bite

dit is het hele verhaal bite en is dus erg lang maar het is echte de moeite waard wanneer je er eenmaal inzit wil je niet meer stoppen



Er is heel wat gebeurd in mijn leven, maar dit zijn de laatste paar weken van mijn leven. Het begon namelijk zo. Ik staarde mijn vriend aan, en hij staarde mij aan. Hij pakte mijn hand vast, zijn hand voelde ijskoud aan. Ik begon te rillen, en hij begon te grijnzen. Ik wist het niet meer, mijn beste vriend is een vampier? Ik begon in mezelf te smeken, alsjeblieft laat dit een droom zijn! Maar helaas het was echt. Wat is er? Vroeg Dave met een sadistische klank in zijn stem. Ik trok het witte ziekenhuisdeken over me heen, maar hij trok het weer weg. Ik begon bang te worden, hij kwam steeds dichter en dichterbij, totdat ik met mijn hoofd op het kussen lag, en hij bovenop me. Ik was zo bang, ik deed mijn ogen dicht en beet in mijn lip. Hij hield mijn handen vast zodat ik niet kon bewegen. En toen voelde ik het, het bloed liep langs mijn nek. Ik probeerde te schreeuwen van de pijn, maar dat lukte niet. Langzaam werd alles zwart, Dave liet mijn handen los en fluisterde: Goodnight sweetheart. Het enige wat ik daarna nog hoorde, waren zijn voetstappen, die uit mijn ziekenhuis kamer liepen. Kort daarna, hoorde ik allemaal dokters en zusters, rond om me heen. Zeggen dat ik een te hoge hartslag had.

Maar al snel viel ik weer weg. Toen ik weer wakker werd, stonden mijn beste vriendinnen, Jenny en Stacie naast mijn bed, maar ook Dave. Ik kreeg gelijk weer zenuwen in mijn buik, en werd weer bang. Maar liet dat niet merken, tenminste dat dacht ik. Jenny had het opgemerkt en vroeg wat er was. Toen hoorde ik Dave met weer een sadistische klank in zijn stem zeggen “ Ja wat is er Stephanie? Bang? “ Alsof hij ervan genoot dat ik bang was en pijn had. Jenny snauwde Dave af en zei “ doe niet zo sadistisch! “. Ik kon gelijk zien in Dave‘s ogen dat hij haar daarvoor ging laten boete. Na 2 dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen (voor weet niet meer wat ).
Was ik eindelijk weer thuis, Mijn ouders waren op een zaken trip, dus kwam Jenny bij mij tijdelijk in huis wonen. Maar ik denk dat ze daar al snel spijt van kreeg, want wat er toen gebeurde hadden we nooit verwacht.

Het begon met dat Dave en Steven (Dave‘s beste vriend) langskwamen. Ik wou het eerst totaal niet, maar omdat Jenny niet wist wat er gebeurd was, stemde ik toe. Het was best gezellig. Maar we hadden nooit ja moeten zeggen, toen ze ons vroegen of we mee gingen naar de loods. Want vanaf daar ging het compleet mis, tenminste voor Jenny en mij, niet voor Dave en steven die genoten er wel van. Om ongeveer 5 uur in de avond gingen we met zijn vieren naar de loods. Toen we er eenmaal waren zeiden Dave en Steven dat ze nog wat moesten regelen, en dat we ze aan het einde van de gang in èèn of andere operatie kamer wel tegen kwamen. Toen ging het al mis, ik wist dat ik toen nee had moeten zeggen en weg moest gaan. Maar natuurlijk deed ik dat niet omdat ik te dronken en te stom was. We gingen dus naar de operatie kamer, waar we vervolgens op de operatie tafels gingen liggen en deden alsof we lijken waren. Op dat moment kwamen Dave en Steven binnen en zeiden “ awh hoe lief ze liggen al klaar “.

Jenny en ik kwamen gelijk omhoog en keken elkaar raar aan. Jenny vroeg hoezo ze liggen al klaar, op dat moment wist ik dat ik weg moest. De zenuwen kwamen weer en ik begon weer bang te worden. Ik ging van de operatie tafel af en probeerde om weg te komen. Maar natuurlijk lieten Dave en Steven dat niet gebeuren. Ze gooide me weer terug op de operatie tafel. Terwijl Dave me vastpakte en probeerde om me neer te leggen. Begon ik te smeken en te schreeuwen voor hulp, Dave begon me te sussen en langzaam gaf ik de hoop op, en werd ik rustig. Dave bond me vast op de operatie tafel, terwijl hij me nog steeds suste. Langzaam begon ik te huilen, ik wou het niet maar door alle zenuwen en doordat ik zo bang was begon ik toch te huilen. Dave fluisterde in mijn oor “ssssst niet bang zijn het gaat niet erg pijn doen “ en pakte een mes. Intussen had Steven Jenny ook vastgebonden, alleen omdat Jenny zo in paniek was wou ze niet stil zijn. Ik zag hoe Dave een mes pakte en naar Jenny toe liep. Ik begon te smeken dat ze wel stil ging zijn en dat hij dat niet hoefde te doen. Dave draaide zich naar me om en grijnsde. Daarna draaide hij zich weer om, op dat moment hoorde ik een kei harde schreeuw.

Dave gooide het bebloede mes op een metalen plaat waar nog meer messen en andere dingen lagen. Ik zag hoe het bloed uit Jenny mond stroomde, ik dacht even dat hij haar tong eruit had gehaald. Maar hij had een diepe snee in haar mond gemaakt. Zodat elke keer als ze slikte of als ze praatte het verschrikkelijk veel pijn deed. Dus ze hield haar mond wel, het enige wat ze deed was nog wat na snikken. Intussen liep Dave weer naar mij toe. Het enige wat ik kon doen was met waterige ogen naar de scalpel kijken. Dave begon me weer te sussen, ik probeerde mijn handen los te maken, maar in plaats daarvan begonnen ze te bloeden. Ik hoorde Dave zeggen “ weet je wat laten we morgen maar beginnen met een scalpel. Ik weet wel wat leukers “. Hij pakte een niet pistool en knipte een stukje van mijn shirt open zodat mijn heup bloot lag. Vervolgens pakte hij het pistool en hield het tegen mijn huid aan. Ik begon smekend met mijn hoofd te schudden maar kon door het huilen niks zeggen. Dave grijnsde, en klikte het nietpistool in, niet èèn maar zes keer. Ondertussen kwam Steven naar me toe en zei “laten we het wat interessanter maken, als je huilt heb je een mes in je keel begrepen? “. En hij hield een scalpel tegen mijn keel aan. En vroeg begrepen? Ik knikte en keek Dave smekend aan. En weer schoot Dave 6 nietjes in me. Ik begon te snikken en probeerde mijn aankomende huilbui weg te stoppen. Dave legde het nietpistool weg, en Steven haalde het mes van mijn keel af. Ik zag dat Jenny in slaap gevallen was wat me erg verbaasde, Dave haalde het haar voor mijn ogen weg en zei “good girl “ op een gemene manier.

Dave en Steven liepen weg, deden de lichten uit (tenminste een paar kleine uv-lampjes bleven aan ). En lieten ons achter. Ik hoorde Steven nog zeggen “tot morgen girls “ en lachte. Ik weet niet wat er toen gebeurde blijkbaar ben ik in slaap gevallen. Wel weet ik dat toen ik wakker werd, mijn heup erg veel pijn deed. Jenny sliep nog steeds, dus besloot ik ondanks de pijn verder te slapen.

Dag 1:
Ik werd weer wakker met vreselijke pijn in mijn heup. En ik zag dat Jenny ook wakker werd. Het enige wat ze nog deed was wat na snikken. Ik zag in haar ogen dat ze wat wou zeggen maar het niet lukte, door de pijn. Op dat moment hoorde we een slot klikken. Mijn zenuwen schoten omhoog, ik begon in mezelf te smeken “ alsjeblieft laat het niet waar zijn “ maar het was waar. We hoorde de loodsdeuren open gaan, en we hoorden dat Dave en Steven wat aan het praten waren. Wat precies wisten we niet. We begonnen elkaar aan te kijken, en kregen beide vochtige ogen. Op dat moment wist ik zeker dat we er nooit meer levend van af kwamen. We hoorden dat het praten steeds luider werd. Ik begon zonder dat ik het door had in mijn lip te bijten, zelfs zo hard dat ik mijn lip open beet.

