De 12 rovers

Ik kan me niet herinneren dat de ogen van mijn vader ooit iets uitdrukten. Met één uitzondering.
Zijn grote favoriet op muziekgebied was het lied “De twaalf rovers” door de “Maastreechter Staar.” Hoewel we geen moderne pick-up hadden, heeft hij op een goede dag toch het ep-tje gekocht. Dat lag daar dus maar. Ongebruikt.
We hadden wel een oude koffergrammofoon, die ook regelmatig uit de kast werd gehaald. Het draaien van de oude bakelieten platen was haast een feestelijke gebeurtenis. Het was een fascinerende machine voorzien van een slinger en en een soepele glimmende arm, die zomaar geluid voortbracht zonder dat er stroom aan te pas kwam. Ook als we onder de hoogtezon lagen werd het apparaat ingezet opdat we ons niet zouden vervelen. Zo kenden we op het laatst alle liedjes van Louis Davids uit het hoofd, maar voor het afspelen van een modern 45-toeren-plaatje was het niet geschikt.
Op een kwade dag kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Een plaatje dat nooit gedraaid wordt, was meer dan ik kon verdragen. Ik haalde de de grammofoon uit de kast en legde het ep-tje erop. Ik plaatste de dikke naald in de smalle groef. Er kwam inderdaad geluid uit maar het klonk veel te snel en tot mijn schrik zag ik dat de groef zodra de naald was gepasseerd grijs werd. Snel haalde ik de zware opnemer er af, maar het was te laat.
Het heeft nog lang geduurd voor er een pick-up in huis kwam. Toen hij er dan eindelijk was, waren de 12 rovers het eerst aan de beurt. Ik zag het allemaal gebeuren. Uit de luidspreker klonk wel het lied, maar er lag een dikke ruis overheen.
“Heb jij dat gedaan?” vroeg mijn vader.
Ik durfde hem niet aan te kijken.

© Copyright Rob Engelsman