Als een god in Frankrijk

Als een God in Frankrijk?

'Hoe kun je er nou überhaupt over nadenken man!', briest Sandra.
'Hoezo niet?', was John's laconieke antwoord.
Sandra slaat haar handen vertrwijfeld voor de ogen. 'Frankrijk', dacht ze, 'hij dacht er echt over om naar Frankrijk te gaan'. Niet om op vakantie te gaan, nee!. Daar zou ze nog wel overheen kunnen komen. Nee, John, haar man, de man die weet hoe een hekel ze heeft aan alles wat met Frankrijk te maken heeft (ja, zelfs de wijn en de camembert!), wil naar Frankrijk om daar te gaan wonen en werken.
'Maar Sebastiaan dan', probeert ze nog tegen beter weten in.
'San, er zijn daar ook scholen en voor je het weet heeft hij daar bergen vriendjes'. 'Ja, franse vriendjes', mokt ze nog na, maar ze wist dat ze verloren had.

Zes weken geleden was er nog niets aan de hand. Totdat een oud-collega van John op de proppen kwam met een bizar project.
'Echt een buitenkansje, maat!', had Dirk enthousiast geroepen.
'Waarom ga je zelf dan niet', snauwde Sandra.
'Ik heb de diploma's niet, lieverd en John........, wat zeur je nou eigenlijk, je kan leven als een god in Frankrijk?!'.
'God in Frankrijk!', snoof ze en stierde de kamer uit.

Een half jaar later is alles geregeld. Het huis is verkocht. Sebastiaan is opgezegd op zijn school en alle koffers en dozen staan gepakt en wel in de verhuiswagen. Het is begin mei, maar de regen slaat tegen de voorruit van de auto. Het past precies bij mijn stemming. John zit echter opgewekt te fluiten en Sebastiaan zingt uit volle borst, 'ik ga naar Frankrijk en ik komt nooit meer terug'.
Het is bijna niet mogelijk, maar ik wordt er nog somberder van.

Zeven uren later rijden we het dorpje, Sully sur Loire, in. Ondanks dat het prachtig weer is, kan ik alleen maar bedenken dat Sully wel erg veel op 'silly' lijkt. De toestand waarin wij ons bevinden. Ik negeer de gezellige drukte op het marktplein en de onverwachte gastvrijheid van de mensen. Want fransen zijn niet aardig, zo staat in mijn bevooroordeelde geheugen gegrift!. We worden naar een groot bordes geleid. 'Zal wel het gemeentehuis zijn', fluistert John. Ineens hoor en zie ik een fanfare aan komen lopen, compleet met marionettes. Er stelt zich een man voor als le maire de Sully en ik kan haast mijn lachen niet inhouden.
'Nous sommes......la piscine......bienvenue'. Had ik nou toch maar die franse les meegedaan met John, dan had ik nu niet zo schaapachtig hoeven kijken en wachten tot John het kan vertalen. 'Ze zijn vereerd dat we het zwembad voor ze willen bouwen en brengen ons nu naar ons huis', glundert hij.

Een kwartiertje later staan we tussen een paar prachtige bloesembomen en neemt de maire van Sully afscheid.
'Moeten we hier zelf nog een huis bouwen?!', vraag ik, verschrikt naar adem happend. 'Nee, kijk daar', en hij wijst tussen de bloeiende bomen naar een poort. Argwanend loop ik er naartoe en ineens zie ik een schitterende villa met veranda en lieftallige balkonnetjes.

'Ja', zeg ik zacht, 'we gaan leven als een god in Frankrijk'.

© Copyright lisa1970

Ingezonden door

lisa1970

Geplaatst op

10-03-2015

Over dit verhaal

Een familie die gaat emigreren naar Frankrijk

Tags

Emirgreren Frankrijk Villa Zwembad