We hoorden het slot van de deur klikken. En op dat moment ging de deur open en kwamen Dave en Steven in de operatie kamer lopen. Ik hoorde Steven zeggen “ lekker geslapen? “ op een sadistische manier. Dave begon te grijnzen, en liep naar me toe. Hij haalde het bloed van mijn lip, en maakte mijn handen los. Gelijk kwam ik omhoog en probeerde weg te komen. Maar Dave hield me tegen en fluisterde “ als je ook maar het in je hoofd haalt om weg te lopen, dan zorg ik ervoor dat niemand je mee herkent. “ en legde me neer. Hij pakte een fles water en gebaarde dat ik mocht zitten. Hij gaf het water aan me en Steven deed hetzelfde bij Jenny. Ik dronk zoveel ik kon, en zodra ik gestopt was bond Dave me weer vast. Jenny probeerde wat te zeggen, maar dat lukte niet dus gebaarde ze dat ze naar de WC moest. Dave en Steven keken elkaar aan. En Steven knikte haar toe. Ik zag dat Steven, Jenny bij haar arm pakte en iets in haar oor fluisterde. Ik denk dat hij hetzelfde als wat Dave tegen mij had gezegd zei. In ieder geval zag ik dat Jenny bang was geworden. Hij liet haar arm los en liet haar gaan. Toen liep hij naar mij toe, ondertussen stond Dave ook naast me hoewel ik dat niet eens door had. Pas toen ik een vreselijke pijn in mijn heup voelde had ik het door. Dave begon met een mes de nietjes uit mijn heup te halen (terwijl mijn huid inmiddels begon te helen samen met de nietjes). Ik wou weer beginnen met huilen maar Steven had het scalpel weer tegen mijn keel aan gezet. Nadat Dave langzaam alle 12 de nietjes uit mijn heup had gehaald. Zei Steven dat hij naar Jenny toe ging omdat het wel erg lang duurde, en haalde het scalpel van mijn keel af. Na ongeveer 5 minuten waren Steven en Jenny terug, Jenny had de tranen in haar ogen en keek me smekend aan. Steven keek vervolgens naar Dave, en ik denk dat we allemaal wel wisten wat er was gebeurd. Jenny had geprobeerd weg te komen.

Maar Steven had haar weten te pakken. Dave en Steven bonden Jenny vast op de tafel, terwijl Steven haar voeten ook vastbond. pakte Dave een blauwe fles met helder water erin, tenminste het leek op helder water maar het was ammoniak. Steven pakte een doek en hield het voor Jenny’s mond, terwijl Dave de ammoniak over Jenny’s ogen heen goot. Voor 2 minuten lang heeft ze denk ik geschreeuwd van de pijn, ik zag hoe haar ogen langzaam wit werden. Steven gaf haar een spuit met wat geel spul erin. En ze werd rustiger.

Vervolgens liep Dave naar mij toe en gooide de fles leeg of mijn heup en bebloede handen. Ik schreeuwde net als Jenny van de pijn maar denk dat Jenny toen wel meer pijn had dan mij. Dave propte een doek in mijn mond zodat ik niet kon schreeuwen. En steven gaf me hetzelfde spul als wat hij Jenny had gegeven. En zei “tot vanavond” en begon te grijnzen. Dave deed de deur weer op slot en liet ons weer alleen achter. Ik zag dat Jenny sliep en begon zelf ook zwart voor mijn ogen te worden naar een paar minuten viel ik weg. Ik denk dat toen ik wakker werd het ongeveer 5 uur s’avonds was, helemaal zeker wist ik het niet. Toen ik wakker werd zag ik Dave en Steven tegen een bureau / kast aan staan met een fles drinken. Wat er in zat wist ik niet maar ik had wel een vermoeden. Toen Steven grijnsde naar mij zag ik pas dat niet alleen Dave een vampier was maar Steven ook. Weer kreeg dezelfde zenuwen en bangheid als in het ziekenhuis, toen Dave me gebeten had. Ik besefte me ineens dat het Jenny nog niet eens was opgevallen dat we met 2 vampier jongens zaten opgescheept die ons martelde. Dave vroeg weer op een sadistische manier (zoals hij al eerder in het ziekenhuis had gezegd.) “ wat is er Stephanie? Bang? Heb je pijn? “en hij keek me leedvermakend aan. Jenny werd langzamerhand ook wakker, voordat ze maar ook een geluid kon uit brengen. Legde Steven een scalpel tegen haar keel aan. Doordat ik me zorgen maakte om Jenny, had ik niet eens door dat Dave zijn fles drinken aan de kant had gezet. En naast mijn tafel stond pas toen hij zei “weet je we hebben nog niks gedaan met een scalpel “ merkte ik dat hij naast me stond. Hij keek me vragend maar ook zelfverzekerd van wat hij ging doen aan. Op dat moment hoorden we de loods deur open gaan, hoewel Jenny niet kon gillen begon ik wel te schreeuwen voor hulp. Maar daardoor had ik al snel een mes in mijn hand. Mijn hand begon heel erg te bloeden, zelfs een beetje te erg denk ik. Zelfs nu bloedt ie soms nog. Maar goed toen de loods deur dus open ging, dacht ik dat het iemand van de politie was. Maar het was stacie (mijn andere beste vriendin ). Ik wist gelijk dat het Stacie was want dat hoorde ik aan haar stem toen ze schreeuwde “hallo is daar iemand? “. Dave en Steven keken elkaar aan terwijl ik smekend en hoofdschuddend nee zei, Steven pakte een pistool en liep de kamer uit. Nog niet eens 1 minuut later hoorden we 2 schoten en een kei harde schreeuw.

Jenny begon in tranen uit te barsten terwijl het bij mij nog niet eens was door gedrongen. Ik smeekte en hoopte in mezelf dat hij mis had geschoten, maar wist diep van binnen dat het 2x raak was. Ik voelde even niks meer niet mijn hand die nog steeds erg bloedde, niet mijn heup en ook niet toen Dave het haar voor mijn ogen weg deed. Gewoon omdat het besef dat 1 van je beste vriendinnen dood is en je andere beste vriendin en jezelf ook dood gaan zo dichtbij was. En nu nog steeds is. Ik zag en hoorde erg dof dat Dave aan het bellen was. En dat hij daarna vertrok en de deur weer op slot deed. Tenminste dat dacht ik, ik heb het slot niet eens horen klikken. Ik snapte echt niet hoe Jenny telkens zo snel kon slapen alsof het niks uit maakte voor haar. Na 30 minuten in shock te zijn geweest en 10 minuten lang heb zitten te huilen en te smeken voor hulp. Ben ik uit eindelijk huilend in slaap gevallen, met volgens mij de scalpel nog in mijn hand.


Dag 2:
Toen ik weer wakker werd was het al dag 2 geworden. Ik begon me af te vragen waar neer ze ons liet gaan. Maar wist ergens diep van binnen dat, dat waarschijnlijk nooit zou gaan gebeuren. Ik voelde nog steeds de scalpel in mijn hand zitten. En begon wat met mijn handen te bewegen, alleen dat lukte niet. Pas na 2 minuten bewegen met mijn handen, kwam ik erachter dat ik heel erg had gebloed. Mijn handen en een deel van mijn hoofd zat vast in een grote plas bloed. Ik kon net een beetje over de rand van de tafel zien dat daar ook bloed zat. Ik probeerde Jenny zachtjes wakker te maken, maar ze sliep erg vast. Uiteindelijk werd ze wakker. En ook op dat moment ging de loods deur weer open. Ik dacht weer aan gisteren toen we Stacie hoorden.

Ik vroeg me nog steeds af of ze dood was of niet. De deur van de kamer ging open en Dave en Steven liepen naar binnen. Ik hoorde Jenny heel zachtjes en voorzichtig vragen of ze wat drinken en eten mocht. En eerlijk gezegd ik wou ook wel graag wat drinken en eten. Steven liep naar haar toe en zei “misschien als je hier ooit uit komt dat je kan drinken en eten, maar voorlopig niet”. Ik probeerde geen aandacht te trekken met mijn hand, maar ik probeerde hem wel wat uit het bloed te krijgen. Alleen door dat te doen bewoog ik niet alleen mijn hand maar ook het mes. Ik schreeuwde niet eens zo hard maar hard genoeg om te horen dat ik “AU” zei. Dave keek gelijk naar me, en liep naar me toe. Hij haalde langzaam het mes uit mijn hand en weer begon mijn hand te bloedden. Dave pakte een aansteker. En gelijk wist ik wat hij ging doen, Steven begon mijn armen vast te pakken terwijl ik schreeuwend en huilend smeekte “ plzz plzz NEE niet doen plzz, het doet niet eens pijn!”. Dat laatste loog ik want het deed heel veel pijn. Maar de wond dichtbranden deed vast nog meer pijn! Dave deed zijn aansteker aan, en kwam dichter bij. Ik voelde de hitte van de aansteker bij mijn hand, en een paar seconden later een extreem hevige pijn. Ik probeerde te schreeuwen maar door de hevige pijn raakte ik in een soort shock. Na een paar minuten deed Dave de aansteker uit. Nu was mijn gezicht niet alleen nat van het bloed maar ook van mijn tranen, en niet alleen was mijn gezicht nat van de tranen ook mijn haar werd nat. Ik probeerde mijn gedachte weg te stoppen. Ooit gehad dat je iets wou zeggen, maar het niet deed, en dat je er dan de rest van de dag mee opgescheept zit. Nou dat had ik dus, ik wou zeggen nou eigenlijk vragen of hij me plz niet kon vermoorden. En door de pijn en druk deed ik dat ook. En het leek alsof hij er op zat te wachten dat ik het vroeg. Alsof hij het al wist. Dave begon te grijnzen en keek Steven aan. Vervolgens begon ik ze beide vragend aan te kijken. En hoe langer ik wachtte op een antwoord, des te meer ik spijt had van de vraag. Uiteindelijk zei Dave “dus je wilt dat we je vermoorden?” op een toon alsof hij eigenlijk het antwoord al wist.

