Weerzien

Ik had het stadje nu twee keer bezocht en er twee middagen rondgelopen. Het verhaal dat ik verzonnen had om mijn aanwezigheid hier te verklaren, zat er muurvast in: Ik zou haar vertellen dat ik op zoek was naar een tijdelijke ligplaats voor mijn boot.
Voor de derde keer liep ik het café-restaurant in waar ze volgens haar facebook-pagina zou werken. Het zou de laatste keer zijn. Het was zo wel genoeg.
Ze was er weer niet, althans niet in de gelagkamer en in de keuken durfde ik niet te gaan kijken. Ik bestelde een maaltijd en bezocht het toilet. Toen ik weer terug liep, stond ze plotseling voor me, mét mijn vegetarische pasta. “Jezus!” riep ze, “wat doet u hier?” Ze was echt geschrokken. Dat kon ik zien.
Ze moest eerst nog werken, maar ik bleef zitten tot ze klaar was en ze aan mijn tafeltje kwam zitten. Mijn smoes over de reden van mijn aanwezigheid hoorde ze aan zonder commentaar. We haalden herinneringen op aan het theaterproject en ze vertelde over haar opleiding. Zo verstreek de tijd en al gauw was het te laat om de laatste trein nog te halen.
“Er is hier een betaalbaar hotel,” zei ze, “vlakbij”.
“Mooi zo,” antwoordde ik. “Weet je wat, dan kun je me morgen helpen als ik op zoek ga naar een ligplaats, als je zin en tijd hebt tenminste”
Dat had ze wel en het weer zat ook mee, de volgende dag. We bezochten een aantal jachthavens vroegen naar prijzen, want ik hield nog even vast aan mijn verhaal, huurden een bootje, voeren wat rond en keken vanaf een terras over het blikkerende IJsselmeer.
“Ben ik zomaar op stap met een oude man,” mijmerde ze boven een glaasje bessen, “en ik moet zeggen: het kon minder, maar mijn vriendinnen moeten dit niet zien. Ik heb dit vaker gedaan, moet ik eerlijk toegeven. Op een of andere manier gebeurt het steeds weer, maar het loopt nooit goed af. Ze willen altijd meer dan ik en als dat niet kan, worden ze boos, maar met jou heb ik dat gevoel niet. Op een of andere manier voelt het vertrouwd”
“Ik wilde je alleen nog een keertje zien.” zei ik, “en dat is nu gebeurd.”
“Ik wist het eigenlijk wel.” Ze keek me aan. “Maar wat nou?”
“Ik stap zo op de trein en ga dan thuis aan je liggen denken.”

© Copyright Rob Engelsman

Ingezonden door

Rob Engelsman

Geplaatst op

05-06-2017

Over dit verhaal

Hoe vind je iemand terug zonder haar bang te maken.

Tags

Meisje Oudeman Romantiek Terugzien Zoektocht