Jij & Ik (4)

Snel springen we uit de auto. ‘Snel Anne!’, Roep ik.’ Ze beginnen, de deur gaat dicht!’ ‘Ja ja ik weet het!’, Roept ze. We rennen snel over de parkeerplaats, door de deuren. ‘Wacht!’ Roepen we in koor als de deuren bijna dicht worden gedaan. Verbaasd kijkt de man om en wij glippen snel langs hem heen naar binnen. ‘Daar’, fluister ik. ‘Mijn opa en oma!’ Zachtjes lopen Anne en ik helemaal naar voren en schuiven snel op de stoelen die bij mijn opa en oma aan de tafel staan. Onder de tafel knijpt Anne even in mijn hand. Ik kijk haar aan, ze glimlacht naar me en ik glimlach terug. Dan kijk ik voor me. Voorzichtig glijden mijn ogen over het immense orkest. Ik zie mijn tante, mijn oom en daar helemaal achterin staat mijn vader. Maar niemand van hen was de persoon waarvoor ik naar binnen ben gerend. 1 voor 1 glijden mijn ogen langs alle mensen. Ik ken ze allemaal. Ik ben met hen opgegroeid. Met mijn vereniging, mijn muziek, mijn leven ligt bij deze mensen. Op een of andere manier durf ik niet te kijken, ik weer waar hij zit maar steeds ontwijken mijn ogen zijn plek, terwijl mijn hart zo hard bonkt dat ik het gevoel heb dat iedereen het kan horen… Dan zet de dirigent in, ik aarzel, maar dan kijk ik razendsnel heel kort zijn kant op. Hij zit er…. HIJ ZIT ER! Ik word overspoelt door immense blijdschap. En dan kijk ik weer naar hem. Hij, ik hou van hem, ik ben verliefd op hem, ik heb hem 4 weken moeten missen, de 4 langste weken van mijn leven! Mijn ogen glijden over zijn gezicht, dat er gespannen uitziet. Zijn ogen, zijn kaak, zijn mond. Mijn ogen worden automatisch teruggetrokken naar zijn ogen. Zo donker, zo ontzettend mooi. “Kijk me aan!” Smeek ik in gedachten, “kijk me alsjeblieft aan!” Maar dat doet hij niet. Hij kijkt strak naar mijn partij. De smeekbede is denk ik van mijn gezicht af te lezen , want Anne zegt: ‘rustig maar hij is gewoon net zo zenuwachtig als jij, misschien nog wel meer.’ En dan moet je inzetten. Ik kijk je aan. Eerste noot… ik hou mijn adem in… het gaat fantastisch. Je speelt de sterren van de hemel! En de zorgen vallen van je af, ik kan het zien. En opeens word ik overvallen door zoveel blijdschap, liefde, opluchting, en God weet wat nog meer. Ik vecht tegen de tranen, omdat ik niet wil dat je ze ziet. 1 traan ontsnapt. Anne kijkt me liefdevol aan. ‘Wat in mijn oog’, fluister ik. Ze lacht: ‘tuurlijk Valerie, tuurlijk’. Zegt ze met een knipoog. En dan is het lied afgelopen. “Kijk op!” Schreeuw ik in mijn hoofd. “Kijk op! Kijk me aan!” Maar je doet het niet, je kijkt me niet aan. Dan moeten jullie opstaan en weglopen. Jij staat op, kijkt de zaal rond, maar je ogen vermijden de mijne. Nu moet ik nog harder vechten tegen de tranen. Je pakt je spullen en loopt weg, mij achter laten met een hard dat versteend….

Wordt vervolgd....

© Copyright Hope

Ingezonden door

Hope

Geplaatst op

04-01-2013

Over dit verhaal

en dan ziet ze hem weer...

Tags

Jij Liefde Muziek