Ik begon met mijn hoofd te schudden, en zei ook al wou ik dat niet, op een bibberige toon “Nee, nee zo bedoelde ik het niet”. En begon met hoopvolle oogjes te kijken. Ik zag in Dave en Steven‘s ogen, pretlichtjes opkomen. Jenny verstoorde de minuut stilte, door te vragen waar Stacie was. De pretlichtjes in Dave en Steven‘s ogen verdwenen gelijk. Dave nam een slok van een flesje drinken, en Steven liep naar Jenny toe. “Hoezo wil je dat weten?” Vroeg Steven en pakte een scalpel. Weetje zei Dave “je weet en praat teveel, misschien moet je daar eens wat aan doen Steven”. Steven en Dave begonnen naar elkaar te grijnzen. En Steven deed Jenny’s mond weer open, ik wou er wat van zeggen maar was bang dat ze dan hetzelfde bij mij zouden doen. Jenny begon te smekend nee te zeggen ook al kon je dat amper horen. Steven hield haar kaak vast en sneed Jenny’s tong eruit. “Nu ben je en blind en mute” zei Steven, “Ja lekker rustig zo” antwoordde Dave. Het bloed liep uit Jenny’s mond en het bloedde volgens mij zelfs zo erg dat ze bijna stikte in haar eigen bloed. Dave maakte haar los en pakte een emmer, “spuug het bloed maar hierin” zei hij. Misschien een wilde gok, maar er kwam denk ik wel een halve liter bloed uit, want de helft van de emmer zat naar 1 minuut al helemaal vol. Ik zag dat Steven in haar oor iets fluisterde, helemaal zeker wist en weet ik het niet maar volgens mij zei hij “je zou toch niet nog es proberen te ontsnappen ofwel?” of zoiets. Dave zei dat ze nog wat dingen moesten regelen. Maar in ieder geval lieten ze Jenny los met een emmer in haar handen en mij vastgebonden achter. Ik probeerde te slapen maar het lukte eerlijk gezegd niet echt het enige wat ik deed was doezelen ik denk dat ik pas na 2 uur echt sliep. Toen ik weer wakker werd, zag ik weer Dave en Steven met een flesje drinken staan. Alleen had Dave bloedvlekken op zijn kleren. Ik probeerde wat te zeggen maar ik merkte dat mijn lippen vast zaten met lijm. Ik probeerde ze van elkaar af te krijgen maar dat lukte niet in tegen stelling begonnen mijn lippen te bloeden. Ik schreeuwde van de binnenkant, en probeerde mijn handen los te krijgen. Dave kwam naar me toe met een ander fles, een klein paars flesje. Hij zetten het naast me, op een metalen plaat neer. En knipte met een chirurgische schaar mijn shirt open, tot onder aan mij BH. Zodat mijn hele buik bloot lag, vervolgens pakte hij het paarse flesje, keek me leedvermakend aan en goot het over me heen. Ik probeerde zo hard ik kon te schreeuwen maar had de kracht er gewoon niet meer voor. Langzaam gaf ik al mijn hoop op, ik zag hoe mijn huidkleurige huid in een donkerrode kleur huid veranderde. Wat het was weet ik nog steeds niet ik denk zuur of zoiets. In ieder geval het deed super veel pijn.

Langzaam gaf ik mezelf toe, de gedachten die ik deze 5 dagen lang opgekropt heb in het ziekenhuis, thuis en in de loods kwamen allemaal vrij. Ik begon me af te vragen of iemand me miste en waaraan ik dit te danken had. Door de zoveelste tranen kwam de lijm wat los, langzaam kon ik mijn lippen van elkaar afhalen. Vragen wat ik wou vragen kon ik nog niet, daar was de pijn te hevig voor. Nadat ze hun flesje drinken op hadden kwam Steven naar me toe. En vroeg “Wat is er wil je wat vragen?”. Ik keek hem gemeen aan en vroeg met een schrale stem “Ja ik wil wat vragen”, Dave keek op en zei op een sadistische toon “En wat wil je dan vragen?”. Ik antwoordde met “waaraan heb ik dit te danken?”. Ik had al zo me vermoedens, maar ik wou bevestiging. Dave zei “waaraan denk je?” en ze keken me beide vragend aan. Ik begon zonder dat ik het door had op mijn lip te bijten die al open waren. En antwoordde “is het omdat ik het weet, weet dat jullie vampiers zijn? Is het om wat er in het ziekenhuis is gebeurd?” en ik keek Dave vragend aan. Dave knikte en gooide de andere helft van de paarse fles over me heen. Net toen ik het wou uit schreeuwen van de pijn. Drukte Steven een doek in mijn mond zodat ik niet kon schreeuwen. Jenny werd ondertussen ook weer wakker, en keek nogal geschrokken (ook al was ze blind ik herkend haar blik gewoon). Dave pakte een pistool en Steven draaide mijn hoofd richting Jenny. Dave liep richting Jenny en hield het pistool tegen haar hoofd aan. Ik deed mijn ogen dicht en kneep mijn handen samen. Ik hoorde Dave zeggen “Stephanie kijk eens”. Uit automatische reflectie deed ik mijn ogen open. En Dave trok de trigger van het pistool. Ik wou huilen maar ik kon niet, ik wou ademen maar dat lukte niet, ik wou dood zijn maar dat kon niet. Dave gooide het pistool neer en Jenny viel dood met haar hoofd neer. Steven liet mijn hoofd los, maar ondanks dat bleef ik naar Jenny kijken. Ik hoorde hoe Dave en Steven uit de deur liepen en hem op slot deden. En ik hoorde ook nog hoe ze de grote loods deuren dicht deden. Toen werd het zwart voor mijn ogen.

Dag 3:
Toen ik wakker werd, gingen net de loods deuren open. Ik keek opzij en zag Jenny liggen, ik herinnerde me gister weer. Maar mijn gedachtes werden al snel verstoord. Dave kwam de deur binnen lopen, voor het eerst wat steven niet mee. Dave maakte mijn handen los en tilde me voorzichtig op. Ik keek naar de plek waar mijn handen en hoofd lag, het enige wat ik zag was dik rood bloed. Ik keek naar mijn handen, terwijl ik voorzichtig op de grond stapte. Ik dacht er aan om weg te rennen en te schreeuwen voor hulp, maar wist dat ik nergens naar toe kon. Ik was kilometers verderop en in die tussentijd, hadden Dave en Steven me al lang gevonden. En was ik dood net als Jenny en Stacie. Dave pakte me vast en leed me naar de deur. Mijn voeten deden pijn, alsof ik op glas liep. Dave leed me naar een andere kamer met een bed en een douche. Ik zag dat Steven daar ook was, hij was aan het sms’en met iemand. Dave draaide de deur op slot en legde de sluitel op een nachtkastje. Twijfelend en wankelend liep ik verder de kamer in. Steven stopte met smsen. Dave knikte naar Steven, deed de deur van het slot, liep weg en deed de deur weer op slot. Ik draaide me weer om naar Steven. Steven zei “we hebben besloten om je te gaan laten douchen, omdat je onder het bloed zit”.

Ik keek naar de douche en liep er naar toe. Ik hoorde Steven zeggen terwijl ik de douche aandeed “als je wat nodig hebt roep je maar, schone kleren liggen op de wasbak.”. Ik deed mijn kleren voorzichtig uit en begon te douchen, langzaam werd de douche vloer helemaal rood. Ik heb een paar keer mijn haren moeten wassen voordat al het bloed eruit was. Toen ik de douche weer uit deed zei Steven “ik ben zo terug, waag het niet om weg te rennen!”. Dit is mijn kans dacht ik, ik heb nog nooit zo snel me afgedroogd en mijn kleren aan gedaan. Ik voelde aan de deur, hij was van het slot. Langzaam deed ik de deur open, en keek of er niemand was. Als ze me nou zagen was ik erbij, en had het douchen totaal geen zin gehad. Ik rende zo snel maar zachtjes als ik kon, naar de grote loods deuren. Voorzichtig deed ik de deuren open, mijn voeten deden nog steeds pijn, net als mijn heup en handen. Ik keek naar buiten, nu begonnen mijn ogen ook pijn te doen. Snel rende ik weg. Alleen had ik een fout gemaakt, Dave was ook ergens buiten, en ik had moeten weg rennen toen hij me ontdekt had in het bos. En die fout had ik nooit moeten maken. Ik rende dus naar buiten, ik weet niet voor hoelang ik heb gerend. Wel weet ik dat toen het donker begon te worden, ik pas bij een bos aankwam. Ik besloot om in het bos te overnachten, want ik dacht dat niemand me ooit daar zou vinden. Toen het ongeveer 8 uur was, tenminste dat dacht ik. Had ik een goed schuilplaats gevonden aan de rand van een open meertje. Ik begon weer na te denken, over wat er allemaal was gebeurt in deze 6 dagen. Alle beelden kwamen weer naar voren, en ik begon bang te worden, bang dat Dave en Steven me toch zouden vinden. En die nachtmerrie werd werkelijkheid. Want ik denk om een uur of half 11, hadden ze me gevonden. Het begon met een naar gevoel in mijn maag en wat felle lichten van zaklampen. Ik dacht dat ik gewoon aan het dromen was, totdat ik mijn ogen open deed, en zag dat Dave en Steven voor me stonden.

