Een huis van stille tranen

Stille tranen.

Verdriet door niemand gehoord. Door niemand begrepen. Verdriet dat wordt overschaduwd door monden die sst zeggen. Niemand hoort je.
Lang geleden begonnen. 31 dec 1991 was de dag. De dag dat het vuur ontstond en snel daarna werd ingesloten door een huis gebouwd van stenen van stille tranen. Het vuur was warm en mooi, je kijkt ernaar en ziet liefde en genegenheid. Groende weilanden, stranden, natuur. Je ziet het heelal. Het vuur wilde groter worden, de passie, warmte en liefde die het heeft delen met anderen.

Het vuur was er maar het ''huis'' waarin het veilig woede in een openhaard, was anders dan andere huizen. Het huis stond alleen in een kil en donker bos, het huis is scheef en vervallen, ''wie wilt daar nu naast wonen.''
Van de buitenkant was het dus lelijk. Binnen huist het vuur. Binnen is het onvoorstelbaar mooi. Maar wie de buitenkant ziet denkt er niet snel aan om naar binnen te gaan om te kijken.
Het huis stond er maar. Niemand keek er naar om. Behalve een groep mensen die het bekladde met grafitti en de ramen ingooiden met stenen. De stenen kwamen in het vuur terecht en werden verzwolgen, stukje bij beetje verdween het vuur door de stenen, tot het vuur bijna was gedooft. Met bijna als resultaat een dood huis. Dood, zonder enige vorm van liefde. Nimmer meer zal het vuur dan aanwakkeren.

Een klein vlammetje bleef over. Tot de dag dat er een prachtig huis pal naast het vervallen huis kwam te staan.
Dit huis heeft ook een vuur. Ook stil en ingetogen. Ook dit prachtige huis werd beklad en de ramen werden ingegooid. Niemand hield rekening dat het vuur in dat huis zich makkelijker kon verspreiden. Het vuur van dat huis verspreide zich naar het vervallen huis. De bouwstenen van stille tranen verbrande. De 2 vuren waren eindelijk vrij en samen.

De twee vuren combineerden zich, het verzwolg alles en iedereen wat ooit het vuur probeerde te doven met stenen. Het vuur groeide tot het oneindige. Samen brandend, voor altijd.

© Copyright Daniel