niets is wat het lijkt!

Niets is wat het lijkt! Dat vond ik ook altijd maar de betekenis daarvan besefte ik pas op 29 maart 2012.
In klas 3 zat ik. Een super gezellige klas, we waren super hecht. Twee mensen in onze klas waren toch wel het opvallendst. Roos & Bauke. Zij met z’n tweeen waren eigenlijk del leiders van onze klas. Van ons hechte team. Roos was een heel knap meisje. Lang blond haar en zeeblauwe ogen. Ze had een modellenpostuur. Iedereen meisje was daar jaloers op. niemand had het door maar ik wel dat mooie meisje droeg een geheim met zich mee. Maar wat voor geheim? En Bauke dan de knapste jongen uit onze klas. Sterk gespierd halflang bruin haar en ook blauwe ogen, wat schuilde er voor geheim in hem? Of leek het maar zo dat hij een geheim met zich meedroeg, was dat alleen maar mijn fantasie die met me op de loop ging? 29 maart kwam ik daar pas achter.

De dag begon al vreemd. Ik voelde dat er iets niet goed was. Roos was zo stil, en Bauke was zo boos. Wat was er toch aan de hand met hun twee? We begonnen met wiskunde. Roos zat naast mij. Ik had even haar geodriehoek nodig. Ik stootte haar aan. Ze draaide haar hoofd naar me toe. ik schrok me wezenloos. Haar altijd zo mooie gezichtje zag er nu niet uit. Onder haar ogen zaten vreselijke wallen. Ik zag dat ze had gehuild. Wat was er toch? Waarom voelde dit zo vreemd?
‘’mag ik even je geodriehoek Roos, heb ik eventjes nodig voor som 3a!’’
Ze knikte en draaide haar hoofd weer weg. Stilletjes zat ze in haar boek te staren haar lange haar voor haar gezicht. Ik kreeg een onrustig gevoel in mijn maag. Wat was er met de altijd vrolijke Roos?
Zou de rest van de klas het ook door hebben? Ik keek om me heen. Iedereen lachtte en praatte. Ze waren allemaal vrolijk. Wat bezielde deze mensen hadden ze dan niet door wat er hier aan de hand was? Er was iets met Roos! In mijn ooghoek zak ik Bauke opstaan. Hij liep naar de leraar toe, en zei wat tegen de leraar. De leraar kek hem meelevend aan en knikte. Met zijn schouders omlaag liep hij de klas uit. Wat was hier toch in vredesnaam aan den hand? En waarom leek alleen ik dat door te hebben?

Het laatste uur hadden we mentoruur. Het moment van de waarheid. Moment dat ik verlost zou worden uit deze akelige ongerustheid. Hij zou allemaal toch wel goedkomen? Mijn fantasie was gewoon met me op de loop gegaan dat was alles!
Roos stond al voor de klas. Haar ogen stonden vol tranen haar haar had ze voor haar gezicht laten vallen. Waar was dat zelfverzekere meisje gebleven? Dat meisje vol pit en power. Dat voor niks bang was. Die altijd lachtte en veel te goed was voor deze wereld?
Toen iedereen zat schraapte ze haar keel. Langzaam ging haar hoofd omhoog. Ze schraapte haar keel.
‘’ lieve klasgenootjes ik moet jullie wat vertellen. Het is iets ergs. Het is………’’
Verder kwam ze niet de tranen stroomde over haar wangen.
‘’sorry!’’, ze veegde haar tranen af en haalde diep adem.,’’ik vind dit heel moeilijk dus geef me alsjeblieft de tijd!’’
Na nog 3 keer ademhalen kwamen de gevreesde woorden eruit. Die vreselijke woorden!
‘’ik ben gister bij de dokter geweest en die heeft gezegd dat ik in een verg gevorderd stadium van kanker ben. Ze kunnen niks meer voor me doen, ik heb nog hooguit 5 maanden te leven.’’

De wereld begon te draaien. Dit kon niet waar zijn! Waarom? Het is dus echt waar! Niets is wat het lijkt! Toen was alles zwart.


X elisa

© Copyright Elisa

Ingezonden door

Elisa

Geplaatst op

18-10-2012

Over dit verhaal

heel kort verhaal

Tags

Geschokt