Met niet een al te blije blik op hun gezichten. Ik probeerde op te staan, maar doordat ik half sliep, lukte dat niet echt. Dave pakte me bij mijn arm en trok me naar zich toe en zei “en wat denkt mevrouw te doen in het bos?”. Ik begon wat te stotteren, en Steven gaf me een klap. Ik viel weer op de grond, dit keer lukte het me wel om op te staan. Dave en Steven pakte me weer vast, en namen me mee. Doordat ik nog steeds half sliep kon ik me amper verzetten, en her en der struikelde ik. Toen we weer in de loods waren, gaf Steven me weer een klap en zei “wat the hel was je aan het denken.”. Dave sleurde me mee naar de operatie kamer, en legde me weer op de tafel. Jenny was inmiddels weg, maar de gedachte dat ze dood op de tafel lag, was er nog steeds. Dave zei “ik weet wel iets, om er zeker van te zijn dat je niet nog es weg loopt.”, en hij keek me boos en gemeen aan. Vervolgens bond hij mijn handen weer vast, en pakte mijn rechterbeen vast. Met 1 beweging hoorde ik mijn been breken, gelijk was ik weer wakker, wakker van de pijn. En begon zo hard als ik kon te schreeuwen. Dave liet mijn been los. Ik begon naar mijn been te kijken, en zag er een wit stuk bot uit komen. Gelijk liet ik me weer neervallen. Steven kwam binnenlopen met een spuit in zijn hand, en stak de spuit in mijn arm. Ik begon me ineens te realiseren, dat Jenny niet uit haar zelf sliep. De pijn werd minder, maar het bloeden niet. Langzaam viel ik weer in slaap.







Dag 4:
Ik dacht even dat ik weer thuis was, in mijn eigen bed, lekker warm onder de dekens. Maar helaas ik was nog steeds in een kille loods, met een ijzeren tafel als bed. Nog steeds was Mijn been killing me van de pijn. Ik dacht even dat ik de loods deuren weer open hoorde gaan, maar dat was niet zo. Langzaam werd ik weer rustig en gingen de zenuwen wat weg. Ik dacht aan wat er was gebeurt en wat er ging gebeuren, tenminste de dingen die ik dacht dat er gingen gebeuren. Ik kreeg het langzamer hand koud en begon honger te krijgen. Toen gingen de loods deuren wel open, en niet veel later ging de deur van de kamer ook open. Dave en Steven kwamen weer binnen. Dave pakte voorzichtig mijn gebroken been vast, ondanks de voorzichtigheid, had ik moeite om me in te houden van het niet uitschreeuwen van de pijn. Maar Dave had het door en vroeg sadistische “wat is er? Doet het pijn?”. Ik merkte niet dat, omdat het zoveel pijn deed. Dat ik mijn handen naar beneden trok, waardoor die opnieuw begonnen te bloeden. In èèn keer hoorde ik een krak, en voelde ik voor even niks meer in mijn been. Opnieuw kon ik niet schreeuwen of zelfs ademenen. Mijn been lag nu plat op de tafel van plaats gebogen, en mijn bot stak er niet meer uit. Maar dat maakte de pijn er niet minder erg om, ik wist dat ik voorlopig niet kon lopen. En dat ik gedwongen was om te blijven, ik kreeg kleine twinkelsterretjes in mijn ogen, maar niet van geluk maar van verdriet en pijn. Dave begon me weer te sussen, terwijl steven onopgemerkt een hamer en een spijker pakte. Pas toen ik iets scherps in mijn hand voelde prikken had ik het door. Uit automatisme keek ik naar rechts, waar Jenny eerst lag. Maar die nu ergens anders dood lag. Snel keek ik weer voor me uit. Terwijl Dave een doek in mijn mond deed, en mijn handen vast hield. Voelde ik de spijker verder in mijn huid prikken. Steven telde “1....2.....3” ik deed mijn ogen net voor drie dicht. Op drie sloeg hij de spijker met èèn klap in mijn hand. Ik begon te schreeuwen van de pijn, ondanks de doek in mijn mond. De tafel shakete nog na, en ik zag een klein dun bloed straaltje je naast mijn lichaam lopen. Door de pijn viel ik buiten bewustzijn. Toen ik wakker werd was ik wazig voor mijn ogen. In de wazigheid zag ik iemand naast me liggen op de andere tafel, ze kwam me bekend voor.

Pas na een paar minuten toen de wazigheid weg was, zag ik wie het was. Het was Stacie, dezelfde Stacie waarvan ik dacht dat ze dood was. Maar de 2 schoten waren wel raak geweest, een schot in haar rechterbeen en 1 schot rechts onder in haar buik. Eerlijk gezegd wist ik eerst niet of ze sliep of dood was. Maar langzaam begon ze wakker te worden, ik was zo opgelucht. Opgelucht dat ze niet dood was, maar ook dat ik bevestiging had. Het was ongeveer 12 uur dacht ik tenminste. Het besef van tijd was ik inmiddels wel kwijt, net als het besef hoe eten en drinken proefde. Dave en Steven kwamen weer binnen. Ik keek ze vragend aan. Steven zei “ik denk dat je inmiddels wel hebt gemerkt dat Stacie niet dood is.”. Ik knikte, ik was blij maar ook kreeg ik weer het bange gevoel als in het ziekenhuis. Want uit de gevaren zone waren we absoluut niet. Ook kreeg ik langzaam weer het gevoel in mijn been terug, bij mijn handen daar in tegen wou ik dat ik daar geen gevoel in had. Telkens als ik mijn hand bewoog begon die weer te bloeden. Want de spijker zat er nog steeds in. Ik zag dat Dave weer de hamer pakte, en achter de tafel liep (Waar mijn handen vastgebonden waren.) Ik probeerde hem te volgen met mijn ogen, maar dat lukte op het laatst niet meer. Het enige wat ik kon hopen, was dat hij hem niet verder er in sloeg, of dat hij nog een spijker in mijn andere hand sloeg. In tegen deel haalde hij de spijker er uit. Maar natuurlijk niet zonder pijn. Volgens mij heb ik bijna een stuk van mijn tand afgebroken, doordat ik zo hard erop beet. Uit automatisme keek ik naar Stacie, terwijl ik wazig vanuit mijn ooghoek een grote bloed straal langs mijn lichaam zag lopen. Het viel me nu pas op dat net als Jenny, Stacie witte ogen had van blindheid en dat ze haar tong er ook uit hadden gehaald. Om zo te zorgen dat ze niks kon doen. Met andere woorden ik moest oppassen met wat ik zei en deed. Steven liep richting Stacie, terwijl Dave opnieuw zijn aansteker pakte. Ik zag dat Stacie in een verticale lijn een grote snijwond had op haar heup. Steven deed een doek in haar mond en zorgde dat ze stil bleef liggen.

Vervolgens brandde Dave de wond dicht. Na een paar seconden deed ik mijn ogen dicht, het liefst wou ik mijn oren ook dicht doen. Het moest er vast erg pijnlijk en bloederig uit gezien hebben. Nadat Dave de wond had dicht gebrand, pakte hij een naald. Hij legde zijn aansteker en de naald op een metalen plaat neer, en pakte een chirurgische schaar. Hij knipte haar T-shirt open tot 3 centimeters denk ik, onder haar BH. Vervolgens pakte hij de naald en de aansteker, en maakte de naald gloeiend heet. En begon iets in haar huid te branden. Ondanks dat stacie‘s tong eruit was, wist ze toch met een doek in haar mond te schreeuwen. Je kon haar geschreeuw, denk ik horen golven door de loods heen. Pas na 3 minuten kon je het (vanuit mijn zicht) een beetje lezen “KILL ME” stond er met grote letters geschreven. Dave en Steven draaiden zich om en liepen naar mij toe. Ik zou willen dat ik weg was gelopen die vorige avond. Ze deden precies hetzelfde bij mij. De pijn die ik toen voelde, toen Dave de heette naald in mijn huid zette, was niet te beschrijven. Ik zou zelf mijn aartsvijand dat niet eens toe wensen. Ik denk dat ook ondanks de doek, je mijn geschreeuw ook wel kon horen galmen door de loods. Ik denk zelfs dat door mijn eigen geschreeuw en de pijn, ik buiten bewustzijn raakte. S’avonds werd ik weer wakker, Steven en Dave waren weg. Hetzelfde als bij Stacie stond er bij mij ook “KILL ME” op mijn buik geschreven. Ik zag dat Stacie sliep. Niet zeker of het van een spuit kwam dat ze sliep, of dat ze uit moeheid sliep. Maar ze sliep wel. Na ongeveer 4 uur lang voor me uit zitten staren, viel ik uiteindelijk ook in slaap.





