Niets is wat het lijkt (4)

Ik knikte.
‘’ik zal het proberen Roos, maar het zal niet makkelijk zijn!’’
‘’dat weet ik, voor mij net zo goed niet. Waarschijnlijk zal ik heel vaak huilen en schreeuwen. Er zullen zeker wel momenten zijn dat ik opgeef, en heb ik je nodig om er weer boven op te komen. Ik wil hier, zolang het nog kan, tegen vechten met jou en Boaz!’’
‘’Okee Roos, ik beloof je dat we hier samen tegen gaan vechten, ik zal naast je staan! We gaan dit overwinnen.’’
Ik voelde dat er een strijdlust in me was geboren. Waarom gaf ik al zo snel op? We konden hier toch tegen vechten? We konden dit toch overwinnen. Wat de dokters zeiden was niet altijd waar. Natuurlijk ging ze niet dood, wij zouden dit samen gaan overwinnen!
Roos keek me verdrietig aan.
‘’ik kan niet meer winnen van de kanker Liz, daarvoor is het al te laat. Maar ik kan het wel winnen van de angst, pijn en verdriet.’’
Ik wou schreeuwen en wegrennen toen ze zei dat ze er niet meer van kon winnen van de kanker. Ik had weer valse hoop gehad. Het zou toch niet lukken. Ik stond op het punt om te gaan schreeuwen, toen ik me bedacht dat ik had beloofd dat niet te doen, dus hield ik me in. Ik sloeg mijn armen om haar heen, en knuffelde haar stevig.
‘’We gaan dit samen overwinnen Roos, ik ben ervoor je!’’
‘’Thanks Liz, ik hou van je.’’
Roos trok zich als eerst terug uit onze knuffel.
‘’laten we Boaz gaan halen, en wat gaan drinken ergens, want ik hou het hier niet langer uit op school. Ondertussen weet iedereen het, en als ik dan voorbij loop kijken ze me allemaal zo medelijdend aan. Ik HAAT dat!’’, ze toverde een magere glimlach op haar gezicht.
‘’goed idee, daar ben ik wel even aan toe!’’
Ik vertelde Roos niet waarom ik zo graag weg wou van school. Dat was heus niet omdat iedereen naar haar zou kijken, of omdat ik het even niet meer aankon. Ik wou weg van daar, omdat zich daarbinnen een angst had opgehoopt die ik niet kon verdragen. Ik haatte die angst!
We liepen samen naarbinnen. Ik zag dat ze me bang aankeek. Ze was bang voor al die ogen, ze was bang voor al die woorden die iedereen over haar zou zeggen. Ze was vast bang dat het woord ‘kanker’ zou vallen, en ze keihard weg zou rennen. Ik pakte haar hand vast, en keek haar dapper aan. Samen konden we dit doen hoe zwaar de weg ook zou zijn, wij zouden dit winnen!
Zo snel als we konden liepen we naar het lokaal terug. Roos had gelijk gehad, er waren heel veel ogen op ons gericht. We hoorden mensen fluisteren. Ik kneep in haar hand. Ze schonk me een mager glimlachje. Boaz stond al te wachten bij het lokaal. Bezorgd keek hij ons aan.
‘’ niet zo kijken Bo, ik haat die blik! Alles gaat goed met me!’’
Zijn blik gleed naar mijn ogen. Zijn ogen stelde de vraag: ‘’gaat het echt goed?’’
Ik knikte. Hij zuchtte opgelucht.
‘’ ik heb meneer blok gevraagd of we weg mochten. Hij heeft toestemming gegeven, als we morgen maar wel weer om half 9 op school zitten dan is het goed dat we even gaan ‘bijkomen’.’’
Roos rolde met haar ogen.
‘’Ze behandelen me hier als een klein kind. Naja what ever. Zullen we gaan?’’
Ze liep naar Boaz en sloeg haar arm om zijn middel. Ik lachtte. Wat er nou precies was tussen die twee wist niemand precies, maar dat er wat was kon iedereen zien. Ik moest er toch maar eens naar vragen.
‘’Draag jij onze tassen Liz, ik moet namelijk diepzinnige gesprekken voeren met Boaz’’, zei ze plagend
‘’haha pff en dan kan je geen tassen dragen?’’
‘’nee want dit gesprek voeren valt me al veels te zwaar!’’
Ik zuchtte gemaakt.
‘’oke dan zal ik maar weer de tassen dragen, dat moet ik immers altijd!’’
Boaz keek me lachend aan.
‘’Ach je hebt een zwaar leven.’’
Ik gaf hem een prik in zijn zij.
‘’niet grappig Bo, lopen nou!’’
Ik hield ervan als we zo met z’n drieeen praten en lachten. Als onze gesprekken gaan over niets, daar hou ik van! Even was er niks raars, het leek een hele normale schooldag. Alsof roos niet had verteld dat ze kanker had. Ze hoorde het te zijn.


vervolg op deel 3, laat me even weten wat je ervan vind! X
heb je tips of wil je iets vragen weten kun je ook altijd mailen naar:
[email protected]

© Copyright Elisa

Ingezonden door

Elisa

Geplaatst op

16-01-2013

Over dit verhaal

kanker

Tags

Kanker