Snelle handelingen

Ver weg naar achter gekropen, dikke dekens om hem heen gewikkeld en zijn ogen strak op de deur gericht. Al uren zit hij daar. Naast het knipperen met zijn ogen, heeft de jongen geen enkele beweging gemaakt. Het is alsof zijn ogen in zijn oogkassen zijn vastgelijmd en de deken strak om hem heen is geplakt.

Het lichaam van de jongen begint hevig te trillen, maar zijn gezicht blijft emotieloos. Het trillen gaat over in schokken. Het is alsof de jongen het zelf niet merkt, want zijn houding veranderd niet en zijn ogen blijven strak op de deur gericht. De deken valt langzaam van zijn lichaam af en onthult zijn magere lichaam en het dunne laagje stof dat er losjes omheen hangt. Hij heeft een huid zo wit als sneeuw, waardoor de blauwe plekken en wonden nog beter zichtbaar worden. Door het schokken van zijn lichaam schuren de armen van de jongen langs de koude, stenen muur en ontstaan er nieuwe wonden. Het verse bloed vermengt zich met het oude, waardoor er een dieprode kleur ontstaat. Nog steeds schijnt de jongen er niks van te merken. Voor hem is de deur in de andere hoek van de kamer het enige dat zijn aandacht trekt.

Zachte tikjes verstoren de ijzige stilte in de kamer. Het geluid van de tikjes lijkt steeds harder te worden en dichterbij te komen. Wanneer het geluid nog maar een paar meter van de jongen verwijderd is, valt het opeens weg. De stilte vult de kamer weer. Het gezicht van de jongen staat alert. Het geluid van rinkelende sleutels, een sleutel die in het sleutelgat wordt gestoken en het handvat van de deur dat langzaam naar beneden gaat, gevolgd door een ijzige gil die door merg en been trekt. Een donkere schim rent de kamer binnen en springt op de jongen af, die nu in aanvalspositie zit en nog steeds hard aan het gillen is.

De daaropvolgende gebeurtenissen volgen zich snel achter elkaar op. Het gegil van de jongen stopt en gaat over in woeste grommen, terwijl de binnenkomende schim pijnlijke schreeuwen uit zijn mond laat ontsnappen. Het geluid van het grommen en schreeuwen vermengt zich met het geluid van brekende botten en uit elkaar scheurend vlees. Al gauw is de stilte weer teruggekeerd en is gehijg het enige geluid wat de kamer vult.

Langzaam pakt de jongen het losgescheurde hoofd van de grond. Zijn vingers glijden over het gezicht: de lippen, de neus, de oren. Bij de ogen aangekomen, houdt hij zijn vinger even stil. Er verschijnt een frons op zijn gezicht en het lijkt alsof hij met zichzelf in tweestrijd is. Langzaam komt zijn vinger weer in beweging en duwt hij het ooglid omhoog. Zijn vinger laat hij over de oogbal heen glijden, waarna hij het oog er met een wipje uit duwt. Deze handeling veroorzaakt een soppig geluid dat de jongen doet grijnzen. Het tweede oog ondergaat dan ook snel daarop dezelfde behandeling. De jongen grinnikt zachtjes, waarna hij opstaat. Met het hoofd nog in zijn handen, loopt hij naar een hoek in de kamer. Daar aangekomen kijkt hij omhoog, zodat hij precies in de lens van een videocamera kijkt. Een gemene grijns siert zijn lippen, waarna hij het afgescheurde hoofd omhoog tilt en voor de camera houdt. Daarna laat hij het hoofd vallen. Met een doffe dreun komt het op de grond terecht.

De jongen loopt weer terug naar de hoek van de kamer waar hij al die tijd gezeten had. De deken pakt hij op en hij wikkelt deze om zichzelf heen. Daarna gaat hij weer zitten met zijn ogen strak op de deur gericht. Zijn gezichtsuitdrukking staat weer neutraal, alsof er net niks gebeurd is, wachtend op het volgende slachtoffer dat zijn kamer binnen zal vallen.

In de kamer waar alles op videobeelden te volgen is, beginnen verschillende personen door elkaar heen te praten, versteld van wat ze zojuist hebben gezien. Docter Milasarius zit achterovergeleund in zijn stoel. Hij heeft een opgeluchte uitdrukking op zijn gezicht. Dit is precies waarop hij had gehoopt. Het middel werkt dus goed. In ieder geval, precies op de manier waarop hij hoopte dat het zou werken. Hij is nu klaar om met de volgende stap te beginnen. Langzaam staat hij op en stuurt hij zijn medewerkers naar huis. Wat hij nu gaat doen, moet geheim blijven. Hulp is hierbij dan ook overbodig. Wanneer hij zijn lab in stapt, wrijft hij nog eens goed in zijn handen en laat hij een gemene lach uit zijn mond ontsnappen. Hij is er klaar voor, over een paar weken heeft hij eindelijk zijn eigen monster gecreëerd. Dan is het zo ver. Na al die jaren geleden te hebben, is het nu zijn beurt om wraak te nemen.

© Copyright Mousider

Ingezonden door

Mousider

Geplaatst op

05-06-2013

Tags

Experiment Horror Monster Moord Spanning Wraak