DE BALLONVAART (1)

DE BALLONVAART (1)

O mijn God, wat heb ik gedaan!!! Ik heb JA gezegd!!! Plotseling dringt de vreselijke waarheid tot me door. Ik heb JA gezegd!!!

Nee lezer, ik heb géén JA gezegd tegen de colporteur die mij een wurgcontract wou laten tekenen voor aanschaf van een broodbakapparaat. Ik heb géén JA gezegd tegen het donateurschap van de stichting Zielige Ezeltjes in Zuid-Oost Afrika. En ook heb ik géén JA gezegd tegen de vijfentwintigjarige blonde schone die mij het huwelijksbootje in wilde lokken. Dat alles heb ik niet gedaan.

Nee lezer, is allemaal veel erger dan dat. Die halvegare biljartvriend van me, die vijfenzeventigjarige halve zool heeft bedacht dat hij een ballonvlucht wou maken. En die overjarige randdebiel heeft me gevraagd of ik mee wou. En ik, losgeslagen idioot die ik ben, ik heb JA gezegd!!!
Hij heeft alles al geregeld. Komende vrijdag gaat het gebeuren. Ik kom er niet meer onderuit!!!
Het is volkomen duidelijk dat dit niet goed kan gaan. Ik zie het vreselijke tafereel al voor me. We stappen in dat ding met die vreselijke gasbrander. We stijgen op. De ballon vat vlam. We storten neer. Ik overdenk welke fraaie laatste woorden ik zal uitspreken. Met een dodelijke klap komen we neer in een wei met koeien. Met mijn laatste krachten richt ik mijn hoofd nog één keer op: Vaarwel dierbaar leven, moeten wij nu al scheiden?, waarna ik met betraande ogen mijn laatste adem uitblaas. En dat allemaal door die doorgedraaide malloot!!

Maar dan doemt plotseling oud-premier Balkenende voor mijn geestesoog op. Hij spreekt mij op zijn bekende, krachtige wijze vermanend toe: Hans Erkamp, waar is uw VOC-mentaliteit? Zijt gij een slapjanus of een jongen van Jan de Wit? En al spoedig komen mijn getergde zenuwen weer tot rust en de staalharde blik keert terug in mijn ogen.
Eeuwige roem zal mijn deel zijn! Vrijdag zal ik een ruimtvaarder zijn! Misschien krijg ik wel een lintje en wordt ik benoemd tot Ridder in de orde van Maxima! Ik treed in de voetsporen van Auguste Piccard, Wubbo Ockels en Andre Kuipers!
Het is een kleine stap voor mij, maar een grote stap voor Lochem!!

Met bewondering denk ik terug aan die luchtvaartpioniers uit 1783. Die eerste mensen die het luchtruim kozen. Op 21 november 1783 stegen Jean-François Pilâtre de Rozier, zoon van een herbergier, en de markies d' Arlandes op in een door de gebroeders Montgolfier vervaardigde ballon. Pilâtre de Rozier zou twee jaar later omkomen bij een poging Het Kanaal over te steken en werd zodoende het eerste slachtoffer uit de luchtvaartgeschiedenis.

De Amerikaanse geleerde, uitvinder en medeopsteller van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring Benjamin Franklin was rond deze tijd in Frankrijk als Amerikaans diplomaat werkzaam. Hij volgde de experimenten met grote belangstelling. Hieronder volgt het verslag van een ballonvlucht van een paar andere ballonvaarders die een paar dagen later plaatsvond.

Passy, 1 december 1783.

