Zuurstok

Het is alweer twintig jaar geleden, dat mijn toenmalige vier jaar oude dochter besloot als een zuurstok door het leven te gaan. Strikjes, bloemetjes, kleurtjes en alles wat ik lelijk vond aan een kleutergarderobe, besloot ze van de ene op de andere dag mooi te vinden. Ik, ruimdenkend en me voor willen doen als een moderne en quasi nonchalante moeder vond het prima. Kleuters hebben ook recht op een mening, dacht ik, maar stiekem hoopte ik dat het iets tijdelijks zou zijn. Ik besloot wel in te grijpen op de ochtend dat ze met een gouden Assepoester jurk, aangeschaft voor de verkleedkist, de trap afkwam. Ook moderne, quasi nonchalante moeders hebben grenzen.
Als het mogelijk zou zijn je nu een blik te gunnen in mijn toenmalige kledingkast, zou je misschien begrijpen dat de zuurstok periode van mijn dochter eigenlijk best een kwestie voor me was. Mijn garderobe was voornamelijk zwart. Antraciet grijs kon ook nog wel maar dan hield het ver op. Spijkerbroek met slijtage, zwarte dr. Adams, je kent ze wel, van die lompe schoenen met gele stiksels en een tweedehands zwart leren motorjack. Soms, als ik mijn dochter naar school bracht, zag ik de doorsnee moeders, waar ik nooit van begreep dat ze s’morgens vroeg al zo’n frisse uitstraling konden hebben, me nakijken. Ik deed alsof het me niks kon schelen.
Om mijn dochters wanstaltige kledingsmaak te steunen besloot ik dat haar herfstgarderobe uitgebreid kon worden met een paar Oilily maillots. Ken je ze? Van die maillots met teveel printjes en teveel kleurtjes. De Oilily winkel was gevestigd in één van de duurdere winkelstraten van de stad. Financieel hadden we niets te klagen in die tijd dus de hoge prijs van dit decadente kledingmerk vond ik niet belangrijk. Ik verheugde me nu al op de reactie van mijn dochter als ze de maillots uit zou pakken. Dit zou spekkie voor haar bekkie zijn.
Terwijl ik de klink van de voordeur nog in mijn handen had en de iets te chique winkeljuffrouw op leeftijd vriendelijk begroette, zag ik in mijn ooghoek dat de tweede ook iets te chique winkeljuffrouw mij meteen in het vizier had.
‘Kan ik u helpen?’ vroeg de winkeljuffrouw op leeftijd terwijl ze met haar onsympathieke blik een bodyscan uitvoerde beginnende bij mijn voeten en eindigend bij mijn kruin.
Meestal kon ik, als ik mijn best deed, mensen laten geloven dat ik volledig achter mijn identiteit stond, maar op de een of andere manier stortte mijn moeizaam opgebouwde zelfvertrouwen als een kaartenhuis ineen. De winkeljuffrouw had het in een paar seconden voor elkaar gekregen met haar arrogante blik mij een gevoel te geven waardoor ik wel door de grond kon zakken.
‘Goedemiddag,’ zei ik verslagen. ‘Ik zoek twee maillots voor mijn dochtertje, maatje honderdenvier.’
De winkeljuffrouw draaide haar hoofd richting collega en gaf haar een voorzichtig lachje.
Met een net zo’n arrogante stem als blik vroeg ze me, ‘Weet u wel wat die kosten Mevrouw?’
Een week later, op de plaatselijke markt, kocht ik voor weinig geld vier maillots met een Oilily look, made in Turkey. Mijn dochter was blij. In de Oilily winkel in de dure winkelstraat ben ik nooit meer geweest.

© Copyright Verwijderde gebruiker