Koude douche

Niet bepaald spraakzaam was ze. Op MSN hadden ze avonden – en nachten- lang gepraat over ditjes en datjes, hun gespreksstof leek onuitputtelijk. Tijdens die conversaties had hij wel eens gedacht dat ze de ware voor hem was, maar niets bleek minder waar. Ze had een vreemde stem, het leek alsof ze met volle mond praatte en voortdurend een stukje van het één of ander achterop haar tong had liggen. Een ergerlijk hoog en onstabiel stemmetje was het. En ze was wat dikker dan op de foto die ze hem stuurde. ‘Wat dikker’.. Hij hoorde het zichzelf denken, wetend dat het een understatement betrof. “Even naar de wc”, zei hij – mompelde hij, zich niet druk makend om de tactloosheid, de lompe toon waarop hij haar aansprak. Aangekomen bij het urinoir ritste hij zijn broek open, zuchtte eens diep en deed uit frustratie zijn best het zeepblokje door de gaatjes in de porseleinen bak te pissen. Even dacht hij eraan er tussenuit te knijpen. Dat zou erg gemeen zijn. Maar zij heeft zich, achter haar computer zittend, beter voorgedaan dan ze is. Véél beter. Bijna ging hij met zijn schuldgevoel in discussie; zou zijn laffe vlucht door de achterdeur van het restaurant opwegen tegen de wanhopige streek die ‘de vrouw van zijn dromen’ hem geflikt had? Uiteindelijk had ze het vast gedaan uit wanhoop, op zoek naar een beetje aandacht en belangstelling. Hoe zielig ook, in zijn van teleurstelling en woede vervulde hoofd was weinig plaats voor mededogen. Hij had zich nog niet eerder te goed gevoeld voor een meisje, maar dit monster, dit mormel zouden ze moeten opbergen. Hij was ergens verbaasd geweest dat ze het etablissement niet uit werden getrapt wegens het ontnemen van de eetlust van alle mensen die haar in het voorbijgaan hadden zien zitten. Met d’r bolle pens. Hij heeft een hekel aan dikke mensen die geen moeite doen om zich fatsoenlijk te kleden naar hun postuur. Hij vond het ronduit misselijkmakend om te moeten zien dat een extralarge-sweater ook als naveltruitje dienen kan.Tijdens het eten had hij zijn blik doen dwalen tot hij onder haar trui een witte geaderde balg tevoorschijn zag komen. Misschien had hij te hoge verwachtingen gesteld, had hij zo veel over haar gedroomd dat de werkelijkheid wel tegen móest vallen. Hij ritste zijn broek weer dicht. Nee, dit drama was – hoe dan ook – aan haar te wijten.

Terwijl hij zijn handen wast en zichzelf in de spiegel bekijkt denkt hij na over hoeveel geld hij aan haar vergooid heeft. Balend komt hij tot de ontdekking dat deze helse dag hem toch al een kleine tachtig euro heeft gekost. Met frisse tegenzin föhnt hij zijn handen droog en loopt het restaurant weer in. Met een omweg zoekt hij zijn tafeltje weer op en ploft op zijn stoel. Hij knippert eens met zijn ogen en concludeert al vrij snel dat de stoel van zijn afspraakje leeg is. ‘Ze is weg, zo iemand zie je niet snel over het hoofd’, grapt hij in zichzelf. Op de tafel ligt een briefje: “Op MSN was je leuker. Sorry.”

© Copyright Boermetkiespijn