reisverhalen, dat is waar. Maar dan weer wel van reizen die minstens honderd jaar geleden hebben plaatsgevonden. En zo’n reis zou ik dus nooit kunnen maken. Bovendien strookt het reizen weer niet met mijn bovenvermelde slechte eigenschap (luiheid dus). Vanuit een gerieflijke leunstoel lezen hoe ontdekkingsreizigers grotendeels doodgevroren de Noorpool (of Zuidpool) bereiken is zeker een aangename tijdpassering. Maar zelf de winterse elementen trotseren? Brrrrrrr!!!, ik moet er niet aan denken.

Dat viel dus ook af. Kinderboeken dan? Ja, ok, een leuk kinderboek is nooit weg natuurlijk. Misschien (?) zou ik het ook kunnen (?). Kees van Kooten dacht ook dat ie ’t kon ( “Het Schaampaard” : de totale oplage is verdwenen in de ramsj vrees ik). Maar ja, een kinderboek schrijven is toch ook niet helemaal mijn ambitie. Ik ben toch, denk ik, op zoek naar een meer volwassen niveau.

En gedichten dan? Ja, maar die had ik al geschreven (zie 1001 Gedichten). En bij een schrijver denk je toch aan wat anders.

Maar tenslotte kwam het inzicht tot mij. Het drong langzaam tot mij door dat ik een schrijver was van de allerslechtste en meest verafschuwde soort: diep van binnen schuilde er een recensent in mij. Als ik al zelf niet echt een boek zou kunnen schrijven dan zou ik toch misschien óver boeken kunnen schrijven. En aldus besloot ik het besluit om over de meest interessante boeken uit mijn bibliotheek te gaan schrijven. Want ja, lezer, ik heb werkelijk een bibliotheek. Door mijn huis verspreid staan (op dit moment) zestien kasten waarin zich boeken bevinden. Het precieze aantal kan ik u niet geven maar wij mogen gerust veronderstellen dat het er ruim meer dan drieduizend zijn. Sommige boeken zijn op de een of andere manier in mijn bibliotheek verdwaald geraakt maar de meeste zijn toch wel bewust aangeschaft. Uit deze verzameling zal ik dus in de komende tijd een boek plukken om dat aan u voor te stellen. Deze stukjes zullen vermoedelijk meestal de titel van het besproken boek krijgen, maar ik beloof niets.

En ten slotte: zelfs recensies zullen het niet zijn. Want recensies kunnen in principe ook negatief uitvallen. Maar de stukjes waarin ik een boek aan u zal gaan voorstellen, zullen positief van aard zijn. Want het gaat over boeken die ik ooit gekocht heb en normaal gesproken koop je een boek waarover je positief gestemd bent (Of je moet een miskoop hebben, zoals "Het Schaampaard" bijvoorbeeld).