De Klas van Daniël H 21: Met plezier naar school (slot)

Hoofdstuk 21: Met plezier naar school




De jongens zijn al vroeg in het bos en er wordt hard aan het fort gewerkt.
'Zo, de derde toren staat,' roept Bram.
'Als er een stevige orkaan overheen zou komen, blijft ons fort nog steeds staan, denk ik,' roept Sem enthousiast.
'Het is echt een stevig fort aan het worden,' zegt Jayden.
'We kunnen er zeker van zijn dat hij voorlopig niet instort,' zegt ook Tim.
'Alleen de laatste toren ontbreekt,' zegt Jayden.
'Het hout is trouwens behoorlijk sterk, ik krijg die spijkers er moeilijk door,' zegt Bram.
'Dat is dan een goed teken,' zegt Tim.
'Wil iemand met mij meegaan, dan kunnen we wat te drinken gaan halen?' vraagt Daniël.
'Ja, ik ga wel mee,' antwoordt Yan.
'Ik kom ook wel mee,' zegt Teun.

Daniël komt binnen en zegt tegen zijn ouders dat ze komen om wat drinken te halen.
'Hier hebben jullie wat bekers en frisdrank. Wacht, ik zal jullie ook wat koekjes meegeven,' zegt Esther.
'Dank u wel, moeder van Daniël,' zegt Teun.
'Is jullie fort al af? Dan kom ik ook,' vraagt Joey benieuwd.
'Ons fort is nu verboden voor kleine jongens,' zegt Yan.
'Niet waar!' zegt Joey fel.
'Het was maar een grapje. Als jij wilt kan je komen, hoor. Wanneer ons fort af is dan zullen we het je wel komen zeggen,' zegt Yan vriendelijk.


Daniël, Yan en Teun komen eraan met frisdrank en koekjes. Ze nemen pauze, ze drinken wat en Daniël deelt de koekjes uit. Bram haalt uit zijn jas een blokje kaas. Deze had hij gisteren zelf gekocht. Toen hij de vorige dag had gemerkt dat de kaas op was, bood hij, geheel uit zichzelf, zijn moeder aan om even boodschappen te doen.

Na een tijdje gaat iedereen weer aan de slag, alleen Sem blijft achter. Vlug eet hij de laatste koekjes op en hoopt dat niemand hem ziet. Lars komt weer binnen en ziet Sem het laatste koekje in zijn mond stoppen.
'Sem, jij hebt alle koekjes opgegeten!' roept hij.
'Alle koekjes? Het waren er maar drie of vier,' reageert Sem bijna onverstaanbaar met volle mond.
'Heeft Sem alle koekjes opgegeten?' vraagt Liam die ook weer binnenkomt.
'Doe niet zo moeilijk! Het waren er maar vier' antwoordt Sem geïrriteerd.
'Ik vind dat niet eerlijk' zegt Liam.
Tim komt binnen en neemt het voor Sem op. 'Jongens, nou weten we het wel, zo erg is dat niet, een paar koekjes. Sem zal het de volgende keer niet meer proberen te doen en jullie houden nu je mond dicht.'
De bouw vordert gestaag. Het fort is bijna af.

Een week later is het zover. 'Ons fort is af! Hier is de laatste plank,' zegt Jayden enthousiast.
'Dit is het grootste fort dat ik ooit gezien heb,' zegt ook Tim vol enthousiasme.
'Ik heb weleens grotere gezien,' zegt Lars.
'Maar die zijn door grote machines gemaakt. Ons fort hebben wij zelf gemaakt,' zegt Tim.
'Het is af! Alleen de hut in de boom nog,' zegt Jayden.

Een paar weken later staat hij er dan eindelijk: de hut in de boom.
'Nu is alles af. Die hut in de boom is nu ons hoofdkwartier. Het is een aardige hut geworden,' zegt Jayden.
'We kunnen ook een naam voor ons nieuwe hoofdkwartier bedenken,' stelt Bram voor.
'Waarom?' vraagt Tim.
'Waarom niet?' vraagt Bram.
'Daniël, heb je een idee voor een naam?' vraagt Jayden.
'Een naam voor ons fort?' vraagt Daniël.
'Nee, dat noemen we gewoon fort, maar voor ons nieuwe hoofdkwartier,' zegt Bram.
Milan komt eraan gelopen. Hij zat achter zijn computer, maar besloot dat hij liever met zijn vrienden samen was, dan alleen een computerspel te spelen.
Milan is verslaafd aan computerspellen. Hij zit vaak uren achter zijn computer.
Eén keer is het hem gelukt om een maand lang de computer niet aan te raken!
Op een zaterdagavond zat hij achter de computer zijn favoriete spel te spelen, terwijl zijn ouders naar een feest waren. Ze kwamen pas om drie uur 's nachts terug en vonden Milan achter zijn computer.
'Ik was even vergeten op de klok te kijken,' had hij zijn ouders geantwoord.
Na een maand kreeg hij zijn spelcomputer terug en begon hij weer met spelen.

