Het Bos der Dode Duivels [3]

Het scheelde maar een geitenhaar of Haesus zou worden geraakt door de vlijmscherpe bijl. Opeens werd de grond weer vast en stond ik, half overronpeld, met beide benen op de grond. Haesus liet het bosdomein herstellen. VOSTEDE É O 666 DIABÓLICO MORTAL QUE ENTRA NA MIÑA TERRA! AMARÁS O DIABÓLICO ROSTRO CHAMADA MORTE. EU, PERSOALMENTE, COMPROBA SE! VAI-ME A LOITAR CONO UN HOME! galmde het door het bos. Door de Gallische taal en haar culturen te leren, wist ik wat hij zei. Namenlijk GIJ ZIJT DEN 666e STERVELING DIE MIJN LAND BETREEDT. GIJ ZULT HIER AAN HET EINDE KOMEN, DAAR ZORG IK PERSOONLIJK VOOR! Hoe dacht die halve geit dat te doen?! Ik had toch zeker bescherming gekregen van God?

Ja, precies. Dat 'had' ik gekregen. Nu stond ik er helemaal alleen voor. Ik had nog één enkel wapen achter de hand. Letterlijk, ik had voor elke situatie een kapmes bij me. Ik vermoedde al dat hem het niet zo veel kon schelen, maar het was mijn enige wapen op dat moment. Toen ik hem dichterbij benaderde, begon ik me schuldig te voelen over dat ik mijn familie had verlaten voor de duistere wildernis. 

De ochtend naderde. Haesus verdween en Teutates verscheen. (details worden voor de wat jongere/oudere lezers bespaard i.v.m. de luguber uitziende wijze waarop dit gebeurd). Teutates was één van de machtigste Goden van het Germaanse volk, dus de uitdaging was nog niet begonnen en de strijd nog lang niet gestreden.

Hoe loopt dit af? Lees meer over dit onderwerp in de volgende verhaallijn van deze (bloedstollend) spannende serie...

© Copyright Patros-Fibros