Dag 5:
Ik werd wakker met verschrikkelijke pijn, gelijk hoorde ik de loods deuren open gaan. Dave en Steven kwamen binnen, Dave maakte me los. Maar doordat mijn been nog steeds gebroken was, en doordat ik heb gezien wat er gebeurt als je weg liep, Bleef ik liggen. Dave tilde me op en gaf me een fles met water hetzelfde deed Steven met Stacie. In no time had ik al een halve liter op, Dave pakte de fles af en zette het op een kastje neer. Daarna pakte hij wat brood en gaf het aan me. Ik denk dat ik dat brood in ongeveer 5 seconden op had zo honger had ik. Ik had geen enkel probleem om het brood te eten, maar Stacie wel. Doordat haar tong weg was kon ze nauwelijks slikken en moest ze het ook met water telkens spoelen. Plus dat ik hoewel ze blind was net als bij Jenny, het gewoon in haar ogen kon zien dat het pijn deed. Dave bond onze armen weer vast aan de tafel en, Steven pakte weer een blauwe fles. Hij goot de ammoniak over onze buik heen. We schreeuwden het uit van de pijn. Ondertussen door mijn tranen heen, zag ik dat Dave aan het bellen was. Dave wijste naar de deur en liep samen met Steven weg. Ik hoorde Steven op de hal zeggen “we will be right back lady’s”. Na een tijdje kwam Dave alleen binnen lopen, met een grote bloed vlek op zijn shirt. Ik hoorde Steven op de gang nog bellen. Ondanks dat stacie‘s tong eruit was wist ze, iets te mompelen, namelijk “mijn buik doet pijn”. Je kon gelijk zien dat Dave niet in een goede mood was. Dave keek Stacie gemeen en sadistische aan en zei “heb je pijn?”. Hij pakte de naald en zijn aansteker en brandde onder kill me “PLEASE”. En zei op een sadistische toon “nu heb je pijn”. Steven kwam op dat moment binnen lopen en zag Stacie huilend op de tafel liggen van de pijn. Hij knikte naar Dave. Ik kon pretlichtjes in Dave‘s ogen zien komen. Hij keek naar Stacie die nog steeds aan het huilen was en daarna naar mij. Hij pakte èèn van de scalpels en liep naar me toe. Smekend schudde ik met mijn hoofd. Hij keek naar Steven, Steven pakte een theedoek en een emmer. En hield me stil. Ik begon smekend te schreeuwen “Wacht, Wacht”. Terwijl de scalpel al in mijn mond was. Dave stopte en vroeg (met de scalpel in mijn mond) op een sadistische manier “wat is er?”.

Ik vroeg “wie was dat? Met wie belden jullie?”. Dave en Steven keken elkaar aan en Steven zei “iemand” terwijl ze Stacie aankeken. Dave keek snel weer naar mij en ging verder, nog voor ik wat kon zeggen. Voelde ik weer een vreselijke pijn, ik stikte bijna in mijn eigen bloed. Dave en Steven maakte me los, en zonder me te bedenken pakte ik de emmer. Ik spuugde het bloed en mijn tong uit, geschokt van al het bloed en de pijn. Ik kon amper de pijn meer voelen doordat het zo erg was. Ik zou willen dat wat op stacie’s buik stond, dat ze dat ook bij mij hadden gedaan. Het enige wat ik voelde was bloed, bloed en een tintelig pijnlijk gevoel. Ik heb denk ik wel voor uren lang bloed zitten te uitspugen. Uiteindelijk ben ik weer gaan liggen, met de emmer naast de tafel. Er liep nog wat bloed uit mijn mond, maar het meeste was gestopt. Dave en Steven waren al weg, ik had het niet eens gemerkt. Stacie sliep tenminste dat dacht ik, ik kon het niet goed zien. Want ze lag vreemd gedraaid. Dave en Steven kwamen weer binnen lopen, met dezelfde spuit als de vorige keer. Ik zag dat Stacie niet sliep, want ze draaide zich met een ruk om. Dave en Steven gaven ons een spuit, ik probeerde bij te blijven. Maar na 2 minuten viel ik toch weg. En toch had ik het gevoel dat ik er nog bij was. Ik kon alles nog horen en zelf een beetje zien. Het enige wat ik nauwelijks kon was ademenen, ik had het gevoel dat iets op mijn borstkas drukte, en niet zo’n beetje ook. Ook kon ik me niet bewegen. De geluiden veranderde in schreeuwen en, werd steeds luider en luider totdat het in krijsen veranderde, mijn oren begonnen pijn te doen. Langzaam nam het weer geluid weer af. Ik hoorde niks meer en het druk gevoel op mijn borstkas verdween langzaam, ik kon het nog maar heel zacht voelen. Daarna kon ik ook niks meer zien. Ik kon nog steeds niet bewegen maar voelde dat ik steeds dieper en dieper in slaap zakte. Totdat alles compleet weg viel. Het voelde alsof ik door de tafel en door de grond zakte. Het voelde zelfs zo echt, dat ik met een shock weer wakker werd. Ik merkte dat mijn handen weer vastgebonden zaten, en weer aan’t bloeden waren. Duizelig en misselijk viel ik weer in slaap. Dave en Steven waren weer weg gegaan met de deur op slot.



Dag 6:
Toen ik wakker werd, was ik nog steeds misselijk en duizelig. Steven had zijn horloge laten liggen op de tafel, en ik kon zien dat het 5 uur in de ochtend was. Ik keek naar Stacie, Stacie was wakker en zat voor zich uit te staren. Ik begon ook voor me uit te staren. Mijn mond brandde en deed pijn, toen ik iets wou zeggen, herinnerde ik me weer dat ik dat niet meer kon. De deur van de kamer ging open. Stacie en ik schrokken beide op, want we hadden de grote loods deuren niet horen opengaan. Dave en Steven kwamen weer binnen lopen. Ik zag aan Stacie ‘s blik dat ze hetzelfde dacht als mij en die gedachte was “wanneer stopt deze hel.”. Steven liep naar ons toe en zei “Lets play a game” en keek ons beide sadistische aan. Dave antwoordde “ja wie de meeste dingen/opdrachten kan volhouden, mag gaan.”. Ik mocht dan wel mute zijn en Stacie mute en blind, maar horen konden we wel. Ik keek ze vragende aan maar knikte toch. Steven zei “goed let‘s the game begin”
Dave vroeg of we met onze vingers konden aangeven, hoe lang we onze adem konden inhouden. Stacie stak 2 vingers op. en ik stak 1 vinger op. Normaal was ik heel goed in mijn ademen in houden, maar door wat er allemaal gebeurt is, wist ik dat ik het niet lang kon volhouden. Dave en Steven maakte ons los, en hielpen ons om van de tafel af te komen. We liepen naar een andere kamer, het was een heel grote kamer. Met allemaal machinetjes, scalpels en noem maar op. Ook was er een heel grote wasbak. Wankelend van de pijn, liepen ik en Stacie samen met Dave en Steven naar de wasbak. Steven zei “diegene die het langst onderwater kan blijven heeft gewonnen.”, Stacie ging als eerste. Na 1 minuut en 30 sec kwam ze bijna stikkend uit het water. Dave duwde me naar de wasbak, mijn haar had ik in een staartje gedaan. Ik hield mijn adem in en Dave drukte me onder water. Na denk ik 1 minuut kreeg ik adem te kort, toch hield ik vol. Mijn longen begonnen zich te vullen met water. Ik voelde mezelf wegvallen, alle beelden kwamen naar voren. Net als wat mensen die bijna dood waren zeggen, dat je alles van af het begin af aan weer meemaakt, zoiets kreeg ik ook. Een paar seconden nadat dat gebeurde, gebaarde ik dat ik niet meer kon. Dave liet me los, stikkend en snakkend naar adem viel ik neer. Steven stopte de tijd en zei “3 minuten”, ik was erg blij maar ook helemaal buiten adem. Ik had denk ik ook 3 minuten nodig om bij te komen. Langzaam trok Dave meer weer op, nog steeds wankelend en snakkend naar adem begon ik op te staan. Dave trok me op een andere tafel, en zei “diegene die de meeste spijkers kan hebben heeft gewonnen.”, en keek me gemeen aan.