'We laten Milan beslissen,' stelt Daniël voor.
'Oké,' zegt Bram. 'Milan, wat wordt de naam van ons nieuwe hoofdkwartier?'
'Nou, gewoon een boomhut?' antwoordt Milan.
'Een boomhut?' vraagt Jayden.
'Prima,' zegt Tim.
'Voor mij is het ook goed,' zegt Daniël.
'Nou goed dan. Dan wordt de naam van ons hoofdkwartier “De Boomhut”,' zegt Jayden.
Iedereen stemt ermee in.
'Als we de ophaalbrug omhoog halen, zijn we veilig,' zegt Sem.
'Ik heb nog geen vijand gezien,' zegt Tim.
'Kijk, daar komt iemand aan in de verte!' roept Lars.
'Hij of zij komt onze richting op gelopen. Vlug met zijn allen ons fort in,' roept Sem. Alle jongens gaan snel het fort binnen en de ophaalbrug wordt omhoog gehaald.
De gestalte komt langzaam dichterbij.
'Ik ga op de uitkijk staan in de boomhut, ik zal jullie wel waarschuwen als ik weet wie deze vijand is,' zegt Sem.
'Iemand die zijn hond aan het uitlaten is,' zegt Tim.
'Tim, laten we gewoon het spel meespelen,' zegt Jayden.
Iedereen wacht in stilte en dan roept Sem: 'Het is Maud!'
De ophaalbrug wordt naar beneden gelaten.
'Maud, wat doe jij hier?' vraagt Jayden.
'Ik kom hier om jullie te bedanken.'
'Hoezo?' vraagt Bram.

Maud kijkt Bram, Jayden en de rest van de groep aan.
'Gewoon voor alles wat ik gezien heb, wat jullie steeds voor mij gedaan hebben, en meer... Eva en Fleur hebben mij alles verteld. Ze hebben verteld wat jullie steeds tegen hen gezegd hebben om voor mij op te komen.'
'Wat dan?' vraagt Bram.
'Dat maakt niet uit, maar heel erg lief dat jullie dat voor mij gedaan hebben,' zegt Maud met een glimlach op haar gezicht.
Er valt een korte stilte, dan gaat Maud verder.
'Deze maand is het voor het eerst dat iedereen normaal tegen mij doet.'
'En eerst niet dan?' vraagt Ruben die erbij komt staan.
'Ruben, zou je geen domme opmerkingen willen maken? Je weet toch dat ze bijna elke dag gepest werd,' zegt Tim.
'O, bedoelt ze dat,' antwoordt Ruben.
Maud kijkt naar Daniël.
'Ik moet gaan, ik heb afgesproken met Eva en Fleur op de manege.'
'Mijn zusje Saar zit ook daar, zij zit op ponyles. Ik loop een stukje met je mee.'
Ze lopen een stukje door en dan stopt Maud.
'Daniël, dank je wel voor jouw advies, dat heeft echt goed geholpen. Ik heb gewoon geprobeerd om goed te zijn voor Eva en Fleur, en ook voor de anderen trouwens. Maar pas na een lange tijd begonnen ze ook aardig tegen mij te doen. Het is nu zo dat ik met Eva en Fleur redelijk goede vriendinnen ben. Eva en Fleur hebben het al een paar keer voor me opgenomen als de meisjes vervelend tegen mij deden.'
'Ik ben erg blij voor je,' zegt Daniël.
'Echt bedankt!' zegt Maud.
'Je hoeft mij niet te bedanken, want je hebt het zelf gedaan. Jij bent diegene die vriendelijk bleef tegen mensen die steeds onaardig tegen jou waren.'
'Denk je dat Jasmijn ook zal veranderen?' vraagt Maud.
'Dat weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat als ze niet verandert, het dan aan haar ligt en niet aan jou. Jij bent niet degene die iets slechts tegen haar wil doen. En als Jasmijn geen vriendschap wil, is dat toch haar probleem?' vraagt Daniël.
'Als iemand wat vervelends tegen mij zegt, krijgt ze een snauw van Fleur. Een maand geleden is Eva een keer heel erg boos geworden op Jasmijn en vanaf dat moment heeft Jasmijn nooit meer wat vervelends tegen mij gezegd.
Trouwens, Finja en Noor zijn nu ook vriendinnen van ons. We zijn nu een groep vriendinnen: Eva, Fleur, Anne, Sophie, Safiya, Finja en Noor.
Weet je, ik ga nu eigenlijk met plezier naar school!'
'Daar ben ik echt heel blij mee,' zegt Daniël terwijl hij zijn hoofd opheft en omhoog kijkt.
Een ster fonkelt achter een wolk, en een lichtstraal valt naar beneden.
'Dag..., Daniël.'

Maud loopt weg, haar silhouet verdwijnt langzaam in de laaghangende mist van het bos.







Robin

© Copyright Robin