De burgerlijke pers

Opeens kwam het communisme in de mode bij studenten. Het kreeg in die groep ook meteen de voorspelbare sektarische trekken. Wie niet onmiddellijk het belang inzag van de internationale klassenstrijd, was gelijk een verrader van de arbeidersklasse. Komisch was ook hoe sommige kamraden, meestal afkomstig uit zeer burgerlijke of zelfs deftige kringen het proletarische taalgebruik gingen toepassen. Humor was ook niet erg populair. Toen ik eens zeer enthousiast was over een VPRO-uitzending met Wim T. Schippers, werd er zeer minachtend op gereageerd. "Ah! De Jokers!" riep een kennis met bittere trek om de mond. Waar mee hij definitief met dit verschijnsel afgerekend dacht te hebben.
De ergste was Ton Regtien, oprichter van de Studenten VakBeweging, Ze zaten bij de CPN trouwens niet op hem te wachten. Er heerste nog steeds enig wantrouwen tegen studenten. Terecht, want het zijn natuurlijk vaak lieden die geneigd zijn tot kritisch denken en daar hielden ze niet van bij de CPN. Pas na een paar jaar mocht hij lid worden. Daar heeft hij van geleerd want hij werd nog strenger in de leer. Ook raakte hij zeer enthousiast over het Cuba van Fidel Castro, dat hij placht af te schilderen als het definitieve paradijs op aarde. Toen ik hem voor een radioprogramma wilde interviewen reageerde hij duidelijk afwijzend zeggend dat hij niets moest hebben van de burgerlijke pers. Ja ik geef het toe: het is niet mooi van mij, en ik maakte er een aantal vrienden mee aan het schrikken, maar toen hij kwam te overlijden zei ik: "Opgeruimd staat netjes.

© Copyright Rob Engelsman