Dave pakte het spijkerpistool en laadde hem vol, vervolgens plaatste hij het spijkerpistool tegen mijn heup aan. Waar de nietjes ook zaten. Ik kneep mijn handen samen en deed mijn ogen dicht. Ik hoorde de trigger overgaan, na 6 spijkers gebaarde ik dat ik niet meer kon. Dave gaf het spijkerpistool aan Steven. Ik voelde mijn handen nat worden van het bloed, het kleine gootje naast me zat vol met bloed en stroomde over. Ik keek naar mijn heup en probeerde mijn huilbui te verstoppen. Ik kon de spijkers niet eens zien, omdat alles onder het bloed zat. Ondertussen hoorde ik 10 schoten, ik keek naar Stacie. Stacie kon haar huilbui niet inhouden, en barstte in huilen uit. Ook bij haar zag je de spijkers niet door al het bloed. Steven begon Stacie te sussen, terwijl hij zei “diegene die niet huilt, terwijl zijn been wordt gebroken wint.”. Dave keek me aan en zei “dat is niet zo moeilijk voor jou.”. Hij pakte mijn been, die half genezen was. Alleen al het oppakken van mijn been deed vreselijke pijn. Ik zette me schrap, maar voelde toch een huilbui sterk opkomen. Dave brak mijn been opnieuw, en krakte gelijk het bot weer terug in mijn been. Het boeide me niet of ik verloor of niet. Door de vreselijke pijn moest ik toch huilen. Dave spalkte mijn been, wat nog pijnlijker was. En begon me te troosten. Steven deed hetzelfde bij Stacie, de hele onderkant van de tafel begon rood te worden. Ook stacie hield haar huilbuien niet in. Ik zag door mijn tranen heen, dat Dave en Steven naar elkaar grijnsden. Dave zei weer “diegene die stopt met huilen, terwijl de spijkers eruit worden gehaald wint. Plus voor elke keer dat je huilt, heb je 1 vinger minder.”. Ik begon naar Stacie te kijken en daarna snel weer voor me uit. Ik begon op mijn lip te bijten, zodat ik niet in huilen kon uitbarsten. Dave pakte een spijker-verwijderraar, en zette het op èèn van de spijkers. Met een snelle beweging werd de spijker verwijderd. Na de vijfde spijker hield ik het niet meer, en begon zachtjes te huilen. Steven hield mijn hand plat op de tafel, en Dave pakte een kniptang. Hij propte een hamer met een doek eromheen in mijn mond, en zei “zodat je je eigen tanden niet kapot bijt.”, en zette de kniptang op mijn pink. Ik zette mijn tanden in het rubberen gedeelte van de hamer, en wachtte af op de vreselijke pijn. Steven telde 1...2...3... Ik kneep mijn ogen dicht, en Dave kneep de kniptang dicht. De goot liep weer vol met bloed, ik wou het uitschreeuwen van de pijn maar dat kon ik niet. Ik voelde het middelste tot het bovenste stuk van mijn pink niet meer. Dave hield er een ander doekje tegen aan, en pakte zijn aansteker weer. Ik begon te schudden met mijn hoofd. Hij deed de aansteker aan, en haalde het doekje weg. Hij brandde de wond dicht, zodat het stopte met bloedden. Vanuit mijn keel kon ik nog net een beetje schreeuwen, toen hij stopte deed mijn keel ook pijn. Nog na snikkend en uitgeput, voelde ik dat Dave de zesde spijker er ook uithaalde. Toen haalde hij de hamer met de doek weer uit mijn mond, en liep samen met Steven naar Stacie toe. Steven deed hetzelfde als wat Dave bij mij deed, maar Stacie kreeg 3 huilbuien van plaats 1. Ik durfde niet te kijken hoe Dave en Steven haar pinkie, wijsvinger en middelvinger, eraf knipte. Stacie had duidelijk meer kracht in haar keel en schreeuwde het uit. Pas toen het geschreeuw veranderde in snikken, durfde ik te kijken. Net als bij mij brandde Dave de wonden dicht. Het gootje stroomde helemaal vol, en liep zelfs een beetje over. Daarna verdween het net zo snel weer weg in het putje. Dave liep terug naar mij en maakte me los, Steven deed hetzelfde bij Stacie. Nog steeds wankelend, liep ik mee terug naar “onze” kamer.

Toen we weer in “onze” kamer waren bonden ze ons weer vast. Dave deed verband om mijn vinger, en Steven deed ook verband om Stacie‘s vingers. Steven zei nog “slaap lekker, tot morgen girls.”. Dave en Steven liepen weer weg, en deden de deur weer op slot. Ik probeerde te slapen maar doordat alles nog steeds bloedde, en teveel pijn deed lukte dat niet echt. Pas na een lange tijd kon ik toch mijn rust krijgen.








Dag 7
Nog half slapend werd ik wakker, Dave en Steven stonden tegen de kastjes geleund. Na een paar minuten werd Stacie ook wakker. Dave en Steven maakte ons weer los, en brachten ons naar de andere kamer. Gelijk toen ik de kamer binnen liep kreeg ik weer ademnood, en voelde ik een vreselijke pijn door mijn lichaam lopen. Ze bonden ons weer op de tafels. Net toen we op de tafels lagen, hoorden we een auto stoppen voor de loods. Dave en Steven pakte hun pistolen en laadde ze vol, ze verstopte de pistolen onder hun shirt in hun broek, en liepen weg. Het liefste wou ik schreeuwen voor hulp, alleen dat kon ik niet. We hoorde een man roepen “hallo is daar iemand?” en kort daarna hoorden we Dave zeggen “Ja wij.”.
De man waarvan ik dacht dat het vast een politieagent was, begon te vragen of de jongens ook 3 meisjes hadden gezien rond het gebied. Heel onschuldig hoorden we Steven zeggen “nee sorry niet gezien hoezo?” de man antwoordde “deze 3 meisjes zijn al 8 dagen lang vermist, om 5 uur op 3 januari.”. Ik zag een scalpel op het tafeltje naast me liggen, en probeerde het te pakken, zodat ik mezelf los kon maken. In plaats daarvan liet ik hem vallen, het geluid golfde door het gebouw. Ik hoorde door het geluid heen de man vragen “wat was dat? Wie is daar nog meer?”, Dave en Steven stammelden “e’m niks, vast de kat.”. De man antwoordde met “dat klinkt niet als een kat.”, en we hoorden dat de man begon te lopen. Kort daarna hoorden we een schot. Dave kwam de kamer alleen binnen, volgens mij dumpte Steven het lichaam van de man. Dave keek ons aan en vroeg geërgerd “wie?”, al snel zag hij de scalpel naast mijn tafel op de grond liggen. Hij liep naar me toe en pakte de scalpel op, hij maakte een grote snee in mijn zij. Steven kwam binnen en keek naar mijn zij, hij pakte naald en draad en liep naar me toe. Ondertussen gooide Dave er alcohol overheen, waardoor mijn wangen nat werden van de tranen. Wanhopig keek ik Steven aan, Dave hield me vast zodat ik niet kon bewegen, terwijl Steven de draad door de naald deed. Ik begon aan de binnen kant van mijn wang te bijten, en draaide mijn hoofd richting Stacie. Ik wachtte op de pijn die zou komen en na een paar tellen, voelde ik die pijn. Het klein gleufje naast me vulde zich met bloed, mijn nek en gezicht werden nat van de tranen, en mijn haar werd nat van het bloed in het gleufje. Dave liet me los, en Steven knipte de draad af, en gooide de naald op het tafeltje. Dave zei “oké we hadden even een korte onderbreking, maar let‘s play the game again.”. Dave en Steven maakte ons los, en zette ons op de grond. Gelijk toen mijn voeten de grond aanraakte, ging er een steek van pijn door mijn voeten heen. Heel even dreigde ik neer te vallen, maar Dave had me net op tijd vast. Beide jongens hadden een tazer in hun hand, en Steven zei “diegene die het langst kan staan wint.”. Dave zette hem op mijn heup, en met 1 klik voelde ik een stroomschok door mijn lichaam heen gaan. Daarna zette ook Steven de tazer op Stacie‘s heup, haar handen verkrampte helemaal toen ze een schok kreeg. En zo ging het om en om, na de vierde schok dreigde ik weer neer te vallen, maar bleef nog net staan. Stacie klapte in bij 6 en ik bij 5. Ik voelde een dun klein bloed straaltje langs mijn buik, zij en heup. Toen ik mijn shirt omhoog deed, zag ik dat de plekken rood / paars waren, en een klein sneetje in het midden van de wond. Alleen al bij de kleinste aanraking kromp ik ineen. Dave en Steven bonden ons op een tandarts stoel vast, met èèn arm bloot. Steven pakte een emmer met ijs en een pakje zout, terwijl Dave zei “wie het langst vol houdt wint.”. Vervolgens deed Steven zout op onze armen, en pakte Dave 4 ijsklontjes, en drukte die in zout. Eerst deed het niet zo erg pijn maar na 15 seconden begon het te prikken en na 20 seconden begon het verschrikkelijk te bijten. Na denk ik 1 minuut lang vol te hebben gehouden, seinde ik dat ik wou stoppen. Stacie was al veel eerder gestopt en had rode plekken op haar arm. Toen ze het ijs van mijn arm haalde, had ik grote blaren op mijn arm gekregen. Dave gooide wat lauw water over onze armen heen, en bond ons weer vast op de operatie tafel. Hij pakte een scalpel, en zei “wie langst kan volhouden wint.”. Ik voelde hoe de scalpel in mijn huid prikte, en zag hoe mijn huid langzaam rood werd. Steven deed hetzelfde bij Stacie, ik zag aan Stacie‘s gezicht dat ze elk moment kon wegvallen. Nadat mijn hele armen, en benen onder het bloed zaten, en dat was hetzelfde geval als bij Stacie, liepen de jongens weg. Langzaam dwaalde ik weg in mijn gedachten, terwijl Stacie was weggevallen. Alle beelden, en alle pijn kwamen terug. Ik probeerde wat rust te krijgen, alleen dat lukte niet echt. Na een paar uur sliep ik, ik sliep niet erg vast, want ik voelde dat ik weggedragen werd naar een andere kamer. Ik voelde dat er langzaam een deken over me heen gedaan werd, en dacht even weer dat ik thuis was, of dat iemand me gevonden had. Hoewel ik een warme deken om me heen had, had ik alleen maar nachtmerrie‘s. Niet alleen nachtmerrie‘s over wat er gebeurt was, maar ook nachtmerrie‘s over wat er kon gaan komen. Èèn nachtmerrie herinner ik me nog heel goed. Ik stond onder de douch, met mijn kleren aan. Uit zich zelf ging de douche aan, en stond op kokend heet. Mijn huid verbrandde maar, ik kon niks doen. Na dat kwam er allemaal dik stroperig bloed uit. Ik stikte, en viel dood neer op de grond. Deze nachtmerrie heb ik bijna elke avond gehad, vanaf toen Dave me gebeten had. Na denk ik uren lang onrustig te hebben geslapen, kon ik eindelijk mijn draai een beetje vinden.




