De wezens.

Fragment uit het logboek van Christiena Eisema-Westra die samen met haar illustere vader Hans Westra op expeditie ging naar het wildlife gebied diep in de wouden van donker Middelstum.

“Mijn vader had deze tocht zo’n drie jaar geleden ook gemaakt. Het had hem nooit meer losgelaten. Hij was de enige van de toenmalige groep die het na had kunnen vertellen. De andere groepsleden deden er het zwijgen toe, waren in krankzinnigheid verzonken en een van de leden was nooit meer uit het woud teruggekeerd. Sindsdien was het een obsessie van hem om de wezens nogmaals te aanschouwen. Ik vond zijn verhalen over de tocht fascinerend en toen de mogelijkheid zich voordeed om de tocht samen met hem te maken was mijn enthousiasme en nieuwsgierigheid al gauw gewekt.
Bepakt en bezakt met levenstocht en camera benodigdheden gingen we op weg. De reis was lang en zwaar maar het vooruitzicht op het mogelijk aanschouwen van de bijzondere wezens die we op het oog hadden hield ons op de been. Vooral het laatste stuk was zwaar. Het was alsof het dichtbegroeide woud ons wilde tegenhouden...of behoeden.
We waren al voorbij de plek waar mijn vader de wezens had gezien, en waaraan hij toentertijd ternauwernood was ontsnapt. Er bekroop hem een mengeling van paniek, opluchting en teleurstelling, maar na lang twijfelen zochten we toch behoedzaam verder. Ineens zag mijn vader een glimp van een van de wezens aan de rand van een open plek in het woud. We doken ineen en tijgerden ons een weg in zijn richting. Plotseling doemden ze op: het waren er minstens tien! Hun paarse aanblik en wijd opengesperde muil was nog afschrikwekkender dan in onze wildste fantasieën.
Voor een ogenblik waren we verstijfd van angst. Toen begon mijn vader hard te schreeuwen tegen ze, maar ze waren totaal niet onder de indruk. Mijn vader gaf me een por en riep: “Rennen! Zo hard als je kunt!” Ik maakte mij los uit de beklemmende greep van de angst, en met een moed die de grenzen van de waanzin ver overschreed greep ik mijn camera en maakte snel een paar foto's! Mijn vader schreeuwde wanhopig: “Ren dan!” We renden ons de longen uit ons lijf. Het leek een eeuwigheid te duren. Ik vervloekte onze zware bepakking maar we konden het ons niet veroorloven die af te schudden. Niet qua tijd, en ook niet omdat we zonder de bepakking zeker een wisse dood tegemoet zouden treden.
We renden door zo hard we konden. Ik voelde hun adem al in mijn nek toen we ineens de kalme glinstering van een beekje ontwaarden. Met een laatste krachtsinspanning doken we onder het wateroppervlak en bleven daar tot we haast net zo paars zagen als onze belagers. Behoedzaam staken we onze hoofden boven water, net ver genoeg om naar een flinke teug lucht te kunnen happen. Ze waren weg. Onze belagers hadden ogenschijnlijk hun interesse verloren en hadden hun aftocht gemaakt. Zo geruisloos mogelijk zwommen we naar de overkant en lieten ons uitgeput op de oever zakken.
Na een korte rustpauze trokken we in een grote boog om het gebied heen waar we zulke penibele momenten hadden doorstaan. Verdwaasd trokken we huiswaarts. Nooit meer zouden we, konden we en wilden naar dat gebied terugkeren.

Pas nu, tien jaar later, heb ik de moed bijeengeraapt om ons verhaal op te schrijven. Ik heb de foto's laten ontwikkelen maar ook die durfde ik nooit eerder te bekijken.
Tot nu. Met bevende handen, een bleek gelaat en droge mond open ik de enveloppe, alsof de afgrijselijke wezens er elk moment uit kunnen springen.
De meeste foto's zijn mislukt.
Maar één is gruwelijk goed geworden.
Ik beleef alles opnieuw en moet me vastklampen aan mijn stoelleuning om niet onderuit te gaan.
Voor de tweede en hopelijk laatste keer in mijn leven ben ik oog in oog met een wilde…..Orchidee!”

© Copyright Christiena Eisema-Westra