DOKTER NIEUWENHUIS (2)

De man pakte zijn sleutels en deed de voordeur open. Ze liep achter hem aan en kwam binnen in een hoge hal. Zo te zien was het een dertiger jaren huis. Wel mooi, maar de inrichting was duidelijk niet “up to date”. In de gang hing een ouderwetse telefoon aan de muur. Hij liet haar binnen in de huiskamer.
“Gaat u zitten”, zei hij. “Ik zal intussen even een taxi voor u bellen. Zal ik uw jas even aannemen?”
Nancy trok haar jas uit en gaf hem aan haar gastheer, die hem in de gang aan de kapstok hing. Terwijl ze zich op een ouderwetse, maar gerieflijke bank liet neerzakken hoorde ze door de op een kier staande deur de stem van de dokter die aan het bellen was. Haar blikken gingen door de kamer die er al even ouderwets uit zag als de gang en de bank. Weinig plekjes waren leeggelaten. Beeldjes en schilderijen gaven een voornaam cachet aan de kamer. Het licht van schemerlampen gaf aan het geheel een gezellige sfeer. De dokter kwam binnen.
“Ik heb een taxi gebeld, maar het was blijkbaar nogal druk, dus het kon even duren. Wilt u in de tussentijd misschien een glaasje port met me mee drinken om weer wat op te warmen?”
“O ja, graag”, zei Nancy. Port was niet direct haar lijfdrankje maar op dit moment kon ze wel een glaasje gebruiken.
“U bent arts, begrijp ik?”, vroeg ze.
“Ja, inderdaad”, was het antwoord. “Maar ik ben mijn werkzaamheden wel wat aan het afbouwen. Binnenkort ga ik er een punt achter zetten.”
Twee fonkelende, kristallen glazen waren inmiddels volgeschonken en beiden namen ze een slokje. Het was lekkere port, proefde Nancy, niet van die goedkope.
“Waarop zullen we drinken?”, vroeg de dokter.
“Geen idee”, antwoordde Nancy. “Als het maar niet op het Openbaar Vervoer is!”. Beiden lachten ze. Ze nam nog een slokje en liet de port proevend naar binnen glijden.
“Een mooi huis heeft u”, zei ze, terwijl haar blikken nogmaals door de kamer dwaalden.“Ach ja”, antwoordde de dokter. “Maar misschien wat groot voor een man alleen. Mijn vrouw is een aantal jaren geleden overleden maar ik had geen zin om te verhuizen naar iets kleiners. Je raakt gehecht aan een huis. Er zitten zoveel herinneringen aan vast.”

De port deed haar goed. De ellende van deze dag viel eindelijk een beetje van haar af. “Nog een drupje?”, vroeg Nieuwenhuis. Ze knikte. Nancy gaf haar relaas van de lotgevallen van deze ongeluksdag. Het deed haar goed om in de gezellige kamer de beslommeringen van zich af te praten. De dokter luisterde naar haar met een glimlach.
“U lijkt een beetje op mijn vrouw in haar jonge jaren”, zei de dokter. Hij pakte een fotolijstje van het dressoir en gaf het aan haar. Op de zwart-wit foto stond een vrouw die inderdaad wel wat gelijkenis met haar vertoonde. De dokter vertelde geanimeerd over vroeger en de veranderingen van de laatste tijd. Veranderingen die niet allemaal verbeteringen waren. Wat voor hem óók een reden was om met zijn praktijk te stoppen.

Het kostte Nancy steeds meer moeite om haar aandacht bij het verhaal van de dokter te houden. Ze vroeg zich af waar de taxi toch bleef. Die had er toch onderhand wel kunnen zijn? Ze voelde zich slaperig en moe. Ze kon haar ogen nauwelijks nog open houden. Toen stond de dokter op en liep op haar toe.
“U ziet er uit alsof u niet helemaal in orde bent. Misschien is het beter wanneer u hiernaast even gaat liggen tot de taxi komt.”
Nancy keek de dokter even besluiteloos aan maar besloot toen inderdaad zijn advies maar op te volgen. Ze voelde zich inderdaad wat duizelig en moe. Misschien had ze te lang in de kou gestaan. Ze volgde de dokter die haar voorging naar de gang. Hij opende een andere deur en knipte een bureaulampje aan. In het schemerlicht zag ze een behandelkamer waar her en der medische apparatuur stond. In de hoek stond een soort brede, lage ligbank.
“Hier kunt u wel even gaan liggen”, zei de dokter. Terwijl Nancy ging liggen vroeg ze zich af wat er met haar aan de hand was. Ze was duizelig en het was ook zo warm in de kamer. Of had ze het zelf zo warm?
“Ik heb me nog nooit zo vreselijk moe gevoeld!”, zei ze.
“Het is me wel duidelijk dat u zich niet goed voelt”, sprak de dokter met bezorgde stem. “Als u zich even uitkleedt, kan ik u onderzoeken.”
Ze twijfelde even. Maar de slaperige moeheid versluierde haar denkvermogen. Ze gehoorzaamde gewillig aan het verzoek. Ze kleedde zich uit en ging liggen terwijl ze haar ogen sloot. De bank voelde aangenaam warm aan terwijl de doktershanden over haar lichaam streken. Er leek een warme gloed van de handen uit te gaan. Het was een aangenaam gevoel. Zacht streken de doktershanden over haar buik en van daaruit ook over de rest van haar lichaam. De zachte strelingen en haar moeheid brachten haar in een dromerige roes.

De handen streelden haar borsten waarvan de tepels hard werden van de aangename opwinding. De loomheid nam steeds meer bezit van haar. In haar halfslaap liepen werkelijkheid en droom steeds meer door elkaar heen. Ze voelde de handen van Chris, die haar eindelijk de aandacht gaf die ze vaak zo miste. In een stijgende opwinding voelde ze ten slotte zijn vingers die haar vagina binnendrongen. Een diepe zucht ontsnapte haar mond. Haar opwinding steeg, terwijl de vingers steeds sneller haar vagina bespeelden. Haar hoofd werd één grote warme draaikolk. Haar lichaam smeekte om Chris. “Kom, kom alsjeblieft!”, sprak ze, vol verlangen. Toen voelde ze hoe hij naar binnen drong en bezit van haar nam. Sneller en sneller ging haar ademhaling die steeds zwaarder en luider werd. Groter en groter werd haar opwinding. En ze kreunde luid van genot toen het orgasme haar als een warme golf overspoelde.
Waarna ze wegzonk in een diepe, onpeilbaar diepe slaap.

© Copyright Hans Erkamp

Ingezonden door

Hans Erkamp

Geplaatst op

13-08-2018

Over dit verhaal

Over een vrouw die een mysterieuze dokter ontmoet.

Tags

Dokter Huis Vrouw