Dag 8:
Ik werd wakker op een ijskoude grond, gedesoriënteerd stond ik op. Veel verder kwam ik niet, want mijn enkel zat vast met handboeien. Ik plofte weer neer op de koude grond, ik zag hier en daar grote bloedvlekken. Ook zag ik een grote lange tafel staan, met allemaal messen, tasers, hamer en niet/spijker pistolen. Wat me niet opgevallen was, was dat Stacie aan de andere kant lag. Ik zag een soorten met knikker, bij de hoek van de muur liggen, en probeerde hem te pakken. Toen ik hem eenmaal had, rolde ik de knikker tegen Stacie aan. Langzaam werd ook Stacie wakker. Dave en Steven kwamen in de kamer, en maakte ons los. Daarna lieten ze ons weer vallen op de grond. Steven begon te praten en zei “Luister, diegene die de ander dood maakt. Is vrij om te gaan, de deur wordt pas geopend, totdat er èèn iemand dood is.”. Ik begon Stacie aan te kijken, en kroop weg in een hoekje. Ik wist niet hoe Stacie überhaupt zo kunnen gaan lopen, want ze was immers blind. Wel wist ik dat ondanks onze vriendschap, we beide heel graag weg wouden. Dave begon me sadistisch aan te kijken, en liep daarna samen met steven weg, en deed de deur op slot. Tot de middag hebben we daar gewoon gezeten, totdat Stacie ineens op stond. Wankelend liep ze naar de tafel toe, en pakte ze een scalpel. Ondanks haar blindheid wist ze waar ik was, ik begon steeds meer verder in een hoekje te kruipen. Ik zag hoe ze dichter en dichterbij kwam, langzaam liep ik heel zachtjes om haar heen. Alleen stootte ik me tegen de operatie tafel aan, en viel weer op de grond. Net toen ik wou op staan, voelde ik een snelle scherpe pijn, en bloed langs mijn wang stromen. Nog steeds gedesoriënteerd, stond ik weer op. Achteruit lopend pakte ik ook een scalpel, alleen sneed ik me zelf ook in mijn vinger. Ik hield de scalpel voor me, maar was eigenlijk niet van plan om te gaan steken. Stacie kwam weer naar me toe, met haar hand achter haar rug (wat ik later pas doorhad). Ze duwde me tegen de muur aan, en hield het scalpel tegen mijn keel aan. Net voordat ze mijn keel wou doorsnijden, sneed ik haar pols door. Ik hoorde een korte zachte gil, ze liet haar scalpel op de grond vallen. Ik opende mijn hand, en zag dat hij helemaal rood was geworden, van Stacie‘s bloed. Ik liet het mes uit mijn handen rollen, en zag toen het te grond raakte, allemaal kleine bloedspetters. Ik keek weer naar Stacie, die weer in haar hoekje was gekropen, met haar hand om haar pols heen. Het bloed liep nog steeds door haar vingers heen, ik zag dat de tranen in haar ogen stonden. In het bloed op de vloer, schreef ze met haar vinger, “sorry”. Daarna legde ze haar hoofd tegen de muur, en probeerde te slapen. Heel even dacht ik “dit is mijn kans”, maar gaf me toch toe, en probeerde ook wat te slapen. Toen ik wakker werd, stond Stacie voor me. Ik keek recht in de loop van haar pistool, ze trok de trigger naar achteren, klaar om te schieten. Net voordat ze schoot, kon ik wegduiken. Ik was naar de tafel met de spullen toe gekropen, en pakte de hamer. Ik stond voorzichtig op, en sloeg Stacie met de hamer op haar hoofd. Ze viel op de grond, gelijk voelde ik of ze nog een pols had. Gelukkig had ze die nog. Net toen ik haar weer tegen de muur aan had gelegd, werd ze weer een klein beetje wakker (Want zo hard sloeg ik niet eens) . Ik twijfelde heel even, mijn hand zat vlak boven de spijkers, en ik had de hamer nog in mijn hand. Bijtend op mijn lip keek ik naar Stacie, en pakte vier spijkers. Langzaam en twijfelend liep ik weer naar haar toe. Ik zette haar hand plat op de grond, de spijkers legde ik zachtjes naast haar hand. Ik pakte een spijker, en zette hem in het midden van haar hand. Ik deed de hamer omhoog, en mijn ogen half dicht. Met èèn zwaai, sloeg ik de spijker in haar linkerhand. Haar hand begon te trillen, en ze begon te snikken. Met haar lippen zei ze “please”, en schudde haar hoofd. Ik pakte weer een spijker, en zette haar rechterhand, ook plat op de grond. Weer deed ik hetzelfde, dit keer schreeuwde ze het uit van de pijn. Ik zag hoe de grond onder ons, rood begon te worden. Haar huid was nu helemaal rood geworden, het enige wat je nog kon zien waren de spijkers. Weer begon ik te twijfelen, na een diepe zucht, zette ik haar voeten ook plat op de grond neer. Met twee snelle slagen op elke voet, en een huilende en krijsende Stacie, zaten haar voeten ook vast gespijkerd. Ook haar voeten kon je niet meer zien door al het bloed. Het geluid nam snel af, want haar keel begon schor te worden. Ik keek met grote ogen naar mijn handen, die onder het bloed zaten. Langzaam liep ik wankelend naar achter, met tranen over mijn gezicht. Ik liet de hamer vallen op de grond, de bloedspetters spatte op de grond. Ik plofte neer in mijn hoek, en bleef maar kijken hoe het bloed zich verspreidde. Na een tijdje viel Stacie weg, en kort daarna ik ook.





Dag 9:

