De kracht van mijn hand

Mijn hand, de linker, de hand met de directe verbinding naar het hart. De ringvinger ervan, waarvan de Romeinen meenden dat de ring van trouw aan dié vinger hoort geschoven te worden, die vinger: de poort naar het hart. Die godsdienst, die zegt dat de linker hand de onreine hand is, die was er toen nog niet.

Het is die linkerhand die energie geeft en opneemt; het is die hand die heelt, beschermt, aanmoedigt en waakt. De kracht ervan, opgeslagen in een brein, gevoed door water én door vuur.

Het is niet de hand die voelt - het is het brein; de nood van de ander aanvoelend; de behoefte beseffend van de steun die de ander op dat moment nodig heeft - gevraagd
of ongevraagd zal dat brein de energiestroom loslaten en zal deze haar weg vinden, via de hand.

Het is mijn hand, mijn brein, waarover ik spreek.

Ik, noch mijn brein, hebben erom gevraagd dit te kunnen doen; het geven van energie kóst energie; het helen maakt mij zwak, het waken maakt mij slapeloos; de rust die ik kan geven aan anderen maakt mij rusteloos. Het weten van de nood van anderen doet pijn. Het is een proces dat ik niet kan uitzetten, er is geen knop die ik kan omdraaien.

Ben ik er blij mee, met die hand en dat brein?

De ruimte tussen een 'ja' en een 'nee' is als elastiek; en daarbij: elk werkt ook onafhankelijk van elkaar. Het is de hand die geeft, maar het is het brein dat wéét.
Mijn brein weet dat ik weg moet blijven van lijden; ziekenhuizen zijn zwarte gaten voor mijn energie, het wordt er - zonder dat ik me ertegen kan beschermen - uit me gezogen.
Het brein weet, voorvoelt, dat het iemand beloven kan hem of haar bij te staan, en zendt die noodzaak naar mijn hand; mijn hand zoekt het vuur en tezamen - gedachte en vuur - maken mijn belofte waar. Dus, ja, soms ben ik blij ... gelukkig.
Wanneer echter mijn lichaam gaat lijden van de constante inname en uitgave van energie, en het helen ervan mij veel pijn bezorgt -- dan ben ik zeker niet blij.

Werkt het echt, of is het suggestie?

De scepticus zal me uitlachen; de mens die me kent en in me gelooft, of me lief heeft, zal erkennen dat ik kan helpen. Degenen die ik belangrijk vind of lief heb, die ik in mijn hart meedraag, zullen altijd weten - en zelfs voelen - dat mijn steun, mijn energie, er voor hen is, op het moment dat ze het 't meest nodig hebben.
Zoals in de laatste ademtocht van de stervende de lichaamsenergie vrijkomt; ook door mij afgegeven energie blijft - altijd - ergens. Niet alleen op de plek waar ik ben - ook op afstand, soms duizenden kilometers van mij zal het zijn weg vinden. Energie zal een weg vinden naar een nieuwe generatie, in een ander gedaante, in een ander land. Energie gaat niet verloren. Sta ervoor open en je zult het ontvangen.

© Copyright Irene O.