DE BALLONVAART (3)

DE BALLONVAART (3)

Het uur U komt in zicht.
Wij schrijven het jaar onzes Heren 2018, woensdag 15 augustus. Straks gaat het gebeuren. Het hachelijke avontuur dat ik met angst en beven tegemoet zie. Om 19.00 uur worden wij verwacht in Apeldoorn waar wij, met andere dapperen, het luchtruim zullen kiezen in een heteluchtballon.

Onder het wekelijkse woensdagmiddagbiljarten door dwalen mijn gedachten telkens af naar wat er staat te gebeuren. Ik verlies de eerste pot. Ik weet de tweede pot ternauwernood te winnen. Daarna wordt de derde pot afgebroken omdat Maaike, de altijd aardige serveerster, aankondigt dat wij aan tafel kunnen. Wij hebben afgesproken om vooraf te gaan eten in het eetcafé De Zonnebloem, de plek waar onze biljartescapades zich afspelen. Het mooie weer doet ons besluiten om de maaltijd buiten, op het terras, te nuttigen.

Ons galgemaal wordt opgediend en terwijl wij het ons goed laten smaken, ontwikkelt zich een gesprek over geesten. In een van mijn laatste verhalen laat ik een geest figureren die niet te onderscheiden is van een gewoon mens. Met alle mogelijkheden van dien. Volgens mijn biljartmaat is dat onmogelijk. Alle geesten die hij tegengekomen is zagen er anders uit. Wat is dat nu weer? Ik ben nog nooit een geest tegengekomen en hij niet één maar zelfs twéé ? Het is ook altijd wat met die man. Volgens hem is ie in een vorig leven, een paar honderd jaar geleden zelfs een ridder geweest. Toe maar! Waarschijnlijk Don Quichot. Ook zegt hij dat het belangrijk is dat je je intuïtie moet toelaten en gebruiken. Ik zeg de mijn intuïtie aangeeft dat er mooie vrouwen aan boord zullen zijn.
En in stilte hoop ik op een mooie, angstige vrouw die steun zoekt bij een om haar middel geslagen, sterke, mannelijke arm.

Na een kop koffie tot besluit is het bijna zes uur. Tijd om op te stappen dus. Van de zenuwen ben ik plotseling mijn autosleutels kwijt. Die blijken even later bij de pinautomaat te liggen waar ik ze even weggelegd had. Ouderdom en hersenslijtage. We vertrekken. Ik weiger het gemekker van mijn TomTom-mevrouw op te volgen en ga niet naar de A1. Ik ga via Zutphen, de toeristische route. Mijn maat zegt dat we zodoende door Zutphen moeten waardoor we veel tijd gaan verliezen. Hoewel dit (uiteraard) onzin is, besluit ik van mijn normale route naar Apeldoorn af te wijken en om Zutphen heen te rijden. Uiteindelijk gaat mijn TomTom-mevrouw ook weer akkoord met de door mij gekozen route. Ik besluit weer naar haar te luisteren. Plotseling bevind ik mij op wegen die ik nog nooit eerder gezien heb. Volgens mijn TomTom-mevrouw is er niets aan de hand. Hoewel het duidelijk een toeristische route is, en mijn maat de mooie omgeving prijst, word ik weer lichtelijk nerveus. Gaat dit goedkomen? Waarom heb ik mijn intuïtie niet gevolgd? Ik had gewoon de bekende weg door Zutphen moeten nemen! De deadline van 19.00 uur spookt door mijn hoofd. Gelukkig kom ik even later toch weer op de bekende weg terecht en haal opgelucht adem.

Zonder mankeren bereiken wij nu Apeldoorn en de Jumbo waar we de auto kunnen parkeren. Ik zet mijn malle, roze petje op en hoop niet dat ik hiermee een verkeerd signaal afgeef. De organisatie heeft een hoofdbedekking aanbevolen vanwege de hitte van de branders. Via het op de routebeschrijving aangegeven bruggetje bereiken wij de plek des onheils, een groot grasveld dat zich middenin Apeldoorn blijkt te bevinden. Men is al bezig de ballon op te blazen. Wij melden ons aan maar nu blijkt dat het niet onze ballon is. Maar blijkbaar de ballon van een concurrent. Wat later draait een busje met aanhanger het terrein op. Met daarop de ballon waarmee wij ons leven in de waagschaal gaan stellen.

Op het grote grasveld hebben zich een aantal mensen verzameld die in groepjes met elkaar staan te praten. Vermoedelijk ballonvaarders en hun geestelijke bijstand. Het is duidelijk dat niet al deze mensen in de, overigens behoorlijk grote, mand kunnen. De mand bevat vier hokjes waarin passagiers plaats kunnen nemen. Of, beter gezegd, kunnen staan. Wat later worden we ingecheckt waarbij we onze voornaam moeten opgeven. Er zullen in totaal 16 passagiers meegaan. Inclusief een paar heel aardige dames die ik al gespot heb.

Ik had eigenlijk verwacht dat ik nu rustig zou kunnen wachten tot de ballonvliegenier en zijn collega de ballon opgeblazen zouden hebben. Maar helaas wordt er van de passagiers verwacht dat ze ook de handen uit de mouwen gaan steken. Mijn maat en ik maken ons nuttig door een touw vast te houden dat bevestigd is aan de bovenkant van de ballon. Dit om te voorkomen dat deze zijdelings wegwaait terwijl de opblaaswerkzaamheden plaats hebben. Gelukkig vereist deze taak weinig lichamelijke inspanning. Nadat de ballon eerst met ventilatoren opgeblazen is, gaan de branders hun werk doen. Als er voldoende hete lucht de ballon in geblazen is haasten wij ons om onze plaats in de mand in te nemen. Snel, nou ja, niet zó snel, klim ik in de ballon en laat me tussen de eerder gespotte dames zakken. Mijn maat komt aan de andere kant van de ballon terecht, wat me eigenlijk nu wel goed uit komt. Als ik een gesprekje wil aanknopen met een aardige dame heb ik zijn verbale tussenwerpsels niet nodig.
Plotseling maakt de ballon zich los van de grond! Verwachtingsvolle spanning maakt zich van alle passagiers meester. Het touw waarmee we nog verankerd zitten aan het autobusje staat strak. De beide branders werken nu op volle kracht. Dan gebeurt het! Het touw gaat los! WE STIJGEN OP!

© Copyright Hans Erkamp