Het innerlijk kompas

Het innerlijk kompas

Het was de avond van tien december 2018. Een maandag. Bjarne dacht de hele dag aan zijn geliefde. Maar het was nog niet de tijd om een berichtje te sturen. Hij was nog steeds aan het lezen in zijn dagboek. Herinneringen aan het jaar 2018. Hij keerde terug naar eerder dat jaar. Het was de tiende dag van de maand februari. Een paar weken na het overlijden van zijn moeder.
10 februari 2018
Nadat ik het mijn verhaal over het heengaan naar het hiernamaals van mijn moeder geschreven had, dwongen mijn emoties mij er toe het een en ander verder te nuanceren. Ik zocht die nuance in het schrijven van gedichten over het verdriet en de verwarring. Ik kreeg er op Web Tales en gedichtenfreaks hartverwarmende reacties op. Er waren meer mensen die net zoals ik met een ingewikkelde familiesituatie te maken hadden gehad en ze toonden begrip en wensten mij kracht en sterkte.

Ik kon die sterkte de eerste dagen niet vinden. Ik kreeg een sterke drang naar alles wat God verboden had en mijn moeder ook niet leuk had gevonden. Maar ik kon me toch redelijk beheersen, de stilte van het verdriet ontnam me de moed om al te stoutmoedig te zijn en ik hield het bij een sterk geconcentreerde whisky cola, die ik voorzichtig tot me nam om mijn inwendige ik te verwarmen.

Het was een mystieke doordringende huilbui. Ik liet ze maar komen die tranen en ik bleef er bijna in. Het zicht van mijn ogen werd weer helder. Ik voelde dat het waaien na de storm was afgenomen, maar dat er nooit een einde aan het waaien zou komen.

Ik vermande me om naar de homoseksuele psycholoog te gaan omdat ik niet wilde dat hij dacht dat ik een mietje was, die bij de eerste regendruppel thuisbleef. Ik trotseerde de wind en sprak met hem over mijn frustraties. Hij had er alle begrip voor en ik vertelde vrij veel.

Ik moest er voor zorgen dat mijn dwaalkompas weer een droomkompas zou worden en de enige manier was er voor te waken dat de wind voortaan langs het kompas zou waaien en niet meer over het kompas waardoor de wijzer alle richtingen insloeg. Als de wind voortaan langs het kompas zou waaien kon ik er een droomkompas van maken. En dan hoefde ik niet meer onrustig te worden over wat het leven mij had aangedaan.

Veranderingen met betrekking tot menselijke verhoudingen voltrokken zich doorgaans langzaam. Soms met schokbewegingen en plotselinge ongekende dieptes, maar tergend langzaam, dat was door de geschiedenis een feit.

Een deel van het gesprek in mijn hoofd met mijn moeder die niet kon luisteren was het gesprek van Bjarne met zijn schrijverschap geworden.

Het was me geheel op eigen kracht gelukt om te bepalen hoe ik mijn leven via mezelf weer richting kon geven. Ik besloot mijn nieuwe verworven inzicht te testen op deze populaire site voor schrijvende mensen en ik liet een aantal reacties achter onder teksten die ik had gelezen.
Maar in mijn pogingen nuances aan te brengen bemerkte ik dat het toch geen onverdeeld succes was geweest. Ik werd er onzeker over of ik misschien dingen had geschreven die verkeerd konden worden begrepen. Er nam weer een enorme twijfel en onzekerheid bezit van mij.

Ella Fiona nam me mee naar de kringloopwinkel die was gevestigd in de oude bibliotheek van de Amsterdamse Oosterparkbuurt. Ze hadden weer een heleboel verse boeken staan en een glazen schaal voor een salade. Ella Fiona vond dat ik de saladeschaal moest kopen en ik liep daarop naar de boekenafdeling. Ik vond er twee boeken die ik wel wilde lezen.

De boeken “Rust in je hoofd” en “Het innerlijke kind.” Ik had het gevoel dat het boeken konden zijn die me konden helpen om mijn innerlijke kompas weer te vinden en dat bleek inderdaad te kloppen toen ik er in begon te lezen. Ik begreep dat ik me meer moest gaan richten op het hier en nu en niet zo zeer op het verleden en wat de toekomst ging brengen. Eén ding tegelijk, en als het niet in mijn agenda kon, gewoon een afspraak later plannen, zodat ik de tijd had om te leren omgaan met het verdriet en de rouw. Iedere dag iets leuks doen, weer leren te ruiken dat de rozen geuren. Het lezen begon me weer een beetje op te beuren.

Het was niet alleen maar verdriet, de berusting had zijn tijd nodig, daarin was er niet zo veel verschil tussen mannen en vrouwen.
Ik vond ook de rust om de kritiekpunten op de hulpverlening van de ggz te formuleren.
Ik moest me niet te veel afhankelijk maken van die gasten, de meesten van hen waren zelf enorme stresskippen die voortdurend zichzelf voorbij liepen.

Bjarne Gosse, Amsterdam.

© Copyright Bjarne