het kindeke Jan

Column 128 het kindeke Jan

Een verschrompeld tandenloos rimpelgezichtje in Roemenië, zittend voor een scheefgezakt krot, waarin een schurftige hond de laatste kruimels probeert te vinden. Ze leeft op straat dit oude mensje, want in het eenkamerige krot liggen twee vervuilde dikke dekens op de grond en daar slapen haar drie kleinkinderen. Vader en moeder van de kleintjes zijn achter de wodka aan gegaan en nooit meer teruggekeerd op het nest. De oude verrimpelde oma, ze is 82 jaar, slaapt voor de buitendeur, met de hond dicht tegen zich aan getrokken om de warmte van elkaars lijf te benutten. Uitzichtloze ogen en een verfrommelde mond die liever zwijgt. Een en al hulpeloosheid, dit tafereeltje.
Maar dan.......rrrrrrrrrrrrrrrrrrrataratarata...... daar verschijnt Jan Slagter, zeg maar het kindeke Jezus van omroep Max. Voorgoed zijn alle zorgen voorbij, alle ellende achter de rug, alle leed vergeten. MAX maakt Mogelijk zamelde geld in voor een nieuw huisje met ramen en een kachel. Bovendien kregen ze allemaal een stel nieuwe C&Aatjes. Toen nam Jezus,...nee Jan, het woord en schreeuwde:”It is much better now, hè?!?!” Ja hij schreeuwde echt, want sommige mensen denken dat mensen die jouw taal niet spreken ook doof zijn.
“Are you happy now?” toeterde hij verder, “It was nog so good vroeger with you, hé?”
Het vrouwtje zei niets maar probeerde met de hand voor haar mond haar laatste tand te verbergen, als ze lachte. Wijzend naar de kinderen zei hij: “Father en Moeder still drinking wodka zeker? Are you happy with MAX. We gave this all to you. Can you say ‘thank you’ in the camera? No, ...well than you can wave with your hand to all the rich old people in Holland.”
Het verfrommelde besje begreep zijn geroep niet snel genoeg en ook de tolk kon het gebrul niet bij houden. Dus pakte Jan de arm van het vrouwtje en begon er mee te zwaaien alsof de Statendam weer naar Indië vertrok. En nou zwaaien kreng, zal hij gedacht hebben, anders gaat mijn uitzending naar de knoppen. Het vrouwtje gaf een schreeuw en wreef over haar pijnlijke schouder.
“Can you repeat after me and say ‘thank you Max?” hernam Jan. “Nee, ook niet, well than I say it for you..... Nou u hoort het beste kijkers, deze vrouw is zielsgelukkig met de prachtige dingen die ze van Max heeft gekregen. Eindelijk kunnen ook de kleinkinderen zich weer fatsoenlijk op school vertonen. Ze bedankt hartstochtelijk ‘MAX maakt Mogelijk’. Dat was het dan al weer hier vanuit Roemenië. Tot de volgende keer, dames en heren, dan komen we vanuit Hongarije. .....You try nog once een keer... come on....Thank you Max...nee...wil het niet....nou laat dan maar zitten...’t is goede bedoeld zullen we maar zeggen...”
Een uurtje later zie ik de koffertjes van Linda de Mol en staat er iemand te popelen om een flinke slok geld binnen te halen. Nik mis mee, overigens. Maar als je mij vraagt of ik op het kerstkindje zit te wachten....nou nee.. geef mij maar Jan Slagter. En daarin sta ik niet alleen, want de Vrijmetselaren vieren op Eerste Kerstdag hun Sint Jan. Zo dan weet u nu waar dat vandaan komt. Van Max maakt Mogelijk dus.