Reclame

Reclame.

Ik zet de tv aan. Er was eens een tijd dat een monster van twaalf kilo je aankeek. Aan de achterkant een bak vol met primitieve techniek en gloeilampen. Na een paar uur moest je het uitzetten. Het plafond werd gebakken door de hitte. Je keek naar Nederland één, twee, drie, Duitsland één, twee, België één.
De reclame werd spaarzaam op het scherm getoverd. Gelukkig duurde de reclame toen nog kort. Meestal ging het over de broodnodige wasmiddelen die je vooral moest kopen. Anders kreeg je de was niet schoon.
Mijn moeder gebruikte een tobbe met borstel. Het schuim stond tot boven aan de rand. Ik mocht altijd oefenen met zeepbellen blazen.
Nu pronkt een tv van honderd centimeter breed, op de kast. Ultra dun en ultra HD. Het beeld is super. Je kunt precies zien hoeveel make-up een vrouw op haar gezicht heeft. Elke fout wordt genadeloos op het scherm gezet. Ze brengt uiteraard de make-up niet zelf aan. Een heel leger staat klaar om haar zestig moeizame jaren terug te brengen tot veertig.
Als een film start, hoef je niet meer naar een zwart scherm met titels te kijken.
Je krijgt er geen tijd meer voor. De actie dendert direct over je scherm. Je hangt scheef in je stoel en onder in verschijnen de titels. Oh, zo heet de film. Ik dacht dat er een andere film kwam.
Net op het moment dat mijn tong mijn schoenen wil bereiken van de spanning: floep. Reclame. Een hele stoet geneesmiddelen en andere belangrijke zaken vliegen voorbij.
Fatsoenlijk op je gemak naar reclame kijken is verboden. Flits, flits, volgende. Je hebt net naar zeven moorden zitten kijken en je moet direct bestellen: jodium, aspirine, medicijnen tegen oprispingen, hoofdpijn, verstoppingen, een nieuwe auto van 30.000 euro, twee kilo popcorn, een nieuwe tv, een bed van 2,5 meter lang, twee meter breed en drie matrassen op elkaar.
Verhip, ze zijn de wasmiddelen vergeten.

Willem B.