Het witte uitgerekte wezen

Heden
Ik rende voor mijn leven, mijn keel deed pijn van de koude lucht dat naar binnendrong in mijn longen. Maar van binnen brandde het. Ik keek schichtig over mijn schouder en dat ding zat nog steeds achter mij aan. Hoe kon ik zo dom zijn? Een tak versperde mijn weg en ik viel keihard op de grond. Maar ik moest snel opstaan. Ik kroop over de grond, voelde de aarde onder mijn nagels en stond met moeite weer op. Mijn linker enkel was verzwikt en ik kon niet meer goed lopen, ik hinkte verder maar ik kwam bijna niet meer vooruit. Ik keek om mij heen, een uitweg. Een boom! Ik klom in de boom en drukte mijn kiezen op elkaar om niet te gaan schreeuwen. Ik klom zo hoog als ik kon en wachtte af, nog nahijgend van de achtervolging die nog steeds aan de gang was. Na enkele minuten gewacht te hebben was het er nog steeds niet. Ik wilde al bijna naar benden klimmen toen ik het weer zag. Een lange witte gedaante, het had geen gezicht en lange klauwen dat de vingers van het wezen moest voorstellen. Ik bleef doodstil in de boom zitten met mijn ogen dichtgeknepen, hopend dat dat ding weg zou gaan en nooit meer terug zou komen.

Een paar uur eerder
Het stond er vol van op het internet, foto’s van een wit monster met uitgerekte ledematen en een wazig gezicht. Mensen zeiden dat als je het gezicht van dat wezen zou zien hij je zou achtervolgen en niet met rust zou laten totdat ie je had vermoord. Natuurlijk is dat niet waar.. Het zijn gewoon verhalen om mensen mee bang te maken. Over een aantal weken is deze hype zo weer voorbij. Totdat ik bij een website kwam met daarop een inleiding en een balk waar je je gegevens in moest voeren. In de inleiding stond dat ze je een waarschuwing gaven en dat het op eigen risico is om verder te kijken. Ze zouden het ware gezicht van het wezen naar je doorsturen als je daarvoor iets terug zou doen. Je gegevens invullen.. Ik dacht niet echt helder na, ik wist wel dat ik niet zomaar mijn gegevens in moest vullen dus had ik alleen mijn nummer geldig ingevoerd. Binnen enkele secondes kreeg ik een berichtje van een onbekend nummer via WhatsApp. “Are you sure about this?” .. “Yes” .. “Okay.” Het duurde even maar ik kreeg een foto van een vreselijk misvormd wezen. Ik kneep mijn ogen dicht, maar toen ik mijn ogen weer open deed was mijn scherm zwart. Ik probeerde mijn telefoon aan te krijgen maar het scherm wilde niet meer aan gaan. Ik wist niet wat dit te betekenen had en werd bang. Had dit iets te maken met de foto? Opeens kreeg ik een stekende pijn in mijn hoofd, een hoge toon ramde zich een uitweg door mijn hoofd. Het werd steeds harder en ik had het gevoel alsof iets of iemand naar mij aan het staren was. Ik rolde over de grond heen en schreeuwde van de pijn. Totdat de pijn begon weg te trekken, ik lag nog steeds op de grond. Nog nahijgend van het geschreeuw en de pijn. Mijn stembanden deden pijn en mijn ogen werden waterig.
Ik weet niet hoelang ik zo heb gezeten maar op een gegeven moment stond ik op en startte mijn laptop op. Ik keek op de website die ik had bezocht. En zag toen pas het forum van de website. Was die er al voordat ik mijn gegevens had ingevoerd? Dan zou het me echt wel opgevallen zijn. Ik klikte op het venster en zag allerlei chatberichten van andere gebruikersnamen. Allemaal berichten dat ze een hevige pijn hadden nadat ze hun gegevens hadden ingevoerd. Ik zag dat ikzelf ook een bericht kon plaatsen. “What’s going on?” .. “Ik weet dat je Nederlands bent, voor mij hoef je geen Engels te praten.” .. “Oh oke.. Kun je me vertellen wat dit is en wat dit inhoud?” .. “De geruchten gaan te ronde dat het wezen 1 dag nadat je zijn ware gezicht gezien hebt je vermoord. Ik ben ervan overtuigd dat wij, “Slachtoffers” de dupe zijn van het wezen. Ik kan nu elk moment gegrepen worden, dus onthoud dit goed ren voor je leee [hhhhhh oi…………………………” .. “Hallo? Waar moet ik voor rennen? Wat is er gebeurd?!” Toen pas besefte ik dat de wereld weer een persoon minder had. Het was echt, ik moest maken dat ik weg kwam.
*Tik* *Tik*
Ik hoorde getik op het glas maar zag niks. Ik keek op de klok. Er was al bijna 24 uur verstreken. Ik moest nu weg. En snel!
Ik rende mijn huis uit, geen idee waar ik heen zou moeten gaan maar ik moest hier niet zijn. Ik rende het bos in vlakbij mijn huis en zag dat ding dus ik rende en rende hopende dat het iets zou opleveren, ik het zou overleven.

Heden
Ik zat in de boom en besefte dat ik hier nooit levend vandaan zou komen. Dit wezen zou mij blijven achtervolgen, het zou me altijd in de gaten blijven houden.
Het wezen greep mijn been maar ik vocht er niet meer tegen. Het had geen zin. Een schreeuw en een pijnscheut waren de enige dingen die ik voelde voordat alles zwart werd.

© Copyright Anoniem

Ingezonden door

Anoniem

Geplaatst op

23-11-2018

Over dit verhaal

Het is een spannend verhaal i guess

Tags

Angst Horror Internet. Pijn Triller Wezen