De magische steen

Het begon allemaal zoveel jaren geleden. Er was eens een gezinnetje van 4 personen. Moeder, vader, dochter en zoon. Ze hadden het goed. Tot dat dit gebeurde. Het veranderde alles. Hun leven, hun band, hun liefde voor elkaar. Het was een verschrikkelijke tijd.
'Wave! Kom eens hier!'
'Ja mam, ik kom al.'
Wave slentert de woonkamer binnen.
'Wat is er nu weer?' vraagt hij zich voor de zoveelste keer af.
'Wil jij me even niet komen helpen in de keuken? Het gaat toch veel sneller met z'n tweetjes dan alleen?'
Nu ja, je zou je nu kunnen afvragen waarom de dochter er niet is. Wel eigenlijk is dat wel moeilijk te zeggen. Je zou het best vanal het niet vragen aan het gezinnetje.
'Ach! Waarom ik nu weer? Waarom ben ik niet gestorven en zij wel? Waarom?'
Mams hield het niet meer vol. Haar bloed kookte.
'Wave! Hoe durf je nu zo te spreken! Naar je kamer! NU!'
Nog geen minuut later sprongen er tranen in de ogen van mams. Wave ging naar zijn kamer. Daar bleef hij totdat er iemand klopte aan de deur.
'Binnen.'
Het was paps. Paps die elke dag gaat werken in de mijnen om inkomen te hebben. Paps die een mooie lange zwartgrijze baard heeft. Paps die ook zijn dochter mist. Zoals iedereen in het dorp.
'Dag mijn zoon. Hoe gaat het met je? Hier, ik heb iets voor je.'
Paps haalde een klein ingepakt doosje tevoorschijn. Elke dag heeft hij iets mee voor mij. Het was meestal iets dat ik kon dragen. Een nieuwe broek, een hemd, een trui, noem maar op. Maar deze keer was het anders. Het was iets kleins. Iets unieks. Iets zeldzaams. Ik deed het pakje open. Wat er in zat? Een doodgewone zwarte steen.
Ik keek paps aan en vroeg: 'Paps dit is een steen. Een doodgewone steen!'
Paps lachte me uit.
'Ach mijn lieve zoon. Dat dacht ik ook in het begin. Maar dat is niet zo. Hij is speciaal. Speciaal voor jou.'
Ik keek paps fronsend aan.
'Pap, doe nou niet zo kinderachtig. Ik weet heus wel dat je gewoon bij het terugkeren een steen uitkoos vanop de grond.'
Paps glimlachte.
'Wel mijn zoon. Ik heb het je verteld. Geloof me of niet, maar het is echt zo. Ik heb je gewaarschuwd.'
Paps ging de deur uit. Ik bleef alleen in mijn kamer met die grauwe steen. Ik bekeek hem eens goed en ineens kwam ik bij het idee om hem door het raam te gooien. Ik stond dus op, ging naar het raam, opende het en gooide de steen weg. De steen viel in de beek. Ik sloot het raam en ging zitten op mijn bed. Vijf voor acht. Tijd voor het avondeten. Mijn buik rammelde van de honger. Ik ging naar beneden.
'Wat eten we?'
'Worst met puree.'
Ik waste mijn handen aan onze oude geroeste wasbak. Ging juist zitten op mijn stoel of mams riep al: 'Wave, waar zijn je manieren gebleven?'
Ik keek mams fronsend aan.
'Je weet heus wel waarover ik het heb.'
Opeens had ik het door. Telkens maar weer ga ik gaan zitten op de zitplaats van mijn zus. Ik vind het zo stom dat ze daar nog aan denken. Als iemand dood is, dan is hij dood. Punt uit.
'Maar waarom moet dat nu telkens weer? Ze is toch dood? Of denk je misschien dat ze terug zal komen? Wel, weet je, als je dat denkt, dan denk ik dat jij gestoord ben!'
Mams werd woedend.
Voor ze me ging wegsnauwen, stond ik al op en zei: 'Ja oké, ik ga al naar mijn kamer.'
Ik ging naar mijn kamer zoals ik zei tegen mams. Ik ging liggen op mijn bed met mijn hoofd tussen de kussens. En dan opeens schoot er een verschrikkelijke pijn door heel mijn lichaam. Ik lag op iets hards. iets klein en hard. Ik stond op en draaide mijn laken om. Daar lag het. Het ding dat me pijn deed. Het was de steen die paps me gaf. Hij lag daar . Ik weet nog heel zeker dat ik hem weggesmeten heb. En dat hij viel in de beek. Plots dacht ik aan de woorden die paps zei. Had hij dan toch gelijk? Is die steen speciaal? Speciaal voor mij? Ik kreeg hoofdpijn van het denken. Er spookten zoveel vragen door mijn hoofd. Maar die zijn voor morgen.

© Copyright ClairedelaLune

Ingezonden door

ClairedelaLune

Geplaatst op

08-08-2015

Tags

Magie Spannend Steen