Geachte Heer,

In mijn brief van gisteren beloofde ik u een verslag te geven van het experiment van de heren Charles en Robert dat vandaag zou plaatsvinden en waarbij ik van plan was aanwezig te zijn. Aangezien ik niet helemaal lekker was, het weer koud en de bodem vochtig zag ik ervan af naar de tuin van de Tuilerieën te gaan waar de ballon zich bevond omdat ik niet wist hoe lang ik zou moeten wachten voordat deze klaar zou zijn om te vertrekken en verkoos in mijn rijtuig te blijven dichtbij het standbeeld van Lodewijk XV vanwaar ik ze goed zou kunnen zien opstijgen en uitzicht had op een groot deel van het luchtruim waardoor de ballon, gezien de windrichting, zou passeren. De ochtend was mistig maar rond 1 uur werd het behoorlijk helder, tot grote tevredenheid van de toeschouwers, in enorme getale aanwezig, aangezien het geplande experiment enkele dagen tevoren was aangekondigd in de kranten, dus heel Parijs was uitgelopen en bevond zich ofwel in de Tuilerieën, ofwel op de kaden en de bruggen, in de velden, op de straten, bij de ramen of bovenop de huizen en daar bovenop nog de inwoners van de steden en dorpen uit de omgeving. Nog nooit tevoren was een filosofisch experiment zo grandioos bijgewoond. Een paar kanonnen werden afgevuurd om aan te geven dat het vertrek van de ballon nabij was en een kleine werd losgelaten die naar een verbazende hoogte ging aangezien er weinig wind was om hem te laten afwijken van zijn verticale koers en tenslotte verdween hij uit zicht. Er werden middelen aangewend, zoals men mij vertelde, om te voorkomen dat de grote ballon zo hoog zou opstijgen omdat anders gevaar bestond dat deze zou barsten. Verscheidene zakken zand werden aan boord genomen voordat het touw, dat hem aan de grond hield, werd doorgesneden en omdat het totale gewicht toen teveel was om op te stijgen werd een zodanige hoeveelheid overboord gegooid dat de ballon langzaam kon stijgen. Zo zou hij eerder aankomen op de plek waar hij in evenwicht zou zijn met de omringende lucht en door later nog meer zand te lozen zou hij, indien gewenst, hoger kunnen gaan. Tussen 1 en 2 uur werden alle ogen tevredengesteld de ballon majesteitelijk te zien opstijgen vanuit de bomen en geleidelijk te zien opstijgen boven de gebouwen, een prachtig gezicht. Toen hij ongeveer tweehonderd voet hoog was hielden de dappere avonturiers een kleine, witte wimpel naar buiten en zwaaiden ermee, aan beide kanten van de mand, om de toeschouwers te groeten die luid applaus terugstuurden. Het waaide heel weinig zodat het object, hoewel het noordwaarts bewoog, heel lang in het gezicht bleef. En het duurde een hele poos voordat de bewonderende mensen uiteen gingen. De personen die aan boord gingen waren Mr. Charles, professor van experimentele filisofie, en een vurig promotor van die wetenschap en een van de heren Robert, de bijzonder ingenieuze constructeurs van de machine. Toen hij aankwam op zijn hoogte, die, veronderstel ik, zes- tot achthonderd meter was, leek hij alleen maar horizontaal te bewegen. Ik had een zakverrekijker waarmee ik hem volgde tot ik de mannen uit het oog verloor en daarna de mand en toen ik de ballon voor het laatst zag, leek die niet groter dan een walnoot. Ik schrijf dit om zeven uur 's avonds. Wat er van ze geworden is, is hier nog niet bekend. Ik hoop dat ze bij daglicht neergedaald zijn zodat ze de bomen en huizen nog hebben kunnen zien en hebben kunnen vermijden er bovenop te vallen en ik hoop dat het experiment voltooid is zonder een naar ongeluk wat gezien de nieuwheid en het gebrek aan ervaring heel goed zou kunnen gebeuren.

(De volgende dag kreeg Franklin te horen dat de ballonvaarders veilig geland waren.)

Maar vrijdag gaat het dus gebeuren! Met vaste hand en fiere blik ga ik roem oogsten voor Lochem, Volk en Vaderland!

HELP!!!!!!!!

(Wordt vervolgd) (Hoop ik)

© Copyright Hans Erkamp