Ik werd wakker van Stacie, die het uitschreeuwde van de pijn. Dave en Steven stonden in de kamer. Steven haalde de spijkers uit Stacie‘s handen en voeten. Dave gaf me wat water, en een stukje brood, en zei “goed bezig Stephanie”. Met een schuldgevoel, keek ik hoe Stacie het uit krees van de pijn. Ik had nog steeds moeite met drinken en eten, maar het ging wel beter dan de vorige keer. Dave aaide me als het ware over mijn hoofd, terwijl ik langzaam mijn laatste beetje water op dronk. Bij de laatste slok, proefde ik bloed. Ik dacht dat het niet veel voorstelde, maar ik moest telkens slikken, om het bloed weg te krijgen. Dave had het door, en pakte een emmer. Terwijl ik het bloed uitspuugde in de emmer, pakte Dave weer zijn aansteker. Gelijk toen ik de aansteker zag, schoot mijn hart in mijn keel. Dave verhitte een mes, en liep naar me toe. Inmiddels waren de spijkers uit Stacie handen en voeten, en kwam Steven ook naar me toe. Steven hield me vast, terwijl Dave zei “kom op doe je mond eens open.”. Uiteindelijk gaf ik toe, en deed ik mijn mond open. Dave drukte het verhitte mesje tegen mijn “tong” aan. Mijn ogen liepen vol van de tranen, en doordat mijn keel erg schor was, kwam daar ook niet veel geluid uit. Het bloeden was wel gestopt, maar de pijn was nog verre weg van gestopt. Steven liet me los, en snel kroop ik weer in mijn hoekje. Dave gooide het bebloede mesje in de gootsteen, en aaide me over me hoofd. Daarna liepen ze weer weg, en deden de deur op slot. Na een tijdje in mezelf te hebben denken, keek ik voorzichtig naar Stacie, die wat in het bloed aan het tekenen was. Ook al wou ik het niet, begon ik excuses te verzinnen, om Stacie te vermoorden. Ik wou en wil niet meer hier zijn, ik wil naar huis! De tranen liepen me al in de ogen, als ik alleen al dacht, aan hoe het zal zijn als ik hier weg was. Ik bedacht me wat er gebeurd zou zijn, als ik nee had gezegd, toen ze vroegen of we mee gingen naar de loods. Ik wist dat Dave een vampier was, en ik wist dat, dat nooit goed zou aflopen. Ik keek weer naar het hoekje waar Stacie lag, alleen lag ze daar niet meer. Snel stond ik op, en keek om me heen. Net toen ik me omdraaide, voelde ik dat mijn shirt nat werd van bloed, Stacie haalde het scalpel uit mijn zij. Het bloed bleef maar stromen, en ik dreigde bewusteloos te vallen op de grond. Wankelend liep ik naar achteren, naar de tafel. Ik pakte de hamer stevig vast, en hield hem achter me. Toen stacie dichterbij kwam, deed ik iets wat ik nooit wou doen. Ik sloeg met een enorme klap, haar recht op haar hoofd. Ze spuugde wat bloed uit, en haar adem stokte. Ik sloeg nog een keer keihard op haar hoofd, de bloedspetters spatte weg, en ik zat onder het bloed. Het laatste wat ze deed was bloed uitspugen. Ik deed haar ogen dicht, en liet de hamer uit mijn handen vallen. Met een hard kabaal viel de hamer op de grond. Gedesoriënteerd liet ik me naast haar, op de grond vallen. Mijn kleren werden nat van het bloed op de grond. Van het ene naar het andere, kreeg ik een enorme huilbui. Voor urenlang heb ik zitten te huilen, en geprobeerd haar wakker te maken, terwijl ik wist dat het te laat was. Ik begon huilend in een hoekje weg te kruipen, en ben huilend in slaap gevallen. Toen ik wakker werd, zat ik onder het bloed en de tranen. Ik keek naar de hoek waar Stacie altijd sliep, en begon weer te huilen. Ik probeerde op te staan, maar glibberde weg door al het bloed. Heel langzaam en voorzichtig, kroop ik naar Stacie toe. Haar zo dood zien liggen, deed me weer aan Jenny denken. Waarvan ik geen idee had, waar ze was. Ik begon hardop tegen mezelf te zeggen, “nu ik nog”. En dit allemaal, omdat niemand mocht weten dat er vampiers bestonden. Ik keek naar een scalpel op de grond, en begon in mezelf te denken “wat als ik diep en snel genoeg snij, misschien wordt ik dan wel de derde”. Ik pakte de scalpel op, en hield het tegen mijn pols aan. Net toen ik de scalpel recht in mijn hand wou steken, begon ik te trillen en verkromp mijn hand. Ik liet de scalpel vallen, en voelde kleine bloedspetters in mijn gezicht. De scalpel had een diepe snee achtergelaten in mijn pols, maar niet diep genoeg om dood te gaan. Omdat de wond heel erg pijn begon te doen, scheurde ik een reepje stof van mijn T-shirt af, en bond het niet al te strak net onder mijn pols. Uit mijn ooghoek zag ik een camera hangen. Ik durf te wedden, dat Dave en Steven de hele tijd zaten te genieten van onze pijn, wat nu mijn pijn is geworden. Na een hele tijd vooruit te hebben zitten staren, verzamelde ik mijn moed opnieuw. Ik pakte de scalpel weer op, en hield hem stevig vast in mijn hand. Ik liep glibberend naar de camera toe, en hield de scalpel tegen mijn keel aan. Ik voelde hoe een traan, langs mijn wangen liep. Net toen ik op het punt stond mij keel door te snijden, vloog de deur van de kamer open. Net toen ik me wou omdraaien, pakte Dave me vast en zei “kom op, geef de scalpel maar aan mij. Ik weet dat je dit niet wil doen.”. Ik drukte de scalpel verder tegen mijn keel aan, en hoorde een druppel bloed vallen op de grond. Ik haalde de scalpel van mijn keel af, en zag dat hij helemaal rood was geworden van het bloed. Dave pakte het mes van me af. Huilend liet ik me op de grond vallen, Dave sloot me in zijn armen, en suste me. Daarna kwam Steven binnen, en deed een warme deken om me heen. Hij gaf een kort knikje naar Dave, en tilde me op. Hij bracht me weer naar “mijn oude kamer”, en legde me voor de zoveelste keer, op de operatietafel. Steven begon me ook te sussen, en zei “sssst alles komt goed, niet bang zijn step”, en begon sadistisch te grijnzen. Dave kwam binnen, en bond me vast. Hij legde de deken over me heen, en aaide me weer over mijn hoofd. Ik keek naar een kastje, terwijl de lichten om mij heen uitgingen. Uit mijn ooghoek zag ik, dat Dave en Steven de kamer weer verlieten.





Dag 10:

Voor het eerst toen ik wakker werd, hoorde ik regen. Ik hoorde de regen, zachtjes tikken op het metalen dak. Alsof ik thuis was, wikkelde ik me zover ik kon in de deken. De hoop had ik toch opgegeven, dus maakte ik het beste ervan. Erg zachtjes maar wel hoorbaar, hoorde ik de loods deuren opengaan. Dave en Steven kwamen kleddernat binnen. Terwijl Steven zijn haar droogde, met een handdoek. Kwam Dave naar me toe, en maakte me los. Levenloos zat ik voor me uit te staren. Voor het eerst, keek ik weer naar mijn been. Op de plek waar hij gebroken was, zat nu een amper zichtbare knobbel. Erg pijn deed hij niet meer, maar hij was nog wel erg gevoelig, als ik erop liep. Steven tilde me van de operatie tafel af, en trok me aan mijn arm mee, naar de kamer met de douche en bad. Dave kwam achter ons aangelopen, met een fles ammoniak. Wanhopig keek ik recht in Dave‘s ogen, maar wende mijn blik al snel weer af. Steven duwde me op de grond, en liep naar het bad toe. Dave zette de fles ammoniak neer, en tilde me op. Pas toen ik dichterbij kwam, zag ik waar het bad mee was gevuld. Mijn ergste nachtmerrie werd werkelijkheid. Ik probeerde weg te komen, maar Dave en Steven pakte me vast, en drukte me kopje onder. Door het dikke bloed kon ik amper ademen, toen ze me omhoog trokken. Snakkend naar adem, ging ik voor de tweede keer kopje onder. Tegenstribbelend probeerde ik omhoog te komen, maar doordat ze sterker waren bleef ik maar onder “water”. Na dertig seconden, trokken ze me weer omhoog, gelijk spuugde ik al het bloed uit. Ik kon niks zien, ik kon niet ademen, en het enige wat ik proefde was bloed. Weer werd ik onder gedrukt. Door al het bloed kon ik niet meer ademen, en dreigde weg te vallen. Tot dat ik net op tijd weer omhoog getrokken werd. Hoestend en stikend, tilde Dave me op, en legde me op de grond neer. Langzaam trok ik mezelf omhoog, en ging zitten. Steven ging op zijn knieën, achter me zitten, en hield mijn polsen vast. Na een paar keer te hebben geknipperd met mijn ogen, zag ik alles weer scherp. Dave liep naar me toe met de ammoniak fles. Hij zette de fles naast me neer, en deed een doek in mijn mond. Daarna zei hij “ik zou
je ogen erg dicht knijpen, en je hoofd naar beneden doen.”. Dave draaide de dop van de fles eraf, en keek me grijnzend aan. Hij hield de fles boven mijn hoofd, en wachtte tot dat ik mijn ogen dicht deed. Ik kneep mijn ogen stijf dicht, en hield mijn adem in. Mijn ogen begonnen te branden, toen hij de ammoniak over me heen goot. In al deze dagen, heb ik nog nooit zo’n erge pijn gehad. Het voelde alsof al mijn wonden, weer waren opengegaan. Ik voelde hoe de ammoniak mijn knieën schaafde, hoe mijn polsen weer begonnen te bloeden, en hoe mijn buik brandde. Ik wou schreeuwen, schreeuwen zo hard ik kon, maar daar was de pijn te erg voor. Toen de fles leeg was, en ik mijn ogen open deed, zag ik wazig. Dave gooide de fles in een hoek, en hurkte voor me. “je ogen trekken wel weer bij, er is een beetje ammoniak in gekomen.” zei hij. Steven liet mijn polsen los, en tilde me op. Hij bracht me weer naar de kamer. Toen we in de kamer waren, legde Steven me op de tafel, en bond Dave me weer vast. Ze lieten de lichten aan en liepen weg. Daarna raakte ik in een soort shock, nou eerder een depressie. Weet je, sommige zeggen dat depressie maar een fase is, maar wat als het een virus is, dat pas stopt als hij zijn slachtoffers uitgeschakeld heeft. Wat als ik èèn van die mensen ben. Ik begon diep na te denken, en èèn gedachte kwam steeds terug. Namelijk ik moet hier weg, en snel. Hoe pijn het ook deed, ging ik met mijn polsen heen en weer, om mezelf los te maken. Mijn polsen begonnen steeds meer, en meer te bloeden, maar uiteindelijk kreeg ik ze los. Erg voorzichtig liep ik naar de voordeur, en deed het bijna onhoorbaar open. Ik zag dat er niemand in de gang was, net toen ik een paar stappen buiten de deur zette, hoorde ik voetstappen. Ik rende geluidloos naar een andere kamer toe, en verstopte me achter een kastje in een hoek. Bijtend op mijn lip hoorde ik allemaal geluiden, maar kon ze niet goed plaatsen. Na een paar minuten, met mijn hart in mijn keel, hoorde ik Dave zeggen “okè jij gaat in die kamers kijken, en ik in die, ze kan niet ver weg zijn.”. Het voelde alsof mijn hart, elk moment uit mijn borstkast kon springen. Ik hoorde de voetstappen van Dave steeds dichter bij komen. En zag hoe een kleine lichtbundel uit de open deur kwam. Ik kneep mijn ogen stijf dicht, en hoorde een revolver klikken. Ik keek recht in de loop, van het pistool. “gevonden” zei Dave met een grijns op zijn gezicht. Ik kroop in elkaar, maar ontspande daarna weer. Het had toch geen zin meer. Dave klikte de trigger opnieuw naar achteren, en hield de loop tegen mijn hoofd aan. Net toen ik dacht dat hij zou schieten, voelde ik een stomp tegen mijn hoofd aan. Een prikkende pijn kwam opdagen, en hardhandig werd ik meegesleurd. Steven drukte me op de tafel, en bond mijn handen erg strak vast. En k

© Copyright angela-xx