In geuren en kleuren

En wederom neem ik mij voor geen druppel alcohol meer te nuttigen. Maar ik wil allereerst van die verdomde kater af, ik pak een blik Heineken uit de koelkast, controleer de houdbaarheidsdatum en plaats het zorgvuldig aan mijn lippen. Neem het terug, maak het lipje open en drink het leeg. Daarna gooi ik het schijnbaar achteloos in een vuilniszak. Jazeker, achteloos. Ik gooi namelijk alles in de vuilniszak. Zoals etensresten, lege blikken, lege flessen, tuinafval, slachtafval, kranten, volle blikken waarvan de houdbaarheidsdatum verstreken is, plastic borden, kleverige servetjes, rommel, reclamebladen, oude kleding, enzovoorts. U kunt het zo gek niet bedenken of ik gooi het, als ik de tijd daarvoor rijp acht, in de vuilniszak.

Na mijn doucherituelen, waar ik verder niet over zal uitweiden, gooi ik de vochtige krant, een Playboy en servetten in de vuilniszak. Zwaai voor het raam even naar het buurmeisje, droog me af en gebruik deodorant. Even later loop ik redelijk opgetogen naar een café. De klok van de Martinitoren geeft 11.30 aan, ik bestel een cappuccino en zetel aan een tafeltje bij het raam. Buiten buldert een bakbrommer voorbij, een kerel in een smerige leren jas vervoerd z’n wijf en hond. De verloedering van onze maatschappij ten voeten uit. Ik voel een ongekende kwaadheid opkomen en verleg vlot mijn aandacht naar de klok boven de bar. Het is 11.58, ik wacht exact 2 minuten en bestel aan de bar een droge witte wijn zonder ijs. Ik heb zo m’n principes.

Het is zonnig buiten, rokjesdag was eergisteren. Naast me verdwijnt een dame met 2 staartjes en een schattig jurkje naar het toilet. Ze beweegt overdadig met haar heupen, haar billen vertrekken echter steeds korte tijd later wat bij mij voor een pavloveffect zorgt: opwinding. Na betrekkelijk lange tijd komt ze weer teruglopen, ze ziet er verhit uit en heeft haar lippen gestift. Ook is haar bovenste knoopje van haar jurkje losgeraakt. Ik besluit haar er niet op attent te maken en bestel een nieuwe witte wijn om de plotselinge opwinding enigszins te reguleren. Dat lukt. Deels door de wijn en deels door de plotselinge penetrante geur dat vanuit het toilet langzaam maar zeker mijn kant op komt drijven. Dit doet me wederom beseffen dat niet het innerlijk of uiterlijk van een dame de meest belangrijke opwindingsfactor is maar de geur die bij haar hangt.

Vlot verplaats ik mijn aandacht naar een krant die, tegen elk principe in, slecht opgevouwen en met een ingevuld kruiswoordpuzzel op de rand van mijn tafeltje ligt. Mijn blik valt op een artikel waarin de vakbonden weer eens met een staking dreigen. Ik heb echt een gruwelijke hekel aan die simpele volksmennende vakbondsmannetjes die dwepen met hun barricaden en zeepkistjes. Regelmatig kokhalzend sla ik gade met welk een Ajax-arrogantie deze bondsdominees hun zegeningen tellen. Lekker makkelijk scoren hoor, het simpele volk exact vertelen wat ze willen horen. Onder het mom “eigen portemonnee eerst” wordt daarna ook nog eens te pas en onpas gestaakt. Als die zieltjes toch eens wisten wat dit met onze economie doet, en wat voor gevolgen dat dan weer kan hebben voor het bonnetje bij de Albert Hein. Zodat ze in principe dus alleen maar minder te besteden hebben en heel Nederland in die malaise moet delen.

Licht slingerend loop ik de weg terug naar huis. Sta stil, draai me om en leeg mijn blaas in de tank van een 45 kilometer wagentje. Ik swaffel kort maar krachtig een lantaarnpaal om de laatste druppels kwijt te raken en wandel opgelucht en opmerkelijk rustig, maar met een schrijnende lul, naar mijn laatste rustplaats voor vandaag.

Laat me maar even met rust.
Mav

© Copyright Mav

Ingezonden door

Mav

Geplaatst op

30-01-2013

Tags

Alcohol Knipoog Mav Swaffel