Triptiek

Ik ben niet zomaar een spiegel, ik bedoel, zo eentje die nagenoeg in ieder halletje hangt, of zo'n kleine ronde in de WC, oh jasses. Ik ben een fiere spiegel, die rechtop staat. Ik ben er een van drie, wij samen zijn het triptiek op het toiletmeubel in de slaapkamer van die vrouw die hier woont. Wanneer zij wil kan ze zichzelf in ons van drie kanten bekijken, front en links en rechts. Ik voel mij 'front', de beide andere kanten voelen zich behoorlijk onbekeken. Nou, jammer dan. Ze kocht ons indertijd in België.

'Indertijd' is inmiddels ruim 30 jaar geleden. Zeker, ze is zuinig op mij. Een geluk is, dat spiegels niet verslijten doordat er vaak in gekeken wordt. Wat deze vrouw betreft kan ik nog 50 jaar mee, want, eerlijk gezegd, ze mag van mij wat ijdeler zijn. Ha, ik hoor mijn neef in de badkamer nu even hatelijk lachen. Ik laat hem, want, wat zien betreft heb ik meer te vertellen dan: ze maakt haar ogen voor mij op.

'Ogen', zegt men 'zijn de spiegels van de ziel'. Wat een onzin! Wie lang genoeg kijkt ziet de ziel in de ogen van die ander. Je vraagt het mij, dus zal ik uit de school klappen. Zeker, namen zal ik niet noemen, ik ben wel open maar niet indiscreet.

Ik kwam hier te staan in een late wintermaand. Het jaar was 1987. De paar jaar ervoor zullen niet ter zake doen. Mijn zicht bood mij een bed van twijfelachtige breedte, met in de weekeinden een man erin, haar man. Ik zag een paar dat goede vrienden was, minder toch minnaars. Ik bekeek hen en dacht: dat zit wel goed daar. Ach, wat weet een spiegel nu van ziekte en pijn; ik kón het ook niet zien, want spoedig lag de vrouw alleen in dat bed. De man in de slaapkamer ernaast; daar geen spiegel.

Iedere ochtend werd ook ik ruw gewekt door de wekker; eentje van de HEMA die een hels kabaal maakte. In eén zwaai het dekbed weg, een snelle douche (hallo neef!), aankleden in altijd smaakvolle combinaties, en wég was ze. Tot wanneer het bedtijd was en ik kon zien hoe zwaar haar dag was geweest. Ik kon en kan niet vriendelijk voor haar zijn al had ik het vaak gewild.

Mag ik even een jaartje of twintig overslaan? Ja, natuurlijk gebeurden er dingen die ik zag. Ik zag haar veranderen van een stralende veertiger tot een zorgvolle vijftiger, hier en daar een lijntje in het nog steeds jonge gezicht, een paar kilo meer en dan weer minder. Toen zag ik op een dag de pijn. Ze kleedde zich in het zwart. Ze was weer alleen.

Spiegel zijn kan verrekte saai zijn, dat kan ik je wel vertellen! Natuurlijk had ik de vrouw steeds weer zien veranderen. Ik zag niet alleen haar vele slapeloze nachten; ze was erg afgevallen en hier en daar bespeurde ik plekjes als crêpepapier op dat lange lichaam. Ze maakte me soms zo in de war! Ik kán tenslotte rekenen en wist haar leeftijd, waarom dan toonde ik haar zo jong? Het waren haar ogen, denk ik nu.

Vaak had ik haar naakt gezien. Nu, op een dag zag een ander haar ook zo. Het spel in het bed bekeek ik met plezier. Hij was niet een mooie man, maar hij maakte haar blij, voor een paar keer. Ik zag nog één ander. Wat kan ik er verder over vertellen?

Spiegels zijn zonder genade. Ze tonen wat hen getoond wordt. Waarom dan wenste ik warmte te zien én te beleven? Oh, háár zag ik nog steeds, iedere dag, nog immer blond en nagenoeg ongelijnd. Trots haar kin omhoog, haar lange benen en kleine borsten.
Zonder genade is de spiegel, ja, maar niet zonder gevoel.

Op de dag dat ik mijzelf afvroeg: is haar winter begonnen? Zal ik haar zien wegkwijnen in de koude van de jaren, kreeg ik dat waarop ik zo lang gewacht had.

Vanuit de hoek van haar slaapkamer zag ik hen de deur binnenkomen, zij slechts een fractie kleiner dan hij. Ze liep op blote voeten, haar teennagels een diep rood, zoals de nagels aan haar vingers Ze hield zijn hand vast. Wat mooi zag ze eruit in haar blauwe katfan. Ze draagt er alleen een slipje onder, ik zag hoe ze het aantrok.

Niet meer piepjong, zoals zijzelf; zilveren haar naast goudblond. Mij zien ze niet, alleen elkaar. Kijk ik naar een film? De ogen die alleen elkaar zien, de schimmering van verlangen als een waas tussen hen. De tederheid, het langzame losmaken van een paar knoopjes, een broekriem. De kaftan in één beweging over haar hoofd getrokken. De liefkozingen, de woordenloze bewondering voor elkaar, hoor ik nu werkelijk muziek of denk ik dat alleen maar. Nog nooit eerder in dat bed gezien ... een samenkomen van geest en lichaam.

Had ik dichterbij gestaan, dan zou ik beslist beslagen zijn geweest.

© Copyright Irene O.

Ingezonden door

Irene O.

Geplaatst op

09-04-2016

Tags

Liefde Spiegel Tederheid