I Am Bulletproof

Flashback

"Andrew, we moeten met je praten." Ik nam plaats op de bank, tussen mijn ouders in, aangezien ze beiden aan een andere kant van de bank zaten met een groot gat tussenin.
"Je vader en ik hebben besloten om te scheiden"

En toen stortte mijn wereld in. Diezelfde avond nog reden mijn moeder en ik opweeg naar onze nieuwe levens in Michigan. Ik herinner mijn ouders nog zeggen dat mijn vader niet voor mij zou kunnen zorgen, dus dat ik deze avond alles hier zou moeten verlaten. Mijn vrienden, school, reputatie, gewoon alles. Alleen bij de gedachte erachter, liepen de tranen al over mijn wangen.

Einde Flashback

"Andrew, we zijn er." Ik zuchtte toen mijn moeder mijn echte voornaam noemde. Ze wist hoe erg ik het haatte. Daarom neem ik niet eens de moeite om haar te corrigeren dat ik Andy heet. Ik stapte de auto uit, en bekeek het lelijke huis in Michigan. Ik heb de pest aan alles op dit moment. Waarom? Omdat alles weg is. Alles wat ik had. Ik kon ook niet eens al mijn spullen meenemen die ik in San Diego had. Ik mis mijn piano en gitaar. Maar het meest van alles mis ik nog wel mijn microfoon en bandje waar ik normaal in zou zingen. Ik kreeg daar altijd complimenten over mijn 'diepe stem' en we kregen vaak aangeboden concerten.

Ik wil niet weer overnieuw beginnen. Ik vond het al erg toen we naar San Diego verhuisden, maar dat was te doen. Want mijn vader ging ook mee, en ik had al mijn spullen mee mogen nemen. Maar nu, nee geld is belangrijker, verkoop dan maar lekker mijn spullen weer. Niet dat heel veel op zal leveren, door alle stickers die op mijn gitaar en microfoon zitten.

Een vrouw komt onze kant uit gelopen, die blijkbaar uit het huis naast de onze komt.

"Hallo, en jij bent zeker Andrew? Leuk je te ontmoeten, ik ben Erin, en dit is mijn zoon Victor. Anne (mijn moeder), zou ik Victor hier even achter kunnen laten? Dan haal ik even de sleutels van het huis hoor." Mijn moeder knikt naar de vrouw die blijkbaar Erin heet. Ik krijg een blik van Victor. Naast me begint Anne weer tegen me te praten.

"Andrew, zo lang jij nog geen achttien bent, wat nog heel erg lag gaat duren, luister jij naar me en help je zo met uitladen." Ik haal mijn blik van Victor af, en draai me om naar mijn moeder.

"Mam, ik weet niet of je zelf nou wel doorhebt wat je zegt. Over twee en een halve maand ben ik achttien, en ik denk dat je nu wel weet dat je praat met je mond, en niet alleen binnen je hoofd. Oja, het is Andy, Andrew is achtergelaten in San Diego." Met die woorden pakte ik de sleutels uit Erin haar hand, die ondertussen terug was. En liep ik het huis binnen. Alles is veranderd, nu ik nog.

© Copyright Charell Boskamp

Ingezonden door

Charell Boskamp

Geplaatst op

06-12-2015

Tags

Michigan Scheiding Verdriet