Ramus [Deel 4]

“Goedemorgen, Rosa”.
“Goedemorgen, Kolmen”.
Rosa en Kolmen gingen weer naar het meer.
Ditmaal zonder jagers. Maar wel met de pony’s.
“Vorige keer werd je onderbroken toen je me iets wou zeggen”, zei Rosa.
“Oja?” vroeg Kolmen zogezegt niet geïnteresseerd.
“Oja”, deed Rosa haar Moeder na. Kolmen glimlachte.
“Oja”, mompelde hij. “Ik had haar al lang moeten vertellen …” zijn gedachte stopte abrupt. Rosa had hem iets gevraagd.
“Wat heb je toch, Kolmen? Ik vroeg je iets hoor?” zei ze.
“Eumh, koffie met melk”, zei hij, gokkend om juist te anwtoorden.
“Koffie met melk?”, vroeg Rosa verbaast.
“Ik vroeg, wat wou je tegen me zeggen, de dag van de vreselijke jager? En jij zegt koffie met melk?”.
“Ja, pfff, ik heb zorgen aan mijn hoofd hoor”, mompelde Kolmen nors.
“Oke, er is iets mis, eerst zo lief en leuk, nu zo mompelend en nors”.
Rosa drukte hem met de neus op de feiten. Hij was écht nors geworden.
Hij pakte Rosa’s hand.
“Sorry Rosa, ik ben gewoon een beetje in de war. Het komt door …”.
Weer werd hij onderbroken. “Verdomme”, vloekte dit keer Rosa.
“Inderdaad, verdomme”, riep Kolmen er ook bij.
Net als hij iets wou opbiechtte aan Rosa, gebeurde er iets!
Ramus galoppeerde weg van het meer. Je zag zijn oogwit.
Hij was dus bang.
“Er zijn hier geen krokodillen, Ramus”, zei Kolmen droog.
“Niks om bang van de zij.. Ah! Ik snap het al. Een papieren zak.
Door de wind wapperd die en Ramus zal er bang van zijn”.
Rosa was ineens voor Ramus gesprongen. “Hoo, kalm”.
Natuurlijk hielp het niet.
Ramus steigerde maar halverwege bedacht hij zich. Hij keerde om.
Hij bokte en Rosa kon nipt ontwijken voor zijn harde hoeven.
Ramus galoppeerde recht het meer in.
“God, wat doet hij nu weer?” vroeg Kolmen. “Geen idee”, zei Rosa.
Wat Ramus deed, was iets wat geen een normale andere pony gedaan zou hebben, met andere woorden, ze zouden nog niet op het idee gekomen zijn.
Ramus galoppeerde recht het meer in, door het opspettenrende water.
Recht op de zak af. Die zak hing vast aan een takje dat nét boven het water stak. Ramus sprong met heel zijn paardenlijf bovenop het takje.
De zak ging onder en verging, want papier kan niet tegen water.
Rosa was kwaad op zichzelf en op Ramus. Op zichzelf omdat ze dat nu toch had moeten zien, van die zak, op Ramus, omdat die losgebroken was en deed alsof dit zomaar mocht. Ze greep hem bij de teugels.
“Nee”, zei Rosa op straffende toon. “Ja”, kwam Kolmen tussenbeide.
“Ja, nee, euhm … Nee voor het losbreken, ja voor je geniaal idee”, zei Rosa.
Ramus hapte naar Rosa’s arm. Kolmen werd kwaad op Ramus.
“Egoïstische pony! Je mag niet bijten, trappen of losbreken! En iets gemeen toe naar Rosa mag ook niet!” schreeuwde hij tegen de pony.
Rosa legde een hand op Kolmen’s arm. “Kolmen …”.
Kolmen keek om en zag teleurstelling in Rosa’s ogen. Haar ogen waren helemaal gevuld met teuleurstelling en verdriet.
Het was niet omdat hij schreeuwde naar Ramus, maar omdat hij zo nors was geworden, snel boos werd en niet voelde waneer hij iemand kwetste met woorden. “Rosa, ..”.
Hij zag hoe haar ogen zich vulden met tranen.
Voorzichtig gleed de eerste over haar wang naar beneden.
Het leek alsof de traan keek of de kust veilig was om door te gaag.
Ze gleed langzaam over haar mooie huid naar haar neus toe, om daarna er langs te glijden, naar haar mond.
Wachtend of ze mocht vallen.
En daarna gleden er twee naar beneden. In dezelfde volgorde.
Alleen wachtte ze niet, ze vielen en maakte natte, kleine vlekjes op de grond. Net regendruppels. Er viel er eentje op Kolmen’s hand, die hij op haar arm hield. Ze schudde zijn hand van haar arm af.
“Rosa, het spijt …”.
Rosa brak zijn zin af door rustig zich om te draaien, en op te stijgen.
Ze draaide zich om en Kolmen zag hoe beekjes water zich niet inhielden en stroomden, van haar mooie goudgele ogen naar haar mond. De beekjes gaven Kolmen een vreselijk schuldig gevoel.
Hij viel op zijn knieën en keek naar Rosa, terwijl hij zijn schouders liet hangen.

© Copyright LatoyaFox