wraaklust

Woest keek ik achterom. Waarom bleef die gast altijd om mij heen hangen? Waarom kwam hij altijd op de verkeerde momenten? Juist als er eens iets goed gaat? Ik verwachtte dat zijn ogen lief & troostend stonden, dat stonden ze immers altijd. Maar nu was dat anders, ze stonden woedend en teleurgesteld. Ik voelde een steek in mijn hart, wat was er?
‘’wat moet jij nou weer hier? Mijn leven verpesten als er uiteindelijk eens iets goed gaat? Of nee wacht je komt me vast vertellen dat ik deze gast niet mag zoenen, want jij houd van mij. Geloof me dude, dat doe je echt niet anders had je wel beter nagedacht voor je schoot!’’, zei ik zo bitchie mogelijk.
Ik wou verder gaan met nog meer beschuldigingen naar zijn hoofd gooien, maar daar kreeg ik de kans niet voor. Hij liep naar Willem toe, en vertelde hem dat hij weg moest gaan. Willem was zo weg. Toen kwamen de woorden die me nog steeds pijn doen.
‘’weet je wat jouw probleem is? Jouw probleem is dat je een egoïstische trut bent. Jij denkt alleen maar aan jezelf. Toen ik je probeerde te redden van je eigen broer was je boos op me, je had het zelf wel gekund. De tweede keer had ik geen andere keus dan dat. Of wel? Had ik het gewoon moeten toestaan dat de broer van mijn meisje, van wie ik hield, haar zou verkrachten? Hoe kon ik nou weten dat opa daar was? Ik wist dat niet Noa!’’, boos kwamen zijn woorden eruit.
Zijn woorden deden pijn. Ik zou vechten voor alles.
‘’ik een trut? Kijk is naar jezelf man, je bent een MOORDENAAR! Dringt het tot je door? Een MOORDENAAR!’’
Zijn ogen stonden nu woest.
‘’weet je eigenlijk wel hoeveel ik van opa hield? Hij was ook mijn vriend ja, weet je wel niet hoeveel pijn ik heb gehad? Hoe vaak ik mezelf dood wou schieten. Het leven was toch niks meer waard! Mijn meisje haatte me, mijn beste vriend was dood, ik zat in de cel. En dat alles om je te redden! Ik was helemaal alleen, er was niemand die met mij mee vocht, naast mij stond of met me mee huilde. Ik was alleen. Je wou toch weten waarom ik er zo vaak ben? Omdat je me nodig hebt ik laat je niet alleen! Maar het maakt me niks meer uit, wat je me vanmiddag hebt aangedaan, je kan de pot op! Wij, ons is OVER! Je zoekt het maar lekker alleen uit. Zoen die gast zo vaak als je wil, i don’t care anymore!’’, schreeuwend gooide hij de woorden naar me hoofd.
De tranen rolden over mijn wangen. Hij had gelijk en dat wist ik wel, maar ik zou niet opgeven. Die stem in mijn hoofd zei dat hij helemaal kapot moest, dat zou gebeuren ook. Maar diep vanbinnen deed dit zo’n pijn. Mijn lijf schreeuwde het uit. Ik boog mijn hoofd. Er borrelde een herinnering in mij op. Het was 9 mei we waren een half jaar samen. We zouden samen uit eten gaan. Hij kwam me ophalen. Bij de deur zei hij: ‘’jij bent mijn mooie meisje, ik zal altijd van je houden. Wat er ook gebeurt, ik blijf voor je vecht tot ik niet meer kan. Ik geef je niet op liefje <3 wij zijn gemaakt voor elkaar! Ik hou van je!’’
De woorden werden besloten door een lange zoen.
De stekende pijn bleef steken in mijn hart. De tranen bleven stromen. Ik hief mijn hoofd op, ik moest dit doorzetten. Zijn zeeblauwe ogen stonden ook vol tranen. De ogen waar ik ooit zo van hield, die altijd vrolijk stonden, stonden nu bitter & teleurgesteld. Hij schonk me nog 1 magere look in zijn ogen. Daarna draaide hij zich om en liep weg. Ik wou wegrennen, maar hij draaide zich om en schraapte zijn keel.
‘’de week voor opa dood ging had ik een gesprek met hem over jou. Hij zei me dat ik ervoor je moest zijn altijd. Dat ik risico’s moest nemen zolang ik maar bleef. Zolang tot het niet meer lukte. Hou van haar, wees haar beste vriend. Droog haar tranen, hou haar vast. Dat is wat ze nodig heeft. Ik beloofde het hem. Hij omhelsde me en zei dat het goed zou komen wat er ook gebeurde ik moest daar op vertrouwen. Ik moest niet opgeven zolang ik kracht heb en ik heb het waar gemaakt! Omdat ik van hem hield en van jou hield!’’, snikkend kwamen zijn woorden eruit.
Hij liep weg, en zijn mooie postuur werd steeds kleiner, tot het niet meer zichtbaar was. Toen stortte ik me op de bank. Ik huilde een uur lang, schreeuwde tegen iedereen die er niet was. Wat moest ik doen? Hoe moest ik verder?

okee dit was een stukje uit mijn ''boek''
wat vinden jullie ervan?
X Elisa

© Copyright Elisa